Tales of

Sinnoh

Arceus.. Arceus.. Arceus! In een vlugge beweging viste ze haar holocaster uit de voorste zak van haar rugzak. 9:41. Ze was al tien minuten te laat! In haar haast struikelde ze over haar eigen voeten, waardoor een chorus aan snelle stappen volgde, een wilde poging om haar val te breken. Het lukte, maar haar holocaster kwam er wat minder gelukkig vanaf. Het ding vloog door de lucht en kwam met een lompe plof op het scherm terecht. Oh nee. Ze bewoog een hand over haar hart. "Please be favourable today, Palkia." Schoot een wel heel snel gebedje over haar lippen, in de hoop dat Palkia haar met een gunstige dag zou verwelkomen. Op zijn minst verdiende ze het wel, een parallel universum kon vast beter omgaan met een gebroken scherm vandaag. Misschien was een parallelle vorm van haar leven wel helemaal niet zo laat, zoals zij.

Ze raapte de holocaster op en draaide hem tergend langzaam om. Een diepe, teleurgestelde, zucht rolde over haar lippen, terwijl haar duim voorzichtig over de duidelijke crack in haar scherm gleed. Not her lucky day. Ze stak de holocaster weer terug in haar zak, voordat ze vlug op de deur van Professor Willow's lab klopte. Enkele seconden gingen voorbij, tot ze de moed bijeen had gespaard om de deur te openen en naar binnen te stappen. De grijs-wit harige vrouw staakte haar pas in het midden van de ruimte toen haar ogen de professor vonden. Voor even staarden de twee elkaar verbijsterd aan, alsof geen van beiden had verwacht dat de persoon achter de telefoon er zo zou uit zien. Oh! De vrouw haalde snel een hand door haar haren, alsof dat de reden was voor Professor Willow's verbaasde blik. En niet de littekens die haar gezicht en hals tekenden. ”Ik..” ze schraapte haar keel. ”Ik ben hier voor een starter.” Een voorzichtige stap werd dichterbij gezet. ”Victoria Alastair?” Stelde ze zichzelf voor met een vragende toon, want ze had het idee dat de vrouw haar.. niet eens had verwacht? Was dat juist? 

Hier stond ze dan. In het lab van een officiele professor, op het punt om haar eigen starter uit te kiezen. Nooit in haar leven had ze gedacht dit punt te mogen bereiken - maar het was hier, het was echt. Ze wikkelde haar ene hand om haar pols, en wreef afwezig met haar duim over haar ltiteken. Haar tweekleurige ogen volgden de vrouw, tot de drie pokéballs tevoorschijn kwamen en het punt dan echt aangebroken was. Haar starters.

Eerst kwam een roze pokémon tevoorschijn, een Happiny. De pokémon keek haar aan, en draaide zich vervolgens beschermend om, een actie waarbij ze de steen in haar buideltje stevig vastgreep. Ah. Right. Ze had gelezen over deze pokémon. Een Happiny was nog te jong om een ei te krijgen, maa wilde dit wel, en immiteerde vervolgens vaak de wat oudere pokémon. Victoria vroeg zich af wat er daadwerkelijk zou gebeuren als ze het ‘ei’ af zou pakken. Tot welke lengtes zou de pokémon gaan om haar levenloze ei terug te krijgen? Het was dat Professor Willow erbij stond.. alhoewel, zou ze het zo erg vinden om een klein experiment uit te voeren? Vita durfde het niet te vragen.

Ze had de volgende pokémon een stuk groter ingeschat, waardoor haar ogen snel naar beneden vielen om nog een glimps te vangen van de gele pokémon die direct van de tafel schoot. Het duurde haar even om te beseffen wat er gebeurde, maar voordat ze er iets aan kon doen, stond de pokémon al voor haar voeten en begon het aan zijn klim naar boven. Oh my Arceus. Ze wilde het dier van haar afslaan, totdat ze doorhad waar hij voor ging. Haar tas. Oh. Ze grinnikte zachtjes. Natuurlijk, een joltik. Ze haalde de tien centimeter grote pokémon van haar broek af, en hield deze vast in beide handen. ”Hallo daar,” glimlachte ze, een kleine spark sprong over van de electric-bug type naar haar hand. Niks kwaadaardigs. Een hallo terug, misschien?

De derde pokémon leek haar aandacht niet snel genoeg te krijgen, waardoor de Piplup zijn armen over elkaar sloeg en zijn rug naar de trainer draaide. Zijn trots gekrenkt, dat was snel. Victoria keek even verlangend naar de welbekende Sinnoh Starter, maar al snel besloot ze dat de prachtige penguin een onjuist begin zou zijn. Iedereen zou verwachten dat ze daarmee aan kwam zetten. Niemand zou verwachten dat ze een Joltik zou nemen. Waarom niet? Ze waren zo schattig, zo powerful, zo interesant. De wielen in haar brein begonnen al te draaien. Hoeveel electriciteit kon de Joltik op zich nemen?

”Aquila,” grijnsde ze. ”Ik neem deze.” En met de Joltik nog steeds in haar handen, keek ze weer op naar de professor. Jep! Dit was haar keuze!

De pokémon reageerde direct op de naam die haar gegeven werd, een vonkje sprong over op van de electric-bug type naar haar sweater. Een zachte glimlach krulde rond haar lippen, compleet ongestoord door het statisch gevoel dat oversprong. Net alsof je iemand een hand gaf, en een kleine shock van de ene persoon naar de andere overging. ”Aangenaam je te leren kennen,” sprak ze de pokémon toe, waarna ze diens pokéball oppakte en zich weer tot Professor Willow keerde.

De vrouw overhandigde de pokéball van de Joltik, een die ze direct in haar rugzak stopte. De Joltik kon prima zo op haar schouder mee liften, dat was immers wel zo handig om elkaar beter te leren kennen. Een korte uitleg over de pokédex volgde, een waar ze maar half naar luisterde. Haar blik gleed de hele tijd naar de Joltik, die nu van haar schouder over haar arm naar haar hand kroop. Wat een interessante pokémon. Een stilte viel. ”Oh!” Ze glimlachte. ”Nee ik heb geen vragen meer.” Ze had een pokédex immers al in haar handen gehad, die van haar vader. Bovendien, had ze dat ding helemaal niet nodig, al haar jaren binnenshuis had ervoor gezorgd dat ze zowat de hele pokémon encyclopedia uit haar hoofd kende.

Na het bijeenzamelen van haar pokédex en vijf pokéballs, was het eindelijk tijd om aan haar avontuur te beginnen. ”Bedankt nog.” Sprak ze zachtjes naar de professor, waarna ze de chaotische ruimte verliet.