Tales of

Sinnoh

Gelukkig hing er in elke Pokémon Center een kaart waarop hij precies kon zien waar hij ergens was en waar hij nog naartoe kon gaan. Als hij een kaart had moeten kopen, dan was hij wel duur uit geweest. Een Holo Caster had hij Arceus zij dank nog dankzij zijn rijke leven in Sootopolis City, anders had hij die ook nog moeten kopen. Hij besefte zich dat hij daar ook een app op kon installeren waarop hij de map van Sinnoh kon zien, maar hij wist niet of dat gratis was. Dat moest hij straks dan maar even zien. In elk geval bevond hij zich nu in Eterna City en hij had gehoord van een villa waar dat het spookte, hier niet ver vandaan. Hij had Virta overgehaald om met hem mee te gaan naar die spookvilla en momenteel waren ze daar samen dan ook naar onderweg. Zijn Squirtle leek het duidelijk geen leuk idee te vinden; de eens zo vrolijke glimlach was van haar snoet verdwenen en ze liep toch maar wat stilletjes naast Evan. Evan kon niet anders dan daar een tikkeltje geamuseerd om snuiven. Hij hoopte dat Virta zich over haar angst heen zou zetten als ze een Pokémon tegen zouden komen, anders hadden ze een probleem. Maar goed, dat waren zorgen voor later. Het Old Chateau bevond zich blijkbaar niet ver van de uitgang naar Eterna City en na een half uurtje had hij de plek dan ook bereikt. Hij duwde de krakende grote deur dat naar de villa leed open en wierp een blik naar binnen, waar het vrij donker was. Hij liet het schermpje van zijn Holo Caster oplichten zodat hij toch iets kon zien en hij liep behoedzaam naar binnen, gevolgd door zijn angstige Squirtle.

Evan kon het niet laten om kort met zijn ogen te rollen toen een dikke mist om hun heen begon te hangen. ”Houd mijn broekspijp maar vast als je het eng vindt,” zei hij tegen zijn Squirtle. ”En probeer dicht bij me te blijven.” Ondanks dat hij wel met zijn ogen kon rollen op het angstige gedrag van zijn Squirtle zou hij haar nu niet kwijt willen raken in de mist, in deze villa. Daar apprecieerde hij haar te veel voor. Hij stopte met wandelen toen hij voetstappen meende te horen op de trap en hij voelde hoe Virta haar kopje angstig tegen zijn been duwde. Evan stak zijn arm beschermend uit voor zijn Pokémon terwijl hij zijn vlamrode ogen samenkneep en probeerde door de mist te turen naar de trap. Hij kon daar niks vreemds zien en dus resteerde er maar één ding om te doen. ”Virta, gebruik Water Gun op die trap,” zei hij zachtjes tegen zijn Squirtle. Virta maakte zich dapper los van zijn broekspijp, ademde diep en spoot toen vervolgens een krachtige waterstraal naar de trap toe. Ha. Ze zouden die idioot die hun bang probeerde te maken daar op die trap wel eens een koekje van eigen deeg geven!

Evan keek met een grijns naar de trap voor hem, maar deze verflauwde toen hij zag dat daar niks meer stond. Natuurlijk stond er niks. Het was één of andere illusie, waarschijnlijk gecreëerd door de vele Ghost types die hier rond liepen. Een stel nieuwe voetstappen weerklonk aan zijn linkerzijde, in de gang naast hem. Evan liet zijn blik er kort peilend naar glijden. Zou hij de voetstappen achterna gaan of zou hij die trap op gaan? De trap zag er gevaarlijk glad uit door de Water Gun van Virta en hij wilde ook weer niet riskeren om hem of zijn Squirtle onderuit te laten gaan. De gang it is. Hij draaide zich om en liep de gang in. De voetstappen leken overal om hem heen te echoën, maar Evan negeerde het gewoon. Het was een illusie en dus niet zijn tijd waard. Hij liet kort zijn blik naar beneden glijden en zag dat Virta daar toch wel anders over dacht: de Squirtle had een angstige uitdrukking op haar gelaat en bleef zo dicht mogelijk in de buurt van Evan lopen. ”Rustig, Virta. Er is hier niks dat je pijn kan doen,” murmelde Evan tegen zijn Squirtle, voor één keer zijn zachte kant aan haar tonend. Zijn Squirtle keek onzeker omhoog, maar gaf hem toen een vastberaden knikje en durfde het zelfs aan om wat voor hem uit te lopen. Evan grijnsde. That’s my girl. Zijn blik richtte zich weer terug naar voren en zoals verwacht, was er niks te zien. De voetstappen weerklonken nog steeds, maar nu een eindje van hem weg. Evan zag verschillende deuren om zich heen en besloot om er op goed geluk maar eens één open te doen. Je wist maar nooit wat je zou vinden in één van die kamers.

