Tales of

Sinnoh

Harvest Festival. Ze keek omhoog naar het imposante bord dat aan de ingang hing, haar handen wreven zenuwachtig over het kleine dekentje in haar handen. De pokémon die erin verstopt ging vond het een aangenaam gebaar, want de statische energie werd met alle liefde opgenomen door de kleine Joltik. Ze kon het niet laten om zachtjes te grinniken toen ze de pokémon door de deken zag bewegen. De persoon aan wie ze haar kaartje had gegeven vernauwde even haar ogen, alsof ze bang was dat Vita een of ander gek beest de markt op zou brengen. Waren niet alle pokémon welkom, dan? Een zenuwachtige blik werd even op de vrouw gericht, maar deze liet haar al snel doorlopen. Mooi. Gelukkig.

Met een versnelde pas liep ze door de poortjes, over het gangpad, weg van de redelijke drukte van de ingang. Haar tweekleurige ogen gleden over de mensen, sommigen die haar vreemd aankeken, sommigen die geen oog hadden voor anderen om hen heen. Het duurde even voordat ze alles in zich op had genomen, en comfortabel genoeg was om haar holocaster tevoorschijn te halen. Zou hij ook hier zijn? Ze opende de chat, haar vingers bleven even boven het toetsenbord hangen. Twijfelend maakte ze een ronddraaiende beweging met haar duimen.


Oh Arceus. Oh Arceus. Daar ging ze. Hij zou het niet verwachten, want ze was nooit ergens anders te vinden dan binnen de veilige vier muren van haar thuis in Eterna City. Tot nu. Tot haar nieuwe avontuur. Ze keek omhoog van de holocaster, haar hart kloppend in haar keel. Was ze er klaar voor, om de wijde wereld tegenmoet te gaan, zoals normale mensen van haar leeftijd deden?

Nog geen minuut ging voorbij of haar Holocaster trilde, terwijl de meldingen van zijn berichtjes binnenstroomden. Even rolde de vrouw met haar ogen, waarna een lach niet te onderdrukken viel. Ze reikte omhoog naar haar lippen, haar blik kort op haar omgeving gericht. Oops. Ze moest er nog aan wennen om niet zomaar als een idioot te grijnzen naar haar scherm, want hier stond ze daadwerkelijk in het openbaar, en begaf ze zich niet langer binnen de veilige muren van haar thuis. Mensen konden haar zien, en het maakte haar oncomfortabel om te realiseren dat de blikken van vreemdelingen soms op haar gericht waren.


Na het versturen van het bericht besloot ze dat hij misschien wel een hint kon gebruiken. Hmm. Het zou te duidelijk zijn om een foto te maken van het ‘Harvest Festival’ bord, dan zou hij het direct raden. Misschien kon ze een foto maken van haar pokémon? Ja, dat was een goed idee. Met op de achtergrond het maïsveld. Ze zette Aquila op een steen, en nam een paar stappen achteruit om haar pokémon te fotograferen. Het duurde even, want de dikke kras die over haar holocaster liep zat precies op het ‘foto’ knopje. Enorm vervelend, misschien moest ze haar spaarrekening opengooien om een nieuwe te kopen.