Hij had al opgemerkt dat de festiviteiten altijd wat minder actief werden tegen de avond aan. Dan werden de kinderen vaak vervangen door het intensieve gebruis van volwassenen die net een biertje teveel ophadden. Hij haalde diep adem en zuchtte toen een dronkaard hem bijna omver liep. De man keek hem even nijdig na, maar besloot om er niet op in te gaan. Dat soort personen waren gewoon te dronken om nog een deftige gesprek mee te hebben. Myrddin zag er het plezier niet van in, van alcohol en drugs. Hij had dan ook nog nooit iets aangeraakt in die richting. Hij wist eigenlijk niet of hij mocht. Vast wel, aangezien hij niet echt een zwaar medische probleem had, zijn probleem lag eerder bij het feit dat hij anatomische problemen had en dat in combinatie met iets neurologisch. Ja, alcohol was niet zo heel zwaar op hem, of dat zou toch niet mogen. Hij slikte even en pakte kalm zijn holo caster erbij. Rustig begon hij een berichtje naar zijn moeder te sturen. Hij was hier nu al een klein weekje en had nog niks van haar gehoord. Het zorgde ervoor dat hij wat bezorgd was, maar hij wist ook dat ze soms erg druk kon zijn met het werk... So yea. Blathnaid keek even op naar haar trainer. Ze leek erg ontspannen, vast omdat de drukte van de dag en diens Pokémon verdwenen waren.
Chase liep over het festival met Zuko en Ira aan zijn zij en Ivory op de rug van Zuko. Dat waren de Pokémon waarvan hij had besloten dat ze voor vandaag wel even hun benen mochten strekken. Hij zou over een uurtje dan iedereen er wel uit laten zodat ze allemaal wat konden eten, maar voor nu waren deze twee genoeg. Hoewel het ’s avonds minder druk was op het festival was het nog steeds te druk om zijn volledige team er uit te laten. Ivory moest er sowieso altijd uit zodat hij kon wennen aan zijn omgeving, maar het leek erop dat de Phanpy weer in slaap was gevallen op de rug van Zuko en Chase onderdrukte een korte grijns terwijl hij naar het tweetal keek. Zuko leek zich niet te interesseren voor het feit dat er een slapende olifant op zijn rug lag en was meer bezig met zijn omgeving in de gaten te houden. Ira begon zachtjes te grommen naast hem en Chase richtte zijn blik naar opzij, enkel om te zien dat een dronkaard een vuile blik toewierp naar een jongen nadat hij deze bijna omver had gelopen. Het leek erop dat hij het bij een vuile blik ging laten en Chase ontspande zich wat. Zijn roodkleurige blik gleed naar de jongen, welke een Holo Caster tevoorschijn haalde en een bericht aan het typen was. Ondertussen was de dronkaard die eerst had besloten om er geen probleem van te maken toch weer op zijn schreden teruggekeerd. Ira schoot al vooruit voordat de dronkaard een kans had om bij de jongen te komen en ook Chase voegde zich nu bij het viertal. ”Ga eens weg. Je hebt hier niks te zoeken,” sprak hij koeltjes, zijn blik koud gericht naar de dronkaard terwijl Ira zich verdedigend opstelde voor de jongen. Pas toen Ira elektriciteit om zich heen liet knetteren, besloot de dronkaard om het toch officieel voor gezien te houden en Chase draaide zich naar de jongen toe. ”Wat heb ik toch een hekel aan mensen die hun alcohol niet kunnen handelen,” zuchtte hij tegen de jongen. ”Alles in orde?”
Kalm typte hij zijn bericht verder, waardoor de man helemaal niet doorhad dat de dronken man terug was gedraaid naar hem. Hij was heel erg bezig met zijn eigen ding, Blathnaid daarintegen merkte het wel meteen op. Ze begon bang te piepen naar haar trainer, hem porren gevende in de wang om zijn aandacht te krijgen. Hoe dan ook bleef Myrth gefocust op zijn werk en tilde hij zijn hand op als teken dat ze moest stoppen. Hij duwde wat tegen der aan, maar dit maakte de geluiden enkel erg. Ietwat nijdig keek de blonde kerel dan ook op, waardoor hij al snel zag wat het probleem was; de man van eerder. Wel meteen vernauwde de crescent moon member zijn ogen wat en zette een stap naar achter, zijn handen al ophoudende om zich klaar te maken in een aanvalshouding.
