Tales of

Sinnoh

Het festival begon bijna op zijn einde te lopen en dat was voor Warren iets wat een goed ding was. Dan kon hij zich op zijn training met Fall storten en ergens anders naartoe gaan, waar het hopelijk minder druk was. Hoewel hij aan de drukte begon te wennen omdat dit niet zijn eerste dag op het festival was, hunkerde hij er toch naar om op reis te gaan en paden te bewandelen die zowel rustig als mooi waren. Hij had zo het idee dat zijn Turtwig het een minder leuk vooruitzicht zou vinden als het festival ten einde kwam, maar daar moest hij dan maar even aan wennen. Warren liet zijn donkergrijze blik over het festival glijden. De meeste kraampjes kwamen hem nu al wel bekend voor en uit vorige ervaringen wist hij ook welke hij het beste kon mijden. Zijn Turtwig had gekraak van een zak gehoord en had zijn kopje gedraaid, waarna zijn nieuwsgierige blik op een Fennekin gevallen was die met een rode snoet weer tevoorschijn kwam. ”Wig!” bracht zijn Turtwig enthousiast uit, waarna dat hij zich omdraaide en in de richting van de Fennekin en het meisje begon te rennen. Warren draaide zijn hoofd zodat hij zijn Turtwig na kon kijken en zuchtte toen hij zag wat dat precies de aandacht van de Grass type getrokken had. ”Fall, laat dat,” zei hij nog, maar de Turtwig deed al een poging om op het bankje te klimmen. Niet heel erg succesvol, want hij sprong niet hoog genoeg en met een klap landde hij dan ook weer op de grond. Warren beet op de binnenkanten van zijn wangen om zijn lach in te houden terwijl hij zich bij de vrouw en de Fennekin voegde. ”Sorry voor zijn gedrag,” verontschuldigde hij zich. ”Hij wordt altijd helemaal wild als hij eten ziet.” Hopelijk werd ze nu niet boos op hem, dacht hij toch wat zenuwachtig.

Warren blies ongemerkt wat van zijn adem uit toen hij de relaxte houding van de vrouw opmerkte. Ze werd niet kwaad op hem en ook niet op zijn Turtwig, al had de Grass type dat naar Warren’s idee wel verdiend. In plaats daarvan werden er besjes voor hem op de grond gelegd, waar Fall zich dan ook dankbaar op stortte. Warren probeerde de beledigde blik die hij op voelde komen tegen te houden. Het was immers net alsof zijn Turtwig niks te eten kreeg van hem. ”Je hoeft zeker niet meer aan hem te geven, hoor. Dit is wel genoeg zo,” zei hij snel toen de vrouw haar Fennekin berispte. Hij negeerde de geïrriteerde blik van Fall die op hem geworpen werd en concentreerde zich in plaats daarvan op het gesprek met de vrouw. Hij gaf een knikje toen ze haar vraag stelde en glimlachte naar haar. ”Ik ben net van Johto naar hier verhuisd en ik hoorde van dit festival toen ik mijn Turtwig op ging halen in professor Sarah Hazel’s lab in Sandgem Town,” legde hij uit. Hij knikte naar haar Fennekin. ”Heb jij ook daar je starter gehaald?” vroeg hij toen aan haar. Het zou toevallig zijn als ze beiden hun Pokémon op dezelfde plek hadden gehaald, vooral omdat hij haar niet had gezien voor zover hij wist. Maar misschien had ze de Fennekin ook wel langer en kwam ook misschien wel uit een andere regio. Het kon allemaal.