Tales of

Sinnoh

Alain kende veel mensen en toch kende hij er weinig. Er waren enorm veel mensen die het café in en uit waren gekomen in de bijna vier jaar dat hij er werkte, zoveel mensen die aan de festivalkramen waren gekomen, en toch zo weinig mensen die meer van hem wisten dan de feiten aan de oppervlakte. Niet dat het uitmaakte. Toch? Hij had het prima naar z’n zin en misschien zou hij wat meer mensen ontmoeten nu hij zelf op pad ging. Toch was hij nerveus op de tweede dag van het festival, tijdens de enkele uren die hij verplicht vrij had moeten nemen van zijn baas om even ‘rust te nemen’. Snapte die man niet dat hij geen rust kon nemen? Hij was hier veel te zenuwachtig voor!

Dus, zoals ze van Alain konden verwachten, deed hij het enige wat hem logisch leek. Hij stapte op een café af met een naam die hij vaag ergens eens gehoord had. “Mag ik een koffie?” vroeg hij, terwijl hij nerveus over zijn schouder keek, nooit een blik werpende op degene die zijn bestelling aannam. Als zijn baas erachter kwam dat hij bij een andere koffietent ging hangen omdat dat vertrouwd voelde, in plaats van de rest van het festival te verkennen, dan had hij een probleem. Uiteraard was het goed bedoeld… maar Alain had al zo weinig plekken waar hij zich zeker voelde. Hij bleef daar liever van genieten, vasthoudend aan die zekerheid alsof het zijn lifeline was. In zekere zin was het dat ook.

Alain knipperde een paar keer met zijn ogen toen hij een bekende stem hoorde. Zijn tweekleurige ogen vonden het blauwharige meisje al snel, waarna zijn lippen in een enorme grijns trokken. Hij opende zijn mond al snel, wenkbrauwen geheven en een vrolijke schittering in zijn ogen. Angie was één van de mensen die een korte tijd bij hem had gewerkt en, in tegenstelling tot sommige anderen, was ze altijd vriendelijk geweest. Daarbij zat ze ook in de groepschat, wat het handjevol mensen was waar hij zich comfortabel mee voelde.

Met diezelfde vrolijke lach op zijn gezicht begon hij te praten, “Angie! Ik—” Hij schudde zijn hoofd even. “Wat leuk! Ik wist niet dat je hier zou zijn,” ging hij door. Hij wilde niet overenthousiast lijken, maar het zien van een bekend gezicht in de drukte maakte hem wat comfortabeler met wat er om hen heen gebeurde. Met een lichte blos op zijn wangen keek hij haar net iets te lang aan, voor hij zichzelf wist te herpakken. “Hoe is ‘t?”

Toen Angie zei het niet in de groepschat te hebben gezet, liet Alain een grinnik klinken. “Ik had ook niet gezegd dat ik zou komen,” gaf hij toe. “Eerlijk gezegd wist ik niet zeker of dat ‘t plan was tot ik hier was…” Het was geen grote verbazing, immers. Alain had een hekel aan grote menigtes en hij was liever niet op dit soort festivals. Maar, hij had zijn ouders beloofd dat hij zijn best zou doen en hij had al genoeg het idee dat hij iedereen teleur aan het stellen was. Het minste wat hij kon doen was zichzelf uit zijn comfortzone trekken en wat foto’s naar zijn ouders sturen.

Het zien van Angie was een last van zijn schouders. Hij vond comfort in een bekend gezicht en wist de wereld even te negeren terwijl Angie opmerkte dat ze winst aan het maken was met haar kraampje. “Als ik ooit kan helpen, hoef je maar te roepen,” beloofde hij goed bedoeld, totaal niet in acht nemende dat het een Maid Café was.

“Nee, ik eh— Mijn ouders wilden foto’s,” gaf hij toe. Hij wreef met zijn hand even langs de achterkant van zijn nek. “Het is me wat… te druk.” Veel te druk.

Oh, Arceus.

Een rode kleur trok over Alain’s gehele gezicht, inclusief zijn oren, toen hij zich realiseerde over welk uniform Angie het had. Hij schudde zijn hoofd snel. “N-N-Nee,” bracht hij stamelend uit. “Daar— Daar had ik niet over nagedacht.” Nee, hij zou niet… Oh, wat stom.

Toen Angie opmerkte dat ze wel een half uurtje kon sluiten, keek hij haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Weet je het zeker?” vroeg hij geïnteresseerd. Samen even over het festival lopen klonk gezellig. Met Angie aan zijn zijde zou hij zich al iets zekerder voelen en als hij zijn ouders (en de groepschat, uiteraard) een paar foto’s met Angie erin kon sturen, waren die ook weer gerust gesteld. Immers liet het zien dat hij niet alleen was, dat hij het op één of andere manier toch wist te redden. Een zachte glimlach trok bij die gedachte over zijn gezicht, voor hij weer met zijn hand langs zijn nek gleed. “Dat zou… Ik zou het waarderen,” gaf hij toe, net luid genoeg voor haar om te horen.

