Tales of

Sinnoh

Rani wist niet goed wat hij hier deed. Het idee was leuk geweest toen hij erover las, maar eenmaal aangekomen op het veld waar verschillende pumpkaboo’s zaten, begon hij te twijfelen aan zijn keuzes. Legoshi amuseerde zich echter goddelijk. Hij liep tussen de pokémon en pompoenen heen en zag de pokémon meer als speeltjes dan wat anders. Zijn tanden verdwenen zo nu en dan in een pompoen of pokémon. Rani had hem al enkele keren horen janken, wanneer een pokémon terug vocht en hij zich snel terug aan zijn zijde voegde.
Zijn ogen bleven hangen op één pokémon in het bijzonder. De regels waren simpel, hij moest gewoon de grootste pumpkaboo vinden om een prijs te winnen, en dat daar leek op de jackpot! Er zat echter een meisje bij in de buurt, maar mooi niet dat hij dit prijzenbeest ging verliezen. Rani haaste zich erheen en tilde te pokémon juist op tijd op.
Met een tevreden glimlach op zijn gezicht keek hij naar het meisje, wachtend op één of andere opmerking, maar die kwam niet. Met een verwarde blik keek hij haar aan toen ze vroeg hem weer neer te zetten. Zijn ogen vielen op de camera in haar handen. “Ja uhm, natuurlijk, als je er niet mee gaat lopen.” Hij plaatste de pokémon weer neer en sloeg zijn armen over elkaar. “Werk je soms voor een tijdschrift ofzo?” Hij wist hoe een festival als dit graag meer publiciteit kreeg en foto’s van de verschillende attracties zouden daar zeker bij helpen.

Ze zou hier niet zijn voor de wedstrijd, wat een hele opluchting was. Dit gigantische beest kon hem wel eens de eerste plaats bezorgen en ondanks dat deze wedstrijd niet veel voorstelde, wilde hij alsnog winnen. Niemand was graag een verliezer. “Dat is iets wat iemand die mijn pumpkaboo wilt stelen zou zeggen,” merkte hij op, maar hij grapte ermee.
Het meisje begon foto’s te maken van de pokémon nadat die weer op de grond stond en Rani wachtte geduldig af. Hij zetten enkele stappen opzij om ruimte te maken zodat hij niet mee op de foto zou staan. “Moeten je foto’s wel extreem goed zijn.” Hij met zijn amateuristische foto’s zou er niet veel mee verdienen.
Een grijns vormde zich op zijn lippen. “Daar reken ik op,” zei hij trots, want het was een zeer goede vondst. Nadat ze aangaf dat ze klaar was, maakte hij aanstalte om de pokémon te vangen, maar het ding vloog bij hem vandaan, juist buiten handbereik. “Als hij weer mee wil,” mompelde Rani die de pumpkaboo probeerde te benaderen. De pokémon, die duidelijk andere plannen had, zweefde hoog de lucht in. Rani deed toch zijn best, maar greep enkel lucht. “Wat heeft die nu?” Legoshi blafte eenmaal, alsof dat de pokémon zou helpen om van gedacht te veranderen.

Rani had er in eerste instantie geen moeite mee dat ze zijn pumpkaboo gebruikte voor haar foto, zelfs zij kon zien dat hij de winnaar was met deze pokémon. “Klinkt logisch.” Hij had geen gevoel voor kunst en alles wat ermee te maken had. Rani kon nog geen voltorb tekenen als zijn leven er vanaf hing, maar als zij het wilde, wie was hij om haar te stoppen. Normaal zou het allemaal in orde zijn, aangezien ze effectief nooit aanstalte maakte om de pokémon af te pakken. Hij had er echter niet op gerekend dat zijn pokémon zelf de benen zou nemen.

Daar ging zijn Pumpkaboo. Daar ging zijn prijs. Met een open mond keek hij toe hoe zijn enige kans op een goede prijs weg vloog. Allemaal omdat iemand een foto wilde maken. “Ik-,” mompelde Rani, maar hij had geen idee wat hij wilde zeggen. Wat kon hij zeggen? Niks ging dit nog oplossen.
Rani draaide zich om naar het meisje met grote ogen en wees naar haar. “We moeten hem terug vinden, en jij gaat me helpen,” besloot hij gehaast. Er was geen tijd om kwaad te zijn, ze moesten zich namelijk haasten of iemand anders zou met zijn prijs gaan lopen. Hij greep naar haar arm zodat hij haar mee kon trekken in de richting van de Pumpkaboo, zodat ze zeker geen keuze had om weg te lopen. Het veld waar ze door liepen maakte het er voor hem niet makkelijker op om zich snel te bewegen, aangezien hij moest oppassen dat hij zich nergens mis stapte.

Natuurlijk moest madam de fotograaf hem helpen. Het was uiteraard haar schuld dat de pumpkaboo nu weg was omdat ze hoognodig foto’s ervan moest hebben. Als Rani geweten had dat dit het resultaat zou zijn, had hij resoluut nee gezegd. Nu had zij wel de foto’s die ze zo graag wilde en stond hij daar met lege armen.

Het zand waar ze op liepen lag los en was oneffen en bij iedere stap die hij zetten voelde hij de instabiliteit aan zijn been. Dit hield hem echter niet tegen om hardnekkig door te wandelen aan een redelijk tempo. Rani zou die pumpkaboo terug vinden en daarmee winnen. Ondertussen volgde Legoshi hen op de voet, ook hij hield de omgeving in het oog om hopelijk de pokémon terug te vinden. “Maar niet even groot, dit zijn allemaal kleine scharminkels.” Hij liet haar arm los en om zijn punt te bewijzen pakte hij de eerste kleine pumpkaboo die hij zag van de grond om vervolgens in haar gezicht te duwen. “Hiermee ga ik nog geen troostprijs kunnen bemachtigen,” zei hij met een diepe zucht. Hij liet de pokémon gewoon weer los en het wist op tijd weg te zweven voor het de grond zou raken. Dit was een ramp. Iemand anders zou nu gegarandeerd met zijn prijs gaan lopen.