Tales of

Sinnoh

Ze had een leeg plekje gevonden op het grasveld, weg van de grootste drukte, om even tot rust te komen. De vrouw haalde een hand door haar grijswitte haren en kon een vermoeide zucht niet onderdrukken. Langzaam sloot ze haar ogen, haar tengere vingers draaiden geruststellende rondjes over haar handpalm. Misschien had ze niet naar dit festival moeten komen, misschien had ze kleiner moeten beginnen. Leer je dan ook nooit? Ze kon die zin, gepaard met de stem van haar vader, zowat dromen. Hoe vaak had ze zichzelf immers tot haar uiterste geduwd, om weer diep naar beneden te tuimelen in een pijnlijke nood aan rust. Het was niet makkelijk om een leven aan rust te moeten leiden, wanneer je duizend-en-één dingen wilde bereiken.

Een frons verscheen op haar gelaat, waarna ze haar ogen opende, deze kort vernauwde tegen de zon. Wie? Ze zag eerst de hand die hij opstak, dan zijn blauwe haren, en dan het ooglapje. ”Cédric!” Rolde enthousiast over haar lippen. Nee, die was niet te missen! Ze duwde zichzelf omhoog van het dekentje, maar wiebelde even op haar voeten toen de snelle beweging haar te veel werd. Ah. Lichthoofdigheid, great. Aquila, die nog steeds op haar schouder rustte, liet een geschrokken vonkje vallen, en leek opeens weer alert wakker te zijn.

Bij het zien van zijn blauwe haar en ooglapje wist ze direct wie hij was, waardoor ze enthousiast van de grond omhoog sprong. De Joltik greep zich stevig vast aan haar blauwe wollen trui, een verraste vonk sprong van de bug-electric pokémon over naar haar. Lichthoofdigheid was het gevolg van haar enthousiasme, en ze gaf haar vader wederom gelijk: ze leerde ook nooit.

”Alles oké.” Grijnsde ze breed terug toen hij eindelijk voor haar stond. Nee, er was niks speciaals aan de hand, op haar eigen onhandigheid na. ”Ik had níet verwacht jou te zien hier!” Vervolgde ze, een enthousiaste twinkeling in haar ogen. Al was het misschien.. hoogstwaarschijnlijk.. juist vreemd dat zij hier was, aangezien ze normaliter nooit haar veilige huis verliet. ”Dat klopt!” Haar ogen glunderden. ”Dit is Aquila, mijn Joltik.” De 10 centimeter grote pokémon liet een vonkje zien, en ze nam aan dat het een begroeting was.

”Wow! Jouw Cutiefly geeft licht!” Ja, dat was helemaal het eerste wat haar op viel. Dat was niet normaal!