Maar hij moest niks doen, want iemand kwam hem al te hulp. Vluchtig keek hij even om naar waar de geluiden vandaan kwamen. Een man met een Luxray en Arcanine. Ondanks dat hij het niet wilde toegeven, voelde Myrddin meteen een golf van zwakte over hem heen trekken. Hij zette dan ook meteen een stap naar achteren en wachtte af op wat de vreemdeling zou doen. Maar de ander had het gemunt op de dronkaard, die het al snel aftrapte toen de zwartharige duidelijke woorden te boven haalde. Benadrukt door de acties van zijn electric dog was het al snel gedaan. Even keek de blonde kerel de dronken man na, waarna hij even zijn blik op zijn redder legde. Wat wilde deze man? Hoe dan ook begon hij te spreken en tot zijn verbazing was de man niet aggresief of wilde hij niks van hem. Het was een simpele zin, gevolgd door een vraag. Ietwat van zijn stuk gebracht slikte hij eerst even, voordat hij knikte naar de ander. Zijn ogen vielen even naar zijn holo caster, die hij terug sloot. HIj zou later wel zijn moeder een berichtje sturen. Hij stak het ding weg in zijn achterzak en gebaarde even vriendelijk naar de ander om te wachten. Hij pakte zijn boekje erbij en begon er kalm in te pennen. Rustig noteerde de man een paar dingen neer, voordat hij deze naar hem draaide. 'Dankjewel, alles ok met me. Ik had niet verwacht dat hij terug zou komen' stond er op het papier geschreven. Hij keek kalm op naar de ander, zijn houding meer ontspannen dan eerst, maar hij bleef op zijn hoede.
Hoewel het leek alsof de jongen zich eerst defensief naar hem op wilde stellen, leek die houding al snel te vervallen toen hij in de gaten had dat Chase niks slechts in de zin had. Zijn blik gleed kort naar de jongen toen deze in een boekje begon te schrijven en zijn wenkbrauwen trokken zich licht verward samen, maar desalniettemin boog hij zich naar voren om te zien wat de jongen geschreven had. ”Dat soort types kunnen tegen niet heel veel. Trek je er maar niks van aan,” sprak hij koeltjes. Hij was blij dat hij in de buurt was geweest met Zuko en Ira om wat druk uit te oefenen, anders was het misschien heel anders afgelopen voor de jongen. Hij had al eerder gemerkt dat de mensen zich er niet heel veel van aantrokken als er een ruzie uitbrak en dat het dan altijd erop aankwam of één van die Crescent Moon leden of de beveiliging in het algemeen er op tijd bij was. Maar hij had een heel team bij zich om iemand te kunnen verdedigen, al moest Ivory nog wel even trainen eer dat hij dat kon. Als hij eens wakker zou worden, that is. Chase’s blik gleed lichtelijk geamuseerd naar de Phanpy, waarna hij weer naar de jongen keek. ”Mijn naam is Chase en dat zijn Zuko, Ira en Ivory.” Hij wees van zijn Arcanine naar zijn Luxray en als laatste naar de slaperige Phanpy op de rug van Zuko. Daarna knikte hij naar het boekje van de man. ”Het spijt me als ik te nieuwsgierig overkom, maar is dat je standaard communicatiemiddel?” Het kon zijn dat de jongen zijn stem heel even verloren was of een ziekte had waardoor hij niet kon praten. Het leek Chase vrij vermoeiend om steeds alles op te moeten schrijven en het leek hem ook niet dat als de jongen echt niet kon praten, dat hij een trainer was.
Er kwam geen einde aan de porren in zijn wang van Blathnaid, die bang piepend verder klaagde over de aanwezigheid van de ander en zijn Pokémon. Ja, ze zagen er best eng uit maar na wat hij had gezien leken de man en zijn metgezellen erg vriendelijk. Hij negeerde het dan ook en na een tijdje plaatste hij een hand tegen de bal op zijn schouder en trok hij haar in zijn armen, waar hij haar tegen zich aan duwde. Nou zeg, kalm aan muis. Het was maar een paar grote Pokémon. Als je daar al bang voor was, dan was ze zeker niet klaar voor het werk dat de rest van de rangerpositie meegaf. Op de woorden van de ander knikte hij, de Togedemaru had inmiddels haar neusje verborgen in zijn shirt. Nou zeg, jankerd. De man stelde zich vervolgens voor als Chase en stelde daarbij de Arcanine, Luxray en Phanpy voor. De blonde kerel knikte even naar hem en maakte zich klaar om zijn eigen naam en die van zijn starter neer te pennen, maar de ander was hem voor met een vraag. Hij knipperde rustig en knikte langzaam naar hem waarna hij begon te pennen. Al snel was hij klaar en draaide hij het boekje naar de ander toe. 'Myrddin en de bal is Blathnaid' stond er, waarna hij kalm terug draaide en verder begon te pennen. Deze keer duurde het was langer voordat hij klaar was met schrijven. Rustig draaide hij het boekje weer naar de ander waarbij het toch wel moeilijker was met de muis in zijn armen. 'Ik ben zo geboren, operaties geprobeerd maar niks heeft tot nu toe geholpen.' na enkele tellen nam hij de boek terug en trok hij de shirt wat naar beneden zodat het grote litteken op zijn keel te zien was. Even kuchte hij zachtjes waarna hij zijn mond opende in een duidelijke poging om te praten, maar er kwam niet veel meer uit dan enkele brabbel geluiden. Hij liet zijn ogen even naar de grond gaan, keek vervolgens terug op naar Chase en haalde zijn schouder op. It do be like that sometimes.
