Tales of

Sinnoh

het was een fijne avondmaal geweest en toen hij betaald had, had hij besloten nog een korte wandeling op het festival te doen om te zien of er nog iets te doen was. Kit was in slaap gevallen in zijn armen en zo ook Jor, die hij met gemak in zijn handen hield. Het duo was er wel eentje hoor, maar hij hield zielsveel van ze. Ja, Jor had hij misschien nog maar een dag en Kit misschien twee dagen... maar dan noch! Ze waren zo'n dotjes, hoe kon hij niet van ze houden? Hij begon meteen te stralen bij de gedachte aan hoeveel plezier ze wel niet samen zouden hebben, waarbij hij een lichte zucht van voldaning van zijn lippen liet gaan. Ja, wat was het toch een fijn bestaan.

Na even te hebben gewandeld, had de man plaats genomen op een hooibaal. Hij had de zilveren vos en de gouden appel naast zich gelegd in het hooi. Ze leken beide niet wakker te worden, wat ervoor zorgde dat hij even zachtjes moest lachen. Kalm leunde de man naar achteren, waarna hij zijn ogen oprichtte naar de hemel. De straten van de stad waren feestelijk gedecoreerd waardoor het leek alsof een extra laag sterren zijn weg had gevonden. Het was een wondermooi zicht, eentje waar hij uren naar zou kunnen staren. De zachte geluiden van de weinige mensen die nog op het festival waren, waren een mooie ondertoon voor het tafereel. De man haalde diep adem en sloot zijn ogen. Het waren zo van die kleine dingen waar je van moest leren genieten.

Naast hem was de shiny Fennekin echter ontwaakt. Ze keek verward op en sloeg haar kopje heen en weer voordat ze omhoog schoot en even begon te gapen. Vuur begon wel meteen te dansen rond de hoektandjes van het wezen, waardoor kleine embers een weg naar buiten vonden. Normaal zouden die wienig schade aanrichten, maar dit was niet normaal aangezien ze zich bovenop een hooibaal bevinde. Het vuur vond al snel grond bij het gedroogde gras, waardoor een snel groeiende vlam naast de fire type verscheen. Oh jee.