Ze had nog niet echt een moment genomen om echt op de markt te kijken. Ze wist ook niet goed wat ze er zou willen kopen, omdat ze nog geen idee had waar haar pokemon echt van hield. Ze had de Togepi nog maar net opgehaald bij de professor en was vervolgens vrijwel meteen naar het festival gegaan. Nu ze de kans had om bij een festival aanwezig te zijn liet ze deze kans tenslotte niet gaan. Haar ouders waren er nu niet om haar tegen te houden en ze wilde dan ook zoveel mogelijk zelf proberen te ontdekken. Ze had nog geen idee welk kraampje te kiezen, maar de Togepi begon ineens in haar armen te bewegen en te wijzen met haar pootjes naar een specifiek kraampje. Ze staarde kort naar de pokemon en besloot toen om te gaan kijken wat er was. Ze had ergens verwacht dat het misschien berries zouden zijn, maar dat was niet het geval. In plaats daarvan leek het gewoon verschillende soorten pokemonvoer te zijn. Dat was ook nog zeker iets dat ze moest inslaan, maar welke zou goed zijn voor de Togepi?
Hij had plaats genomen op een pak hooiballen. Hier kon hij mooi vanuit de hoogte het festival beter zien dan dat hij op de grond stond. En ja, dat was helaas door zijn kleine gestalte. Hij zuchtte even geïrriteerd bij die gedachte en keek op toen Blath begon te snikken. Wat was er nu weer? De Togedemary liet het gesnik over gaan in een waar gehuil, waardoor Myrth even fronste en het beestje op de schoot nam. Hij probeerde even zijn boekje te vinden en pende neer wat er was, om deze voor het knaagdier te houden. Hoe dan ook was het al snel duidelijk dat de Pokémon niet kon lezen, want ze greep het boekje vast en gooide het weg. Met grote ogen keek hij het ding na, waarna hij zowat de starter onder zijn arm nam en achter het ding sprong. Met een snelle beweging had hij dan ook te pakken, maar hierdoor verloor hij zijn balans en viel hij zonder pardon zo in op een kraampje. Natuurlijk was hij ook de grip op zijn Pokémon verloren, die al snel achter hem de grond raakte. Kreunend keek de jongen even op. Augh... Verdorie Blathnaid.
Ze had nog niet de kans gehad om uit te kiezen wat ze wilde, toen er plots iemand in het kraampje viel. Haar ogen werden iets groter. Dit was iets dat ze nog niet eerder had zien gebeuren en voor een moment vroeg ze zich af of het pijnlijk moest zijn. Haar blik ging vervolgens naar de Togedemaru die ook op de grond gevallen was. ”Gaat het?” Ze merkte dat de Togepi haar ogen bedekt had, om niet te zien wat er gebeurd was. Ze hoopte niet dat de man zich pijn had gedaan, want ze had geen idee hoe ze iemand zou moeten helpen.
Auw... verdorie. Wat een Pain. Blath, die op zijn hoofd was geland met een knal, hielp ook niet. Beest had een metalen buitenkant en dat kwam niet bepaald zacht aan. Hij legde dan ook even zijn hoofd terug neer en kneep zijn ogen toe. De eigenaar van het kraampje leek echter al snel te bekomen van de shock dat een jochie in der kraam belande. Ja... Het was niet zijn meest elegante instap geweest. Hij keek even op naar de dame die begon te roepen tegen hem en hij stak even kreunend een hand op en duwde zich wat overeind. Wankelend keek hij even naar een andere vrouw die vroeg of het ging. Hij knikte naar haar en wende zich terug naar de eigenaar van het kraampje. Hij zocht even wat steun tegen de resten van het kraam aan, waarna hij even in zijn broekzak rommelde en makkelijk wat geld boven haalde. HIj gaf het aan de ander en wankelde nog wat, waarna hij even zijn ogen sloot en diep adem haalde. Rustig keek hij even naar de dame, die vast iets had willen kopen in het kraampje. HIj rechte zijn rug wat en pakte zijn boekje erbij. Rustig begon hij te pennen. 'Mijn excuses, alles ok hoor' stond erop, waarna hij het boekje naar de ander draaide en even diep ademhaalde. Nog steeds ahd hij pijn, maar dat zou wel weg gaan. In ieder geval was hij zijn boekje niet kwijt, dus het was een win voor hem.
