Tales of

Sinnoh

Lucia heeft een normaal postuur, felrood geverfd haar en gele ogen. Ze is zo gesloten als een oester waardoor het wat tijd kan vergen voor ze echt los durft te komen. Ze kan een driftkop zijn die vaak de joke finaal mist. Ze kleed zich netjes, gedraagt zich netjes maar heeft een hele andere kant die ze niet snel laat zien. Onder dit harde exterieur schuilt een onzekere meid maar probeer dat maar eens te bewijzen.

Lucia belandde als klein meisje al op straat. In haar winterjasje werd ze achtergelaten in een parkje door haar vader met de belofte dat als ze op hem zou wachten, hij zó terug zou zijn met een lekkere kop warme chocolademelk. Maar terug kwam hij nooit en zo belandde ze in het systeem. Ze ging van pleeggezin naar pleeggezin, de een nog erger dan de ander. De een nam een kind in huis voor de kinderbijslag, de ander om een hulpje te hebben die het huishouden deed. Lucia leerde op die manier niet echt hoe het voelde om geliefd te zijn. De druppel die de emmer deed overlopen kwam van een opvallend onplezierig pleeggezin, eentje waar Lucia zes maanden heeft gewoond en uiteindelijk van wegliep. Over deze periode praat ze nooit en zelfs tien jaar later heeft ze er nog geregeld nachtmerries over.

Ze ontmoette Rani een paar maanden later. Hij had haar schuilplek gevonden waar ze ‘s nachts sliep en waar hij nu gezellig zijn intrek in had genomen. Ze pestte hem met zijn krukken en missende onderbeen en wilde aanvankelijk niets van hem weten maar hij was hardnekkig en al snel merkte ze dat het fijn was om tegen iemand aan te kunnen slapen om het minder koud te hebben.

Ze waren inmiddels al uitgegroeid tot ware degenrates tegen de tijd dat ze gevonden werden door een roodharige man met een gulden handprothese. Bekend met het mooie praatje en de belofte van iets mooiers, geloofde Lucia er niets van maar ging ze schoorvoetend mee. Ze ging immers waar Rani ging, want zonder hem was ze nergens. Met de herinneringen aan haar oude pleeggezin nog in haar geheugen, wilde Lucia alles behalve mee met hem. Maar het huis had een lekker bed, een warme maaltijd en twee ouderlijke figuren die over hen waakte. Ze was erg afstandelijk en defensief en had zo’n elke week wel legendarische ruzies met beide mannen. En ook haar broer. Ze was boos op iedereen en ging een tijdje de verkeerde kant op. Haar nieuwe pleegouders waren hard en niet vergevingsgezind, net als zij en dat botste enorm. Ze begon een beetje losser te komen toen ze een Houndour van Marcus kreeg. Altijd had ze al een fascinatie gehad voor ze. Toen ze jonger was, zat ze  soms uren pokémon te achtervolgen, ze observerend wat  ze aten, hoe ze omgingen met hun soortgenoten en welk type ze waren. Gedragskunde en de biologie boeide haar enorm maar doordat ze nog nooit ook maar één school had afgemaakt, had ze weinig kansen. Haar docenten zagen wel in dat Lucia een scherp kind was maar dat ze vaak haar best gewoon niet wilde doen. Ze spijbelde veel, was een pestkop en kreeg het voor elkaar om bijna elke twee weken wel iets uit te vreten wat haar weer een tijdje schorste. Keer op keer zaten Marcus of Floyd weer bij de rector voor een tien minutengesprek.

Tenslotte waren ze het zat, Floyd met name. Op zijn typische manier van doen zei dat ze echt beter haar best moest doen omdat hij het haar niet gunde te eindigen zoals hij. Hij wist dat ze beter kon. Marcus in al zijn woede zei dat het hem geen reet meer kon schelen of ze haar school af maakte of niet, dat ze best wel eens tot haar vijftigste als burgerdraaier in de McDonalds kon werken maar dat dat niet in zijn huis ging gebeuren. Natuurlijk schold ze hem de huid vol en was zíj het die haar eigen koffers inpakte en de deur uit stapte want no way dat ze het zou doen omdat haar pleegvader haar dat opdroeg. Maar na twee dagen keerde ze al terug en beloofde ze vanaf nu beter haar best te doen. Wat er precies gebeurde in die twee dagen, weigerde ze te vertellen. Maar vanaf dat punt ging ze haar best doen op school en werd ze ineens een stuk aardiger tegen haar vaders.

School maakte ze af, al duurde het wat langer dan bij de gemiddelde leerling. Ze scheen zo erg door in haar prestaties dat ze zelfs in aanmerking kwam voor speciaal onderwijs, maar door haar achtergrond en het feit dat ze twee jaar langer over school deed, weigerde het bestuur haar toe te laten voor hun programma. Via connecties van haar beide vaders, mocht ze naast haar opleiding komen werken bij een geleerde in zijn laboratorium waar onder andere tests op pokémon werden gedaan, evolutie werd bestudeerd en er veel natuurlijke onderzoeken plaatsvonden. Het was een medisch lab die er nare praktijken op na hield. Met ambitie om ooit de wetenschap in te gaan, verkeerde ze al haar tijd die ze vrij was bij hen en stak ze heel wat op.  Vooral het medische aspect trok haar aan en zo groeide haar verlangen om Biomedisch wetenschapper te worden. Maar dat bleek lastiger dan verwacht. Ze had een rommelige historie en veel te weinig diplomaatjes. Geen enkel instituut wilde haar aannemen tenzij ze ver onder haar niveau zou beginnen. Dat ging haar te ver en ze besloot al haar aandacht op haar werk in het laboratorium te steken. Één ding kon ze wel doen en dat was haar licentie ophalen zodat ze officieel researcher kon worden en met een pokemon zich bij de University of Science aan te melden.