Tales of

Sinnoh

Stil had hij plaats genomen op een hooibaal die aan de zijkant van het festival te vinden was. Naast hem zat Blathnaid. De Togedemaru had het zich gemakkelijk gemaakt in het gedroogde gras en had tevreden haar oogjes gesloten. Ze had eerder die dag best wat veel snacks van haar trainer gekregen en Myrth vroeg zich af of hij de kleine niet teveel verwende. Kort streek hij langs haar kopje en zo ook haar lijf, opdat het niet echt makkelijk was de scheiding te zien tussen kop en lichaam van dit beest. Zijn glorified basketbal had niet eens een nek, but oh well so be it. Zijn vingers streken langs het koppie van het beestje, waarna hij deze al snel terug nam en kalm het boekje vanuit zijn achterzak viste. Hij begon te bladeren in het ding en vond al snel zijn lijstje aan dingen dat hij nog moest doen. Momenteel sliep hij immers in een hotel, maar het plan was om een huisje te gaan huren. Nja, geen huis, een appartement. Uiteraard wilde hij wel weten dat het ding in orde was, dus had hij nog geen besluit genomen vanuit Hoenn. Kort tikte hij tegen het puntje van het huis, waarna een diepe zware zucht van zijn lippen rolde. Hij had nog zoveel te doen bovenop dat alles en het feit dat hij als Crescent Moon member ook altijd available moest zijn hielp niet echt. Het gaf hem ergens stress te weten dat ze hem elk moment konden opbellen.

Hij keek op toen er wat heisa leek te zijn verderop op het festival. De man vernauwde zijn ogen en zag al snel dat er iemand leek bedreigd te worden. De kleine man kantelde zijn hoofd, liet de situatie even tot hem bezinken en greep vervolgens zijn Togedemaru bij de staart waarna hij met een soepele beweging van de hooibaal sprong. Met snelle passen benaderde hij het duo, waarbij hij het boekje en de pan vlot in zijn achterzak stak. Blathnaid liet echter een paar piepjes horen, duidelijk niet blij met hoe ze werd gehanteerd door haar trainer. Nou... Pech gehad Blath, dit was een noodgeval. Toen hij eenmaal dichter was lostte hij de Togedemaru, waardoor ze netjes op de grond terecht kwam en even verward rondkeek. Ergens was er een boze expressie op haar bolle gezicht, maar Myrddin had daar momenteel geen oog voor.

Zijn focus was gericht op de grote man die een ander leek te bedreigen. Hij was groot en breed, maar dan enkel in zijn bovenlichaam. Myrddin zag meteen dat hij met een goed gemikte trap en een snelle schijnbeweging de ander op zijn knieën zou kunnen werken. Eenmaal dat gedaan te hebebn zou hij hem onder de duim kunnen houden met een wurg beweging of een paar kicks tegen het gezicht en de maag. Rustig keek hij even naar de ander persoon. Het was maar een tenger persoon die niet veel zou kunnen vangen als deze man besloot aan te vallen. Zelf Myrddin zou die kerel in twee kunnen breken en hij wist van zichzelf dat hij een dwerg was. KOrt ging hij zijn opties af, waarna hij eerst even zijn boekje erbij nam en begon te schrijven. Eenmaal dat gedaan te hebben ging hij naar de kast van de vent toe, om deze even tegen zijn arm te tikken. Het was duidelijk dat de man pissed off was en zelf dat was een understatement. HIj keek woedend op van zijn doelwit, enkel om neer te kijken op hem. Het boekje dat werd opgehouden door de blonde kerel werd even bekeken, voordat hij het zo uit de handen van de ranger greep en weg gooide.

Even was het stil tussen de twee, waarna de man hem een stoot gaf met zijn elleboog. De kleine man verloor hierdoor wat zijn balans, maar herstelde zich al snel. Waarom Myrth niet meteen had gereageerd? Vrij simpel, zijn bloed begon te koken. Voor even probeerde hij zijn woede onder de duim te houden, maar hij zag rood. En als hij rood zag, dan stopte hij niet tot hij de ander een lesje had geleerd. De kleerkast van een man had zich terug tot de witharige gericht. Myrth stak zijn armen op en balde zijn vuisten, waarbij hij zijn gebruikelijke gevechtshouding aannam. Hij spreidde zijn benen wat en met een vlotte cirkel beweging gaf hij een hevige kick tussen de benen van de Seedot. Wel meteen kwam er een reactie van de man af, want hij klapte naar voren en probeerde zich om te draaien, vloekwoorden stroomden uit de mond van de ander, maar Myrddin negeerde ze. Hij had geen zicht of hoor voor dat soort bullshit. Nee, hij wilde die kerel de grond in boren. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Dacht hij stoer te zijn met zijn macho gedrag? Dacht hij dat zijn gestalte hem bang maakte? Oh, hij was zo fout.