Er was niet echt iets speciaals aan de ruimte te zien. Het zag er niet echt wanordelijk uit; het was zelfs bijna ordelijk te noemen hoe dat het er uit zag. Het paste totaal niet bij een villa waar het zou moeten spoken en Evan fronste kort terwijl hij zijn blik door de ruimte liet glijden. Hij had zijn Holo Caster tevoorschijn gehaald zodat hij om zich heen kon kijken. Misschien kon hij verloren items vinden van een paar dwazen die het op een rennen hadden gezet nadat ze bijna in broek hadden gescheten van angst omdat het hier zogenaamd zo hard spookte. Evan vond er niks eng aan. Jammer genoeg was dat niet voor Virta te zeggen: de Squirtle schreeuwde het uit van angst toen de schommelstoel in de hoek van de kamer zonder aanwijsbare reden heen en weer begon te schommelen. Er waren geen ramen waardoor wind naar binnen kon komen en toen Evan naar de stoel scheen, zag hij ook geen objecten in de buurt die het hadden doen kunnen bewegen. Een geïrriteerde zucht ontsnapte zijn lippen en hij beende vooruit, waarna hij een harde ruk aan de schommelstoel gaf. Het ding vloog met een rotvaart naar opzij en Evan scheen meteen met zijn licht naar de plek waar de schommelstoel net nog had gestaan, verwachtend dat hij er niks zou vinden.

Evan trok lichtelijk sceptisch zijn wenkbrauw op toen hij een Gastly achter de schommelstoel vond. De grijns van de Ghost was vervangen door een compleet verbouwereerde uitdrukking. Hij had duidelijk verwacht dat Evan geschrokken van hem zou zijn en Evan keek hem met een lichte grijns om zijn lippen aan. Zijn Squirtle keek voorzichtig om zijn been heen en ontspande ook lichtelijk toen ze de Gastly zag. ”Maak dat je wegkomt,” bromde Evan tegen de Gastly, waarna hij een wegwerpgebaar naar de Gastly maakte. De Gastly besloot om de kortste route te nemen: dat was dwars door Evan heen. Evan voelde een koud gevoel door zich heengaan toen de Gastly zich dwars door hem heen verplaatste en een donkere blik ontstond in zijn ogen toen hij de Gastly nakeek, waarna hij zijn hoofd met een zucht schudde en het gewoon aan zich voorbij liet gaan. ”Kom, Virta,” zei hij daarna op een zachte toon. ”We hebben de andere kamers nog niet gehad.” Hij draaide zich om en liet de vrij moderne kamer achter zich, waarna hij op goed geluk één van de deuren voor hem koos, deze keer aan zijn linkerkant. De deur ging wat moeilijk open en waar velen het bij gelaten zouden hebben, haalde Evan eerder zijn schouders op en gaf vervolgens een harde trap tegen de deur waardoor het met een klap uit zijn sponningen schoot en open zwierde. Eens zien wat ze hier te verbergen hadden.

