Daar zat hij dan, met zijn rug tegen de zijkant van een nu verlaten kraampje, zijn lange benen voor hem uitgestoken. Zijn hoofd tolde een beetje van de substanties, zijn binnenste samengeknepen door een alles overweldigende spanning. Een aaneenhoudend gevoel van spanning. Op momenten als dit wenste hij dat hij clean was. Bad trips waren geen pretje. Jojo zat tussen zijn benen en staarde hem onafgebroken aan. Zo liet hij Misha weten dat hij niet alleen was op dit moment. Op een vreemde manier was hij om het krokodilletje gaan geven. Al zijn andere pokémon zag hij als dollartekens. Nummers op een cheque die hij kon cashen. Kreunend liet hij zijn hoofd in zijn handen vallen terwijl alle ellendige herinneringen ooit bij hem bovenkwamen. Tenslotte liet hij zich op zijn zij vallen, in foetushouding als de zielenpiet die hij was. Jojo klom op zijn toch al bonkende hoofd en maakte een instemmend piepgeluidje. Geen zorgen, meester. Ik ben hier en alles komt goed.
Trots paradeerde Hayley met de mand koekjes in haar handen rond. Speciaal om uit te delen. Het waren de beste, zelfgemaakt door haar moeder. Elk koekje zat schattig verpakt in een papieren zakje met een lintje eromheen en een kaartje waar wat reclame op stond voor de boerderij van de Archer’s. Het had tot nu toe goed gewerkt om mensen te lokken naar hun kraam, dus de jonge breeder was enthousiast weer op pad gegaan voor ronde twee.
De Chingling op haar schouder liet plots een alert pingeltje horen en vloog weg. Verrast keek Hayley op en volgde ze de vlucht van haar Pokémon. Die landde naast een hoopje kleding op de grond. Ohnee, geen kleding, maar een man met een krokodil op zijn rug. Ze fronste verrast maar rende toen toch maar op hem af ondanks de waarschuwing van haar ouders niet zomaar op rare vreemde mannen af te stappen. "Ehm.. Hallo? Alles oké?" Ze zakte door haar knieën maar durfde niet dichterbij te komen. Straks had ze die krokodil in haar vingers. Toen ze geen reactie gaf pakte ze twijfelend een koekje uit haar mand en stak ze die naar hem toe. "Wil je een koekje?"
Ergens klonk een soort melodieus getingeld maar Misha reageerde er niet op. Hij verkeerde immers onder de veronderstelling dat wat hij meemaakte niet echt was. Random tingel geluidjes gebeurde wel vaker. Waakzaam hield Jojo de vreemdeling in de gaten toen die naderbij kwam. Kraaloogjes vernauwd. Misha kreunde dus ook even toen Jojo opgewonden begon te piepen en bracht zijn handen naar zijn oren. ".. stooop" kwam eruit met een zacht stemmetje. Jojo pakte het koekje dankbaar aan en begon nog enthousiaster te piepen toen hij proefde hoe lekker dat smaakte. Maar Misha zijn treurige vertoning maakte hem weer alert . Hij bewoog een beetje achteruit zodat hij wat meer in de nek van de man zat, voorpootjes parmantig op zijn achterhoofd geplaatst, en knabbelde aan Misha's vingers die nog steeds over zijn oren lagen. Hey, kijk! Kijk eens! Lekkernijen! Wilde hij zeggen.
Het koekje, die eigenlijk bedoeld was voor het zielige hoopje op de grond, werd enthousiast aangenomen door de krokodil. Hayley kon het niet laten even te glimlachen toen ze zag hoe snel de Pokémon de lekkernij had weggewerkt. Zo eng was hij dus niet. Zelfs vriendelijk, bedacht ze, want toen hij aan de vingers van zijn trainer knabbelde slaakte de man geen kreet van pijn. Hayley prikte hem even voorzichtig in zijn zij. "Hey, wakker worden, je ligt op de grond," mompelde ze droogjes, aangezien ze niet het idee had dat hij dit echt meekreeg. Had hij misschien te diep in het glas gekeken (zoals haar pa dat altijd zo mooi zei)? Toen er nog weinig beweging in kwam, pakte Hayley zuchtend Tinkerbell vast en schudde ze even met de Pokémon zodat er een luid gepingel uit hem ontsnapte. De Chingling vond het prachtig en zwaaide vrolijk met zijn armpjes terwijl de herrie door de lucht klonk. Zo, dat zette hem vast wel overeind.