De kleine man bewoog veel sneller dan dat de ander kon reageren. Deels door de hevige pijn die Myrth zijn vriendjes had geleverd en deels ook gewoon... Tja, hij had het niet verwacht eh. De blonde kerel nam deze opportuniteit met beide handen vast om zijn spieren aan te spannen en met een snelle, elegante beweging dook hij onder een vuist beweging van de ander door. Hij gebruikte het momentum van deze beweging om een kick uit te voeren. Eentje die gericht was op de knieschijf van zijn tegenstander. Hij voelde hoe de man sudderde en snel dook Myrddin weg, waarbij hij draaide en een kick tegen zijn kuit gaf. De pijn en druk van beide aanvallen zorgde ervoor dat de man ineen klapte op de grond, zijn handen beschermd voor zijn vriendjes houdende. Hij beefde, deels van de pijn en deels ook van woede. Myrth had het al zoveel vaker gezien en ook al ervaren, dus het was niks vreemd voor hem. De blonde kerel snoof even en wandelde naar zijn boekje toe. Hij knielde bij het ding neer en bladerde naar de pagina waar hij zijn zin op had gepend. Het was een duidelijk bericht geweest die de ander niet had willen volgen en zelf compleet had genegeerd. Met vlotte passen wandelde hij terug naar de kerel, greep hij zijn haren vast en hield hij het boek weer op naar hem. De man spoog enkel een enkele keer naar hem en zijn boek, waardoor speeksel al snel de pagina vuil maakte.

Myrth vernauwde zijn ogen en nog geen miliseconde later vond een knietje zijn weg in het gezicht van de man. Hij voelde hoe het gezicht bewerkt werd door deze krachtige actie, maar Myrddin gaf de man geen pauze en trok hem terug op. Hij duwde het boekje zowat terug in het gezicht van de anedr, waardoor deze even trillerig adem haalde en knikte. De blonde ranger haalde diep adem en loste de haren van de ander. Het enigste dat hij had vermeld aan de ander was 'Alsjeblieft geen geweld op het festival'. En dat had de man niet willen opvolgen. Hij had hem de rug toe gekeerd, wat een grote fout was. De man was duidelijk niet getrained in vechten, aangezien hij dan zeker van de kleine Myrth had gewonnen. Ja, hij had vuil moeten spelen om de ander op zijn knieën te krijgen, maar de blonde kerel wilde geen risicos nemen met mensen zoals dat. De kerel die zojuist een beating had ontvangen klapte terug in elkaar, zijn handen over zijn vriendjes houdende. Die zou het wel nog even voelen leek hem.

Na nog een paar tellen draaide Myrddin zich om naar de witharige kerel. Even bekeek hij de ander voordat hij begon te pennen in zijn boekje. Al snel draaide hij het ding richting de ander. 'Bent u in orde?' stond er simpel geschreven op de pagina. De kleine kerel keek de ander kalm aan. Hij voelde zich vrij goed momenteel. Het voelde immers altijd goed grote eikels neer te halen. Hij had het al vaker gedaan en elke keer opnieuw gaf het hem een kick. De technieken die hij had geleerd van de verschillende gevechtsporten kwamen al van te pas bij dingen zoals deze.

Veel mensen onderschatte hem of zagen hem als een kind dankzij zijn lengte. Hij zag het als een voordeel dat ze hem onderschatte, maar hij kon er niet altijd op rekenen. Vandaag had hij geluk, morgen misschien niet. Oh, hoevaak hij wel niet had gedroomd om langer te zijn. Hoeveel mensen hij dan wel niet in elkaar kon rammen of zelfs niet in elkaar zou moeten rammen, opdat zijn aanwezigheid voldoende zou brengen aan de tafel. Maar helaas zat hij zo goed als vast in dit dwergenlichaam en het enigste dat hij kon doen was blijven werken aan technieken en zijn spieren. Al de rest was immers uit zijn controle. Zijn ogen gingen kalm over de ander. Hij was magertjes, maar uiteraard wel langer dan hem. Hij had de man misschien even kunnen ontwijken tot hij uiteindelijk zelf een vuist ahd gevangen. Niemand kon voor eeuwig ontwijken, uiteindelijk zou je terug moeten vechten of neer moeten gaan. Wat de ander zei zorgde ervoor dat hij even fronste en twijfelachtig knikte. Waarom zou hij niet in orde zijn? Hij had de andere man toch perfect in elkaar geslaan? Dus wat was het probleem? Blath kwam voorzichtig dichterbij en ging kalm aan de been van haar trainer staan. Zacht geklaag kwam van haar bekje terwijl ze aan zijn broekspijp begon te trekken. Myrddin negeerde het volkomen, opdat zijn focus lag op de ander... KEnde hij hem...?

