Tales of

Sinnoh

'We're just doing our job, 's all -'

"But.. but - why?" Ongelovig keken zijn vochtige, lilakleurige ogen op naar de ruig uitziende man die boven hem uittorende. Veel anders kon hij echter niet zeggen. Zijn rode stropdasje werd zo strak aan getrokken dat Sylvester kuchte, kokhalsde en naar adem snakte, niet per se in die volgorde. Meer een daadwerkelijke strop dan een fashion item nu. Als hij niet beter had geweten, gaf het hem bijna de indruk dat de man ervoor wilde zorgen dat hij er - voor een laatste keer - op en top uit zag. Of op en top zou verschijnen voor.. welke hogere macht het ook was die op hem wachtte in het leven na de dood. Eén ding wist hij zeker: de plaats waar hij heen ging was geen fijne plek.

'Your stepmum thinks you flew under the radar long enough. Used your old man's connections. Put a hit on you. Wishes to ensure you can't be included in any will or something. Our way, though? A lil' different, but guaranteed.'

Hij voelde zich helemaal niet op en top. Meer als een gehavende, droevige teddybeer waar het pluis aan alle kanten van uit puilde. Zo zat hij er ook een beetje bij: onderuitgezakt, zijn benen gespreid, aan iedere enkel in plaats gehouden door zware kettingen, en zijn vastgebonden handen slapjes in zijn schoot hangend. Een tweede vent zette zijn zware laars tegen Syls borst en duwde hem hard met zijn rug plat op de koude grond. Met een bonk kwam zijn achterhoofd op de vloer terecht, maar Syl schraapte zijn kruin over de grond om ondersteboven een blik te werpen op - dat ding. In paniek deed hij een vruchteloze poging zich worstelend uit zijn positie te bevrijden, wat belemmerd werd door het dikke touw dat om zijn bovenlichaam was gebonden. "N-no, no - please. Please give me a chance! I won't ever come back to my father's manor, I swear! I was practically disowned the moment I left, I -"

'Would you shut up and take it like a man, man?'

Opnieuw die laars. Opnieuw kwam dat ding in zicht, ondersteboven vanuit zijn liggende positie. Een gladde rol: één of ander loeizwaar agrarisch werktuig. Een enorme knal klonk en de wals kwam weer een paar centimeter dichterbij. De Bouffalant die de mannen achter de rol hadden geplaatst was weliswaar flink en sterk, maar uitgehongerd. Het wilde eten. En eten zou hij. De gevulde voertrog waar de buffel-Pokémon zo naar snakte, bevond zich aan de andere kant van het schuurtje. En Sylvester lag precies in zijn pad. Als een crêpe zou hij plat worden gewalst terwijl het beest het ding door de schuur headbutte. Een woest briesen. Nog een knal. Zijn ademhaling versnelde zich tot een half hyperventileren en hij druppelde het zweet uit zijn kleine bakkenbaardjes bij het wilde schudden van zijn hoofd.

'Vanilla-flavored, right?'

Aan zijn zwart-witte lokken werd zijn hoofd even omhoog gerukt en iets, met twee klapjes tegen zijn wang, tussen zijn lippen geduwd. 'Have a good one, buddy. Hey, let's get some of that sweet Miltank-milk on the way back -' De stemmen van de mannen stierven weg, Syl aan zijn lot overlatend. Hoe had het tot dit kunnen komen? Het ene moment had hij nog verloren rond gehinkt over het Festival-terrein, op zoek naar Ludo die hij was kwijtgeraakt, vlak nadat hij de man met een zweepslag tegen zijn achterste op een wild bokkende rodeo-Tauros had geforceerd. En het andere moment: duisternis. Een juten zak over zijn hoofd. Opeens lag hij vastgebonden in deze grote, tochtige schuur. Zodra Syl het idee had dat de mannen buiten gehoorafstand waren, spuwde hij de sigaret uit om zijn longen uit zijn lijf te schreeuwen voor hulp. Iemand.