Tales of

Sinnoh

Om zijn doel als researcher te bereiken, het worden van een professor, moest hij uiteraard opzoek naar pokémon om zijn team te vullen. Een zucht rolde over zijn lippen, wetende dat het geen makkelijke reis ging worden tot het professor zijn. Het was vervelend hoe hij zich had ingeschreven bij professor Willow, en zij de enige professor in deze regio was die zo gespecialiseerd was in traits en genetica. Desondanks hun vele overeenkomsten in ambities, kon hij zich niet vinden in haar exentrieke en rommelige levensstijl. In alle eerlijkheid, hij vond haar maar irritant, en hoopte haar ooit te overtreffen. Misschien in een verre toekomst.

"Nano, blijf je wel overal van af?" Riep hij zijn Shinx nog na, wie het maar al te interessant vond om zo dichtbij de oude fabriek te komen. Het was nou niet de bedoeling om vandaag kortsluiting te veroorzaken. Hij kon zich niet inbeelden hoe een pokémon het fijn vond om zich hier terug te trekken, maar het waren juist de pokémon die hij nodig had, die hier veel rondhingen. Steel pokémon, maar ook electric pokémon - hij vroeg zich af of hij er nog een ging zien vandaag.

Wat was het met mensen die steeds tegen hem aanliepen en hem er vervolgens de schuld van gaven? Zijn wenkbrauwen bewogen dichter bij elkaar in een frons, maar al snel verscheen er een verbaasde blik in zijn ogen. De snor onder de man zijn lippen liet langzaam aan los, en fladderde uiteindelijk rustig met de wind mee naar beneden, tot het op de grond terechtkwam. Wa- hij keek weer op, duizenden vragen in zijn hoofd, maar de man was al onderweg naar wherever hij zo nodig moest zijn. Nu zonder nepsnor. Wie draagt er überhaupt een nepsnor? Had hij zojuist een undercover fabrieksmedewerker gespot?

Arceus. Hier had hij een sigaret voor nodig, want dit was toch echt niet te filmen. Hij bracht de sigaret naar zijn lippen en stak het aan, terwijl hij afwezig keek naar het snorretje op de grond. Nee, die snor.. dat zat niet helemaal snor. Daar wilde hij niks van wete. Het had onder de neus van die rare vent gehangen, wie weet zat er allemaal narigheid op. ”Kom,” Sprak hij, Nano met zich mee wuivend. Hij had geen nepsnor nodig, hij kon er zelf wel een groeien als hij wilde! Heus! Nee, eigenlijk niet, maar laten we volhouden aan het mannelijke ego. Nee, die snor laat hij mooi liggen voor wat het is.

Hij had nog maar net het hele snorfiasco achter zich gelaten, of er kwam een magnemite om de hoek geslingerd. Deze pokémon leek ook hoge haast te hebben, gelukkig droeg hij geen nepsnor zoals de vorige encounter. Helaas leek de pokémon net zo beschuldigend te zijn naar hem als de man, want voordat hij het wist werd er een thunder shock zijn kant op gegooid en oh boy was het effectief.

Nano stond er maar wat bij te kijken terwijl de pijnlijk electrische current door zijn arm gierde. Au, oh, jee, arceusverdomme. Misschien had hij toch maar gewoon beter dat snorretje moeten pakken, dan had hij tenminste zoveel tijd verdaan dat hij de magnemite had gemist. Zijn hand vertrok door de shock, waardoor hij ook nog eens zijn sigaret in tweeën klapte en een helft naar de grond viel. Geweldig. Dankjewel. Just what he needed. Uit frustratie pakte hij een steen op en smeet die in de richting waar de magnemite verdwenen was. ”Deze plek is vervloekt,” bromde hij binnensmonds, nog tegen een andere random steen trappend. Goed. Door. Dat was het enige wat hij kon doen. In de hoop dat het universum nog een korreltje geluk voor hem over had. Al geloofde hij er niks meer in, dit was niet zijn dag. Dit was niet zijn week.

Geluk, wat was dat. Het is net alsof Arceus een munt opgooide en bij kop iemand geluk gunde, alleen, bij sommige mensen bestond de munt uit twee kop-zijdes en bij andere mensen.. ja.. die hadden pech. Like him. Hij trapte tegen de steen, die in een mooi boogje door de lucht vloog, en zo, patsboem, tegen een tweede magnemite aanknalde.