Chase keek een tikkeltje meewarig naar de angstige Pokémon die eerst verborgen zat achter het haar van de jongen en daarna in diens armen werd genomen. Hij overwoog kort om Flora uit haar bal te laten zodat de Roserade de muis was op haar gemak kon stellen. Hij wist dat Zuko en Ira er niks om gaven om dat te doen en Ivory was nauwelijks bij kennis, dus dan hing het voornamelijk van Flora af omdat Reflecta en Hydro zijn andere Pokémon die nog in hun bal zaten, er ook niks om gaven om een Pokémon op te vrolijken. Op dat vlak had hij best wel een kil team opgesteld, maar goed. Op het vlak van gym battles winnen waren ze perfect en daar draaide het hem wel om. Communiceren met iemand en diens Pokémon deed hij zelf wel. De jongen had inmiddels neergepend dat zijn naam Myrddin was en die van zijn Pokémon Blathnaid. Meteen daarna werd het boekje weer naar hem teruggedraaid en las Chase na ongeveer een minuut wachten dat de jongen zo was geboren en al verschillende operaties had ondergaan, maar het niet gelukt was. ”Dat vind ik jammer voor je,” sprak Chase op een rustige toon. Het was niet dat hij echt spijt voor de jongen voelde omdat hij de jongen nog niet op zo’n intiem level kende dat hij dat al kon voelen, maar hij kon zich wel voorstellen dat het niet gemakkelijk moest zijn om zo door het leven te gaan. ”Is er geen gemakkelijkere manier als communicatiemiddel? Misschien een speciaal apparaatje waarin je snel hetgeen wat je wilt zeggen in kunt tikken? Ik kan me voorstellen dat je na verloop van tijd kramp in je vingers krijgt van al dat schrijven.” Hijzelf vond het al irritant om wat dingen om te schrijven. Niet dat zijn handschrift daar memorabel genoeg voor was; zo’n mooi handschrift had hij nu ook weer niet en of het leesbaar was, kon al helemaal in vraag worden gesteld.
De man sprak, maar Myr haalde zijn schouders op. Ze kenden elkaar niet zo goed en daarbij leefde Myrddin er al zijn hele leven mee. Ja, het was lastig en enorm storend voor hem. Hij wilde dat hij er los van kon staan en een rustig leven kon hebben zonder dat men hem treiterde of negeerde. Maar dat was nu eenmaal hoe hij door het leven moest gaan, hoe het altijd is gegaan. Hij vond het enorm storend met momenten maar aan de andere kant... Wat kon hij anders doen? Hij was maar een mute jochie. Hij had zijn kennis van vechten wel, maar daar stopre het ook bij. Hij liet zijn ogen even naar de ander gaan toen hij weer sprak. De man knikte twijfelachtig toen hij uitgesproken was en begon rustig te pennen in zijn boekje, Blath tegen zich aandrukkende in het proces. Al snel hield hij het ding op naar de ander; 'Ik kan mijn holo caster gebruiken, maar ik gebruik liever mijn boekje. Ik weet niet goed waarom, voelt persoonlijker aan dan steeds met de holo caster' Ja, daarbij spendeerde hij al genoeg op dat ding. Het feit dat hij even zou kunnen leven zonder apprecieerde hij enorm. Even kneep hij zijn ogen wat bedenkelijk toe, waarna hij zijn boekje terug naar hem draaide en begon te pennen. Al snel was hij klaar en draaide hij het naar Chase. 'Ik krijg wel eens een kramp maar dat hoort erbij denk ik. ALs je teveel praat heb je toch ook last van je keel?' Niet dat hij er veel van snapte, hij gebruikte amper zijn stem en keel. Soms kwamen er geluiden uit, maar niet meer dan dat. Hij wist hoe gevoelig het was en forceerde dus niks.