Hij had de vorige kamer nog niet volledig achter zich gelaten of een nieuw onzinnig gegeven toonde zich al aan. Evan keek niet echt onder de indruk zijnde naar het meisje dat niet ouder dan acht kon zijn en dat hem vertelde dat de vogels niet op konden houden met schreeuwen. Virta klemde zich al angstig aan zijn broekspijp vast en keek gewichtig om zich heen, alsof zij ook vogels hoorde schreeuwen. Evan zuchtte eens diep en overwoog om het meisje, dat waarschijnlijk psychisch niet helemaal in orde was, gewoon achter zich te laten en verder te lopen. Aan de andere kant vond hij het vrij harteloos van zichzelf om dat te doen en na een korte blik over zijn schouder naar de duisternis stak hij zijn handen in zijn zakken en leunde hij wat naar voren, een smalende grijns om zijn lippen hebbend. ”En hoe verwacht je dat ik dat dan doe?” vroeg hij smalend aan haar. ”Door middel van magische krachten?” Seriously. Dacht ze nu werkelijk dat hij dat gegil ook kon horen? Hij was wel op zoek naar een Rookidee, dus misschien had ze écht wel een vogel gezien en was dat toevallig de Pokémon die hij zocht. Of – en dat lag meer voor de hand – dit was totale onzin en hij verspilde zijn tijd.

Evan kon het niet laten om haar een sceptische blik toe te werpen toen ze aangaf dat het niet uitmaakte hoe dat hij het deed, maar dat hij er maar voor moest zorgen dat de vogels zouden stoppen met schreeuwen. Hoe moest hij in Arceus’ naam iets stoppen waarvan hij zelf niet eens wist dat het bestond? Ook Virta keek met een vreemde blik om zich heen, al vond ze wel dat Evan het meisje moest helpen. Ze pakte dan ook de broekspijp van haar trainer vast en begon daar dringend aan te trekken. Evan wist ook wel wat zijn Squirtle van hem wilde zonder dat hij naar beneden keek en dus zuchtte hij eens diep. Waarom liet hij zich altijd doen door de goedwillendheid van zijn Squirtle en kon hij niet eens zijn eigen zin doen? Hij zuchtte nogmaals om zijn ergernis aan het meisje zeker duidelijk te maken, waarna hij haar een knikje gaf. ”Goed, goed, maar ik krijg er maar beter iets verdomds waardevol voor terug in de plaats,” snauwde hij haar toe, waarna hij zijn armen over elkaar sloeg. ”Waar zitten die krengen dan ergens?” Hij vermoedde in de kamer zelf, maar wist hij veel. Wat hij niet kon horen, kon hij ook niet zo één, twee, drie elimineren. Daar was wel wat meer informatie voor nodig dan dit.

Evan onderdrukte een geïrriteerde zucht toen ze met haar vinger naar boven wees. Uiteraard. Zo gemakkelijk ging het natuurlijk niet zijn. Hij twijfelde kort even of hij haar dan toch niet achter moest laten, maar besloot om toch maar zijn beste beentje voort te zetten en draaide zich om, waarna hij tegen haar zei dat ze hier moest blijven wachten. Virta liep dicht achter hem aan terwijl hij zich over de vervaarlijk krakende vloeren naar boven begaf. Er was een trap aan het einde van de gang die hem naar boven zou brengen en het zou vanaf nu puur inschatten zijn waar het meisje naartoe had gewezen. ”Ongelooflijk dat ik meedoe aan deze onzin,” mopperde Evan zachtjes terwijl hij zich naar boven begaf. Op de bovenverdieping was er niet veel anders te zien dan toen hij nog beneden stond en Evan begon puur op gevoel naar de kamer te lopen waar het meisje naar had gewezen. Hij kneep zijn rode ogen samen terwijl hij in de duisternis tuurde en zijn blik dwaalde kort af naar Virta. Zij leek ingespannen te staan luisteren en hoewel de rillingen over haar lijf liepen, nam haar lichaam ook een gespannen houding aan. Wat daar ook was, het meisje had niet compleet gelogen: Virta merkte ook iets op. De vraag was alleen wat dat dan was.