Zijn ogen werden meteen groter waarbij hij wel meteen het boekje naar zich toe bracht en gretig begon te pennen, een lichte glimlach op zijn lippen. na enkele tellen was hij klaar, zijn handschrift wat slordiger dan anders; maar nog steeds duidelijk leesbaar en net. Er was duidelijk een kwartje bij hem gevallen en in alle opwinding was hij beginnen pennen. 'Alain? Ik ben Myrddin,' stond erop terwijl hij met grote ogen en een kleine glimlach opkeek naar de ander. De laatste woorden van de ander vielen compleet weg. Mocht hij ze immers ook opnemen had hij ze volledig verworpen. Het was immers Myr zijn job om mensen te helpen. En hij deed het met plezier, dus geklaag hoorde je zeker niet van hem.

Als een opgewonden puppy stond hij daar; een glimlach op zijn gezicht en grote ogen op de ander gericht. Hij was enorm opgetogen om zijn online vrienden te ontmoeten. Het was dan ook zeker een aangename verassing om Alain hier te zien. De ander maakte enorm veel selfies die hij in de groep zette. Myr was wat minder intressant. Hij zag het nut van selfies niet echt in en hield het voor fotos vaak tot de dingen die hij leuk vond. Hij had een tijdje de stuff van zijn boxen op social media gezet, een idee van zijn zus. Hij had het wel iets leuks gevonden in het begin en zo had hij Victoria leren kennen. Van het een kwam het ander en zo was hij in de groep terecht gekomen. Als iemand die niet veel vrienden had gehad als kind, opdat velen gewoon niet met hem wilden optrekken door zijn handicap, was het fijn nu wel iets te hebben. Het appen lag hem immers veel gemakkelijker.

Alain leek wat minder enthousiast te zijn dan hij had verwacht en kort kantelde hij zijn hoofd wat. Had hij wat verkeerd gedaan? De man snapte helemaal niet dat dit vrij overweldigend kon overkomen, vrij weinig sociaal inzicht dus. Toen de ander echter sprak en de eerste zin eruit was, versteende hij even. Hij- Zijn glimlach vervaagde langzaam... Was dat gericht op z'n lengte....? Zijn blik gleed langzaam naar de grond, zijn schouders zakten wat af. Hij had leren leven met het feit dat hij erg klein was, maar moest het er echt zo uitkomen? Hij voelde de moed en geluk die hij voelde wegzakken in zijn maag. Was het echt zo erg? Langzaam keek hij zacht glimlachend op en knikte hij. Begrijpelijk, have a nice day. Alain sprak echter verder. Of hij ok was? Uhm... Hij knikte nogmaals, maar de opmerking die de ander had gemaakt lag nog zwaar in z'n hoofd. Hij was er duidelijk door aangedaan en zijn pogingen om een blije expressie op te houden waren dan ook duidelijk half gefaked. De woorden die de ander vervolgens zei zorgde ervoor dat hij een opportuniteit zag om snel iets neer te pennen. Hij draaide het boekje na enkele tellen naar de ander. 'Beveiliging CM' stond er simpel. Er was een gevaar geweest en die had hij aangepakt. Zo simpel was het toch? Hij zag er het probleem niet van in. Vervolgens gebaarde hij even naar de ander en toen naar het kraampje verderop, waarna een vragende blik op Alain werd gelegd. Een enkel woord verscheen op het papier met een snelle beweging van zijn pen. 'Werk?'

