Tales of

Sinnoh

Ze had het pakketje afgeleverd bij haar broer. Opgelost, opgeruimd. Nu mocht ze hier weer weg. Haar hoofd tolde en suisde van alle drukte die er om haar heen was geweest. Ze had zich zo opgesloten en benauwd gevonden. Het was net alsof een grote waas was die aan haar voorbij was getrokken. Maar, nu kon ze weer wat weg, nu kon ze het terrein verlaten. Ze had haar ouders gebeld dat ze Alain nu weer konden bereiken en had het daarna genoeg gevonden.

Er waren nog wel mensen op de randen van het festival terrein, maar voor het eerst sinds tijden had Reyne nu het gevoel dat ze weer kon ademen. Ondanks dat ze Celeste niet gewild had, moest ze toegeven dat de Minun haar wel geholpen had met haar voeten iets op de grond te houden en niet in paniek te raken. Ze keek eventjes schuin naar een jongen die wat verderop zat met een Tepig, maar liep daarna toch vlug weer door. Haar sociale batterij was leeg.

Ze had haar muts enigszins over haar ogen laten zakken, iets wat de prikkels een beetje buiten hield. Maar desondanks voelde ze zich erg beroerd. Ze had haar Minun tegen zich aangedrukt als een kleine knuffel en probeerde haar bonzende hart op deze manier iets te kalmeren. Helaas lukte dit niet en ze versnelde dan ook haar pas. In ieder geval, tot een Pokémon haar de pas afsneed, snel gevolgd door een jongen. Ze stopte abrupt met lopen en ze hield haar adem kort in, zelfs een stap achteruit zettend. Ze beet kort op haar lip en voelde haar hart in haar keel kloppen terwijl ze naar de jonge, blonde jongen keek die haar de weg versperde, al leek hij ook niet goed te weten wat hij wilde. "Uhm.. hallo.." zei ze zachtjes, niet goed wetende wat te zeggen tegen de jongen.

Ze beet zachtjes op haar lip terwijl haar blik langzaam naar beneden begon te zakken. Ze kende deze jongen niet en voelde daardoor meteen zenuwen omhoog komen in haar lichaam. Ze had gehoopt om snel langs hem te lopen, maar nu hij haar de pas had afgesneden stond ze daar, licht wippend op haar voeten, met haar ogen zijn ogen vermijdend. In plaats daarvan richtte ze haar blik op zijn Tepig terwijl ze haar eigen Minun tegen zich aan geplakt hield. De jongen besloot, in plaats van zijn Tepig mee te nemen en ervandoor te gaan, om tegen Reyne te praten. Ze voelde haar mond wat droger worden en wangen begonnen iets rood te worden van stress. ”J-ja.. Celeste.. Celeste is van mij..” murmelde ze, waarna ze aan één van de lokken van haar haar haar begon te plukken en weer stil viel. Ze stapte wat naar achteren om wat meer afstand te creëren, maar hield geen rekening met de boomstronk die nog schuin achter haar lag. Ze begon te wankelen, liet haar Minun vallen en zwaaide met haar armen in een poging haar balans te bewaren.

Natuurlijk overkwam haar dit weer. Schok ging dwars door haar heen en liet haar bloed kort veranderen in ijs terwijl ze wankelde en achterover begon te vallen. Het was niet verbazingwekkend dat zij, onhandig dat ze was, naar beneden aan het vallen was, maar desondanks maaide ze hulpeloos met haar armen, niet in staat het te stoppen. Gelukkig had de jongen tegenover haar een scherp reactievermogen, want plotseling werd ze tegengehouden. Als bevroren bleef ze eventjes hangen in de lucht, totdat ze zichzelf wat meer overeind liet trekken. Celeste kwam met een plofje terecht op de Tepig en stuiterde weer iets omhoog, maar kwam al snel tot stilstand op zijn rug. Wat beduusd keek de Minun om zich heen, waarna ze een vrolijk kreetje slaakte en iets aan zijn oren begon te trekken. Wat wankel bleef Reyne staan. "S-sorry," stamelde ze, terwijl schaamrood over haar gezicht begon te trekken.

Ze had haar balans ondertussen weer gekregen, ondanks dat haar benen nog een beetje beverig voelde van de schrik van bijna achterover vallen. Natuurlijk moest ze weer zo onhandig zijn. Een zachte zucht rolde over haar lippen, waarna haar blik weer viel op de hand die rond haar pols gesloten was. Haar ogen werden wat ronder en haar wangen roder, waarna de jongen gelukkig haar pols losliet. Ze trok haar arm wat dichter tegen zich aan, waarna ze wat over haar pols begon te wrijven in licht ongemak. Ze haalde haar schouders wat op bij zijn opmerking. Haar blik gleed in plaats daarvan in de richting van de Tepig en de Minun. Celeste was enthousiast aan de oren aan het varkentje aan het trekken, maar was vervolgens snel afgeleid door de staart van de Tepig die tegen haar aanwreef. De Minun pakte het bolletje beet en tapte er iets op, nieuwsgierig. ”Heb je.. heb je die Tepig al l-lang?” vroeg ze, haar stem zacht.

Ze bevroor toen de jongen aan haar vroeg of hij haar pijn had gedaan. Haar blik schoot even naar hem en vervolgens weer naar haar pols. Spontaan liet ze haar pols los. Het was bijna een soort zenuwtrekje geweest om over haar pols te wrijven net. Ze had niet de bedoeling gehad om hem op die manier van streek te maken. "Oh nee, nee, niet waar, geen zorgen, geen pijn," de woorden kwamen er stamelend en ratelend uit, steeds weer een nieuwe om te bevestigen dat hij haar geen pijn had gedaan. De jongen was naar Sinnoh gekomen en had een Pokémon gekregen van de professor. "Ah.." zei Reyne hierop zachtjes. "Ik.. ik ook.." Pokémon opgehaald bedoelde ze, ze sperde haar ogen iets open. "Pokémon bij de professor opgehaald b-bedoel ik! Niet naar school.." Ze zou nog liever sterven.