Dan zou hij wat harder moeten praten. Alain trok zijn onderlip in een lichte pruil terwijl hij de ander met een diepe frons aankeek. Oké. “Nog een reden om de drukte te haten,” zei hij iets harder. Een diepe zucht gleed langs zijn lippen en hij schudde zijn hoofd even. Nee, hij was er absoluut geen fan van. Hoe kon hij ook? Hij had zich altijd enkel veilig gevoeld met de mensen die hij kende, een onzekerheid die de besluiten voor hem maakte in plaats van andersom.

Toen Angie zei dat Blueberry op haar kraampje kon letten, keek hij met een glimlach naar de Oshawott. “Hey,” groette hij de Pokémon kort, een vriendelijke glimlach op zijn lippen. Al snel keek hij terug naar Angie. “Is er nog iets wat je wil zien?” vroeg hij nieuwsgierig. Zij was immers aan het werk geweest, misschien had ze de kans nog niet gehad.

De ander gaf aan niet goed te weten wat er allemaal te doen was buiten het doolhof en Alain humde zachtjes. “Ah! Heb je al op de Tauros gezeten?” vroeg hij met een vrolijke glimlach. Hij had het zelf nog niet geprobeerd, maar het klonk wel leuk! Hij wist niet goed of hij het lang vol zou houden. Hij wist ook niet of het klonk als iets wat Angie zou willen doen. De meeste mensen leken er niet op te willen zitten, immers.

“En anders is er ook de markt? Ik ben er nog niet echt overheen gelopen,” merkte hij op. Misschien was het anders wel een goed idee om gewoon bij de andere kraampjes te gaan kijken. Hij had gehoord dat er ook Pokémon werden verkocht, misschien was dat nog interessant.

Alain knipperde een paar keer verbaasd toen de ander opmerkte dat ze dan een broek en een sportbh nodig zou hebben. Hij keek naar beneden en zijn blik viel op de rok, waarna— Oh Arceus! Alain’s nek kleurde rood voor de kleur geheel over zijn gezicht trok en hij keek zijn vriendin verbaasd aan. Daar had hij niet eens over na gedacht. “Ik— Ah! Die heb ik niet,” antwoordde hij, zo verbaasd dat hij dom genoeg was om dat nog te zeggen. Alsof Angie echt dacht dat hij een tas met broeken en sportbh’s in haar maat had. In haar. Grote. Maat. Man, hij was gay.

De markt klonk als een betere plek. Alain wreef zijn hand langs de achterkant van zijn nek en knikte wat ongemakkelijk. “De markt klinkt goed,” gaf hij toe. Arceus, hij wist het ook voor elkaar te krijgen om zichzelf voor schut te zetten bij iedereen, of niet?

Goed opletten dat er niets gestolen werd, vertelde Angie haar Pokémon. Alain keek even met een glimlach naar de Pokémon, voor hij weer naar Angie keek. Het was misschien beter dat ze het schortje afdeed. Niet dat Alain er veel van merkte. Hij scheen compleet blind te zijn voor wat anderen zagen in vrouwen. En hij had nog zo lang geroepen dat hij ‘bi’ was. Wat een grap. Hij hoorde haar nog vragen of ze zouden gaan, waarop hij enkel antwoordde, “Yeah.”

Alain stak zijn handen in zijn zakken terwijl ze hun weg naar de markt maakten. “Dus, sta je altijd op dit soort events?” besloot hij haar te vragen. “Ik neem aan dat ik er nu niet aan ontkom er op te dagen…” Dus hij zou het wel fijn vinden als het betekende dat hij Angie daar kon zien. Hij voelde zich veilig bij haar, immers.

Een experiment, noemde Angie het. Alain humde zacht bij de woorden. “Een geslaagd experiment?” vroeg hij haar hoopvol, een lichte glimlach op zijn gezicht. Hij zou het erg fijn vinden als hij wist dat ze vaker op zulke festivals zou zijn, of het nou wel of niet met haar café zou zijn. Het was vreemd. Alain was altijd een extrovert geweest, iemand die energie haalde uit sociaal contact. Maar door zijn eigen onzekerheden, kostte het ook zoveel energie om met groepen mensen te gaan. Tegenstrijdigheden die zijn leven alleen maar vermoeiender maakten.

“Ah! Ehm… Alles? Mij?” merkte hij op, toen Angie vroeg waar zijn ouders foto’s van willen. Hij haalde zijn Holo Caster tevoorschijn en klikte er één van een willekeurig kraampje, voor hij tot stilstand kwam en Angie even nieuwsgierig aankeek. “Selfie?” Een grijns trok over zijn gezicht terwijl hij haar aankeek. Een foto samen was altijd leuk, toch? Misschien dat z’n ouders zich dan minder zorgen zouden maken.