Tales of

Sinnoh

Het was al later in de avond en de zon had plaats gemaakt voor de maan. De lichtjes van het festival waren allemaal aangesprongen, wat zorgde voor een haast magisch gevoel. Rani had een tijdje geleden plaatsgenomen in een zetel vlak bij een cocktail standje. Het was een plakje waar dat vier zetels in een vierkant stonden met een kampvuur in het midden. Rani zou liegen als het kampvuur niet zijn voornaamste reden was om hier plaats te nemen en een hele bank op te eisen voor hem alleen. Niemand ging hem vergezellen voorlopig, dus had hij zijn benen mee op de bank gelegd. Legoshi zag het als een uitnodiging en was erbij op gesprongen, rustend op Rani’s been.

Een zucht verliet Rani zijn mond nadat hij wilde drinken van zijn cocktail. Hij voelde enkel de ijsblokjes tegen zijn lippen, maar verder was het glas volledig leeg. “En jij gaat vast niet op staan neem ik aan,” mompelde hij tegen de Houndour die vredig lag te slapen en enkel wat gemopper gaf als antwoord. Dat was dus een nee.
Hij draaide zijn lichaam een kwartslag om naar de bar te kijken. De avond was nog jong en hij had geen plannen om nu alweer weg te gaan. Met een leeg glas kon hij hier echter niet blijven zitten, maar Legoshi verplaatsen was een slecht idee.

Rani probeerde een tikkeltje rechter te gaan zitten, maar zijn buikspieren begonnen gelijk te klagen. Hoe hard had dat rotjoch hem wel niet geraakt? Veel kon hij er niet meer aan doen, hij hoopte enkel dat dat korte beweging ervoor zorgde dat Legoshi zich zou verplaatsen, maar dat lui beest bleef gewoon liggen.
Een langzame zucht rolde over zijn lippen en hij liet zijn hoofd naar achter hangen tegen het kussen met zijn ogen gesloten. Hij had nooit een schoothond willen hebben, maar hier zat hij dan. Het was te hopen dat hij het zou afleren als hij eenmaal evolueerde, een volgroeide Houndoom paste niet op zijn schoot.

Hij voelde de zachte tinteling eerst alvorens hij de volledige aanraking voelde op zijn hand. Zijn ogen schoten open om met een verbijsterde blik naar zijn hand te kijken waar nu een tweede op lag. De drang om zijn hand terug te trekken overspoelde hem, maar voordat hij niet kans kreeg verdween zijn lege glas van tussen zijn vingers om plaats te maken voor een nieuwe. Voor enkele seconden zat Rani daar sprakeloos, voor hij zichzelf herpakte en keek naar de man die casual bij hem was komen zitten.
Legoshi was er ook door wakker geschoten. Zijn beide oortjes stond overeind, de man nauwlettend in het oog houdend. Al snel besloot hij echter dat er niks aan de hand was en legde hij zijn hoofd weer neer.

Rani keek nog even verrast naar het nieuwe glas. “Bedankt?” Het was niet bedoeld als een vraag, maar toch klonk het zo. Kort schraapte Rani zijn keel, in een poging zich volledig te vermannen. “Je leest mijn gedachten,” zei hij deze keer met een glimlach. Het gebeurde niet vaak dat hij niet wist wat te zeggen, maar de plotse aanraking had er toch voor kunnen zorgen. Voor een tweede keer duwde hij zichzelf wat rechter, zijn tanden op elkaar klemmend bij de brandende pijn. ”Geen beter plek om de dag af te sluiten dan hier, right?” Nu dat alle kleine kindjes in bed lagen, was het festival eens zo aangenaam.