Natuurlijk kwam het hard aan voor de ander. Al zijn trots, zijn zelfvertrouwen. Dikke auw hoor. Hij zou er wel van hersetllen, daar niet van, maar het kwam zo over van; dit was niet wat ik had verwacht. Is dat ook hoe de rest van de groep zou reageren als ze hem uiteindelijk zouden ontmoeten? Hij wilde het niet echt weten. Hij negeerde het liever dan er echt bij stilstond. Als het zoverw as zou hij het ook wel van hun horen zeker. Hm. Alain sprak en bood hem meteen dingen aan, waardoor Myr even zijn hoofd schudde en zijn handen opstak om een paar gebaren te maken uit automatisme. Ik ben aan het werk. Maakte hij duidelijk in gebarentaal, tot het besef tot hem doorklonk dat hij beter neerpende. Wel meteen staakte hij zijn handbeweging en begon hij te schrijven. 'Dat is heel vriendelijk maar ik weet niet of ik dat mag doen tijdens het werken' Had hij snel neer gepend. Hij vond het enorm jammer ergens want hij had heel graag wat met Alain willen praten of op z'n minst een beetje meer tijd met hem willen spenderen. Hij had hem altijd zo anders gevonden in de chats. Een fel contrast met hoe was online, vrij gesloten en tot zichzelf gehouden. Hij was natuurlijk aardig, maar hij deelde zijn gezicht niet zoveel als dat de ander het deed. Rustig draaide hij het boekje terug naar zich toe waarna hij weer begon te schrijven. Hoe dan ook werd hij gestoord door huilend gepiep. Even keek hij op waarbij hij even een 'o' maakte met zijn mond en neerknielde om zijn Togedemaru van de grond te nemen. Rustig hield hij het wezen in zijn armen terwijl hij weer overeind kwam. Onhandig begon hij te pennen in zijn boekje en hield hij deze vervolgens op naar de witharige kerel. 'Dit is Blathnaid' De traited muis had tranen in de ogen en leek elk moment wel te willen huilen, maar gelukkig wist hij hoe hij dat het beste aanpakte. Rustig probeerde hij te reiken naar zijn zak om de snoepjes eruit te halen maar- Shit... Waar waren ze naartoe? Vluchtig keek hij even naar de grond en begon hij rond te zoeken. Shit als hij die snoepen niet had was het straks echt feest met die crybaby.

Er kwam een sorry van de ander af en wel meteen voelde Myrddin zich schuldig. Hey. Der was helemaal geen reden om sorry te zeggen. Waar kwam dat plots vandaan? De man stelde voor om hem to go mee te doen en kort kantelde de blonde kerel zijn hoofd, nadenkend, waarna hij lichtjes begon te knikken. Oh ja, daarbij, konden ze toch ook achteraf even afspreken. Hij stak dan ook een vinger op dat de ander even moest wachten, want hij ging eerst even zijn verantwoordelijke een berichtje hierover sturen. Misschien dat ze hem even een paar uur vrij gaf of misschien dat ze aangaf dat hij daar wel mocht blijven in verband met het voorval van de man. Je wist immers nooit met dat volk. Hij tikte haar dan ook een berichtje en verzond het. Hij had al meerdere dagen op het festival geholpen en hij deed het graag, maar hoevaak was hij de afgelopen tijd al ingesprongen voor anderen? Teveel, leek hem, dus ergens leek het hem wel verdiend om even te vragen of het mocht. Een nee had je, een ja kon je krijgen.

Nog steeds was hij natuurlijk opzoek naar zijn snoepjes, want zonder die dingen zou Blath aan het huilen gaan. Hij had geen zin om te dealen met haar gehuil, echt niet. Ze was een heerlijk iemand, een Pokémon die hij graag had. Maar... Ja. Janken had echt niemand graag. Als er wel iemand was die het graag had, had hij nog niet van zo'n persoon gehoord of op z'n minst nog niet leren kennen. Alain vroeg hem of alles ok was en even kneep hij zijn ogen toe. Wacht es een second. Waar... De Muk waren de rest van zij bezittingen?! Paniek sloeg over. Zijn geld.... Oh well... Hij had maar een paar honderdjes mee, het was geen gigantische ramp, maar ergens toch wel jammer. Die portefeuille was zijn favoriet geweest. Uh... HIj haalde even diep adem en zuchtte waarbij een jammerend geluid uit zijn keel kwam. Hoe irritant. Hij begon rustig te pennen in zijn boekje. Al snel draaide hij het naar de ander. 'Ik heb snoepjes om Blathnaid kalm te houden, die is weg. Oh en blijkbaar ook mijn portemonee met een paar hondertjes in.' Hij was meer van slag over dat snoep. Want hoe ging hij dat beest nu kalm krijgen. En natuurlijk... Begon het beestje te huilen van het moment dat hij het had gedraaid. Hij zuchtte even en wiegde het beest even. Single dad life is moeilijk hoor. Jezus christus wat een jankerd.