Chase liet zijn blik even kort naar Zuko, Ira en Ivory glijden alvorens weer naar de jongen te kijken toen deze zijn boekje weer naar hem toedraaide. Hij haalde zijn schouders op bij het zien van de geschreven woorden. Hij was meer praktisch ingesteld dan dat hij op gevoelens van anderen afging, dus hem zou het waarschijnlijk weinig uitgemaakt hebben of het onpersoonlijk overkwam als hij iets schreef op een Holo Caster. Zijn gebrek aan goed handschrift zou hem er sowieso toe gedwongen hebben om de Holo Caster te gebruiken, maar hij nam aan dat als het goed voelde voor Myrddin om het zo te doen, dat hij niet echt de persoon was om te zeggen dat hij het anders aan kon pakken. Chase grinnikte nadat hij de woorden had gelezen die Myrddin daarna op had geschreven en keek hem weer aan. ”Ik neem aan dat je daar wel een punt hebt,” zei hij, geamuseerd zijnde over hoe simpel de jongen het kon uitleggen. ”En wat doe je voor een beroep, Myrddin?” vroeg hij aan de jongen. Het leek hem niet echt aangenaam voor de jongen om het constant over zijn handicap en zijn vorm van communiceren te hebben, dus dan was dit wel een beter onderwerp.
De man leek zijn opmerking ergens amusant te vinden en Myr kon het ook even op hem nemen een kleine glimlach op zijn lippen te krijgen, ergens blij zijnde. Hij was niet de meest sociale persoon, nooit geweest. En daardoor was het dus gewoon enorm moeilijk voor hem inschattingen als deze te doen. Het bracht hem wel iets van voldoening als het wel iets deed. Chase sprak en kort tikte Myr tegen het boekje aan met zijn pen, waarna hij een hand opstak en vervolgens het boekje met zijn vingers draaide en begon te pennen. Al snel hield hij het op naar de ander, waarbij hij rustig afwachtte. 'Ik ben een nieuw lid van Crescent Moon. Hiervoor werkte ik als kelner.' En had ie ook nog eens ontslag gekregen, maar dat moest de ander niet weten natuurlijk. Hij liet zijn ogen even naar de Pokémon gaan, dacht kort na en draaide het papier terug naar zich toe om weer te beginnen pennen en het boekje op te houden naar de ander eenmaal hij klaar was. 'Ben je zelf een trainer? Je Pokémon zien er sterk uit.' Hij liet zijn blik vallen op de Arcanine. Hij wilde de Pokémon ergens wel aaien, zag er enorm fluffy uit. Dus hield hij dan ook even zijn vrije hand uit naar de grote hond in de hoop dat deze zou snuffelen.
Chase wachtte geduldig af terwijl de jongen zijn woorden neerpende en liet zijn blik daarna weer naar het boekje glijden. De jongen gaf aan voor Crescent Moon te werken, hetzelfde beroep als dat Connor deed. Het was alweer een tijdje geleden dat hij de jongen ontmoet had en Chase vroeg zich kort af hoe het nu met hem ging. Hij richtte zijn aandacht weer naar Myrddin en gaf hem een begrijpend knikje. ”Dat klinkt als een nobel beroep dat je gekozen hebt. Ik doe het je niet na,” zei hij met lichte bewondering in zijn stem tegen de jongen. Het boekje was inmiddels weer teruggedraaid naar de jongen en niet veel later maakte hij een correcte gok door te vragen of Chase een trainer was. ”Dat klopt. Ik heb inmiddels al drie badges verzameld en ga binnenkort voor mijn vierde,” zei hij, toch met enige trots in zijn stem. Zijn blik gleed naar Zuko toen deze kort naar achteren week omdat Myrddin zijn hand naar hem uitstak en zijn blik ging naar boven, naar Chase. Deze gaf hem een schouderophaal en ietwat onwennig stapte Zuko naar voren zodat hij geaaid kon worden als de jongen dat wilde. ”Vergeef hem zijn gedrag. Hij heeft niet veel op met mensen en is net zoals het merendeel van mijn Pokémon vooral op zichzelf gesteld.” Hij grinnikte wat ongemakkelijk. ”Een beetje het aard van het beestje, vrees ik.” En ook wel wat gedragskenmerken die ze van hem overgenomen hadden, al moest hij zeggen dat het sinds zijn ontmoeting met Chloe flink gebeterd was. Hij deed echt wel zijn best om sociaal te zijn, hij wist soms gewoon niet goed hoe.