Rani bracht zijn drankje naar zijn neus om de geuren in zich op te nemen. Dit was eentje die hij nog nooit gedronken had, de geur was apart maar deed hem denken aan iets van gember. Voorzichtig nam hij een slok en liet de vloeistof rustig door zijn keel gaan om de smaken goed te proeven. “Wauw, niet slecht.” Gelijk nam hij een tweede slok.
De hond van de onbekende gromde, wat ervoor zorgde dat Legoshi in zijn slaap zachtjes terug gromde en zich even beter legde. Er moest iets mee zijn want de pokémon kwam niet in hun buurt en zag er eerder uit alsof hij ieder moment kon bijten. Hij draaide zijn hoofd terug naar de man die zichzelf voorstelde als Yashu. “Unieke naam,” zei hij direct zonder echt over na te denken. “Rani,” stelde hij vervolgens zichzelf voor, maar zijn ogen dwaalde weer af naar de gele pokémon. “Hij moet ook de vrolijkste zijn thuis.” Wat was hij blij dat zijn twee pokémon zich gewoon konden gedragen.

Rani had nooit in een andere regio gewoond en nooit de behoefte gehad om reizen te maken. Hij was perfect gelukkig waar hij was en kon begrijpen waarom mensen naar Sinnoh afdwaalde, zeker nu dat de ban op pokémon was opgeheven.
Nu dat hij was bekomen van de initiële shock en wist wie de vent voor hem was, werd het weer makkelijker om zichzelf te zijn. Over shady plekjes wist Rani genoeg, hij was opgegroeid in één en nadien had hij er meerdere bezocht. Het was soms fijner daar, dan in een normale winkel. Veel meer te zien ook. “Dat was dan ook fucking dom, no offense. Waarom zou je in hemelsnaam een bulba inruilen voor - dat? Wat is het zelfs?” Rani knikte naar de worst op poten. Genoeg andere hond achtigen die er beter en sterker uit zagen dan dat ding. Het geblaf en de houding die ze aan nam maakte het er niet beter op, met iets of wat afkeer in zijn ogen bekeek hij het beest dan ook grondiger.
Hij kon het niet laten te lachen toen Yashu vertelde over haar problemen en liet tonen welk effect het had op hem. “Tis meer dan duidelijk dat we schrik moeten hebben van de vrouwen.” Met zijn glas wees hij naar de bijtwonden om achteraf weer eens te drinken. “Hou eens even vast.” Rani stak zijn glas uit naar Yashu, zodat hij Legoshi toch kon repositioneren zodat hij meer bewegingsruimte had. Hij wilde dit duivelse beest wel eens beter bekijken.

Rani trok zijn mondhoeken even omlaag, trok zijn schouder op een knikte. Voor een goede prijs deed je veel, hij kon dus wel in zien waarom de man het gedaan had. Hopelijk bedoelde hij niet dat de worst op pootjes de prijs was, want dan had hij geen idee van business doen. Dan toch liever het luie beest dat maar niet wakker werd, hoe vaak dat Rani ook bewoog. Hij kon het zelfs zachtjes horen snurken.
Het zag er ongemakkelijk uit hoe hij zich verplaatste in de zetel op om zijn knieën te komen zitten omdat het ook niet zo vanzelfsprekend was. Hij kon het beter zelfs niet doen, maar het was de enige manier dat hij een goed zicht had over zijn pokémon.
Rani bewoog zijn bovenlichaam achteruit bij het zien van de elektriciteit dat van de pokémon af kwam. Gecombineerd met heel haar lichaamshouding, was het signaal heel duidelijk. “Wauw, zij is een hand vol,” zei hij met een korte nerveuze lach terwijl hij Yashu kort aan keek. “Hoe doe je het? Ermee om gaan?” Gebeten worden door je eigen pokémon was iets dat hij nooit wilde mee maken, toch zeker niet één die bijt om te bijten. Legoshi en Floyd waren ook niet altijd even zachtaardig als hij met ze aan het spelen was, maar dat een heel andere situatie. “Ze kan wel een chill pill gebruiken,” grapte Rani terwijl hij zich terug tot de pokémon keerde. Het was verleidelijk om een hand uit te steken, maar hij wist beter.