Deze magnemite, die al erg boos oogde - wacht, hoe zie je of een magnetische pokémon boos kijkt? - keerde zich nu op HEM. ”Nano, thunder shock!” riep hij, terwijl hij meteen een paar passen achteruit deed om afstand te creëren tussen hem en de pokémon. Nee, hij had geen zin in nog één thunder shock. De magnemite keerde zich nu tot Nano, en reageerde met thunder shock. Creatief. Hij haalde een pokéball uit zijn zak, zich afvragend of hij hem überhaupt wel zou gebruiken of niet. Magnemite was een steel electric pokémon, en desondanks dat het een van zijn minst favroiete steel pokémon was.. was het wellicht wel goed voor zijn onderzoek.

”Nog een keer thunder shock, en dan tackle!” De magnemite wist de thunder shock niet te ontwijken, en Cassian hoopte dat het hem lang genoeg zijn paralyseren om de tackle te laten werken. Deze ontweek de magnemite helaas, en kaatste een tackle terug. ”Kom op, Nano.” Mompelde hij mild geïrriteerd. ”Nog eens tackle.” Hij liet nog geen seconde na de tackle voorbij gaan, of hij wierp de pokéball. Als die pokémon nu nog het lef had terug te keren, ging hij werkelijk waar met stenen gooien. Dan won hij wel zijn eigen battle.

De bal kantelde wild heen en weer, en met enige spanning keek hij toe, hopend dat hij een einde kon breien aan deze al vermoeiende dag. "Verdomme.." vloekte hij geïrriteerd toen de pokéball openbrak en de magnemite met een irritant elektronisch geluidje weer tevoorschijn kwam. Net waar hij zin in had! Een pokémon gevecht met een magnemite dat nog langer duurde! Hij bromde nog enkele scheldwoorden binnendsmonds, terwijl hij naar de grond bukte en een paar stenen opraapte. Dan maar gewoon op de ongewone manier, en hemzelf inzetten als aanval. Want laten we eerlijk zijn, zijn Shinx was nu al best uitgeput van het gevecht.

De eerste steen kaatste mooi tegen het stalen uiterlijk van de magnemite, die even gedisorienteerd leek te zijn. Alsof hij op de eerste plaats niet direct door had waar de steen vandaan kwam. Cassian gooide vlug nog een steen, deze harder, en preciezer, waardoor zelfs de Magnemite geneigd was een stuk naar achter te vliegen. Precies, zo wilde hij het hebben. De pokémon richtte zijn aandacht nu op hém. Cassian trok een van zijn wenkbrauwen op, een voorzichtige stap achteruit zettend toen de kleine elektrische golfjes zich vormden rond de pokémon. Was hij zich nou aan het opladen voor een nieuwe thunder shock? Oh, daar had hij al helemaal geen zin in! Hij wierp nog een steen, en nog een. Dit gevecht duurde ondertussen al veel te lang voor zijn mening, en hij greep weer naar zijn pokéball, afwachtend tot de pokémon dichterbij was om deze weer te werpen. Nu was het maar hopen dat de pokémon niet vrij kwam, want hij stond ellendig dichtbij en de magnemite zou wel eens direct klaar zijn voor een nieuwe thunder shock.

De pokéball bewoog heen en weer, en Cassian kon het niet laten om ook heen en weer te lopen naast de rood-witte bal. Kom op. Zo lastig moest het toch niet zijn. Een pokémon vangen, wat voor loser was hij als hij zelfs dát niet voor elkaar kreeg. Hij vernauwde zijn ogen, zijn adem voor een moment inhoudend, totdat dat heerlijke geluidje zijn oren bereikte. Pling! Eindelijk!

”Goed gedaan, Nano.” Hij gaf zijn pokémon een aai over diens kop, voordat hij de pokéball opraapte en er even naar keek. ”Welkom bij het team.. Matrix.” Fluisterde hij, al had hij geen idee of de pokémon het daadwerkelijk kon horen. Hij ging nu in ieder geval geen poging doen om kennis te maken, niet nu de pokémon wellicht nog steeds boos was op de stenen.