Tales of

Sinnoh

Ty had een momentje minder gedaan, zijn gewrichten begonnen elke dag meer pijn te doen... En dus was hij naar de dokter gegaan. Jammer genoeg voor de man leek het erop dat zijn ogen niet de enige dingen waren die naar achter aan het gaan waren; maar zo ook zijn gewrichten en benen. Even rusten en dan kon hij terug volop aan het werk als hij het rustig aan deed. De man had het advies aangenomen en had dus enkele maanden rust genomen thuis. Inmiddels had hij wat tijd kunnen spenderen met de shiny Rookidee die zijn vleugel had gebroken. Hij verzorgde het beestje goed en ging regelmatig langs bij het Pokémon center, maar het enigste dat ze konden doen was zeggen dat het allemaal wel goed zou komen en het gewoon wat tijd nodig had. Hij had hem Chevalier genoemd, de vogel, en hij had het niet zo voor Charlie. De gouden vogel vond het veel fijner om samen te zitten met de traited Luxray. Hij had ze dan ook wel vaker in de avond op de bank zien liggen. Het was bijna alsof de Rookidee gebruik maakte van de hitte die de fire type uitstraalde om warm te blijven.

En vandaag zou die vriendschap getest worden.

Ondanks dat Chevalier nog steeds niet genezen was, was de man erg voorzichtig als ze naar buiten gingen. NIet omdat hij bang was dat de Rookidee er opeens vandoor kon gaan, maar eerder dat hij bang was dat hij een poging zou doen te gaan vliegen en zich weer pijn zou doen. Hij wilde het niet geweten hebben dat het gouden beest er nog ergere aan toe zou zijn dan nu. Hoe dan ook had de shiny plaats genomen op de rug van de traited Luxray, die met een elegante en stevige pas naast zijn trainer liep. Sébastien was enorm gehecht aan de kleine man en dat was zeker te doen. Ook Charlie was dat, maar de Rotom was iets minder serieus dan de fire type... En... Dat kon soms voor frustraties zorgen. De man keek even om naar de electric type, die voorbij kwam gezoemd en even blije geluidjes maakte. Hij lachtte even zachtjes en schudde het hoofd licht terwijl hij de ghost type kalm volgde. Let's go.

De Luxray maakte even een zacht geluid, waarop de man langzaam opkeek. Ook Chevalier keek even op bij het geluid van zijn vriend. De gouden vogel vernauwde zijn ogen en begon toen zachte geluidjes te maken. Ja, het was inderdaad niet precies wat ze zochten. Hij zou het niet erg vinden een normale Riolu te vangen, maar voor zijn research zou een unieker exemplaar toch beter in de smaak vallen. Charlie schoot even heen en weer en zoemde toen weg, waarop de researcher even respectvol knikte naar de kleine Riolu en achter de electric type aan wandelde. Sebastien knipperde enkele keren, snoof en fing meteen achter zijn trainer aan zodat hij hem kon flankeren en dicht aan zijn zijde kon zijn. De researcher glimlachte even en legde een hand op de kop van de traited fire type. Zijn partner was een lieve Pokémon, hij kon altijd op hem rekenen.

De stilte was een aangenaam iets dat hij met beide namen accepteerde op dit moment. Een fijne verandering aan de omgeving. Hoe dan ook had de Riolu in de grot er andere plannen mee, want een schril geschreeuw zorgde ervoor dat de kleine man een stap opzij moest zetten. geschrokken en met grote, ijsblauwe ogen staarde hij even naar het wezentje die zich vlotjes omdraaide en snuivend opkeek naar de man. Boze geluiden kwam van de fighting type af. Maar iemand was het hier duidelijk niet eens mee. Een Ember werd afgevuurd op de Pokémon, die even piepte en zich omdraaide, waarna het terug de grot in verdween. "Ah... Sébastien..." zei hij met zijn gebruikelijke zachte en lieve stem, zijn ogen zoekende naar de Luxray, die snuivend opkeek naar de man. Rustig zette de researcher een stap naar voren, een hand brengende over de bol van de traited mon. "Er is geen reden om zo boos te doen... Hij... Hij wilde gewoon zijn grot beschermen. Kom," Charlie, maakte even blije geluiden en stoof aan hun voorbij. Chevalier leunde wat naar voren en keek de Rotom na, maar bleef blij gezet zitten op de rug van de lynxachtige mon. Voor nu gingen ze verder, wie weet wat ze nog meer konden vinden.

Charlie was de eerste die naar de Riolu toe schoot. Zijn ogen gingen meteen naar het wezen en hij opende wel meteen zijn mond. "Stop, kom nu terug Charlie," zei hij streng. Het wezentje zat er zo bang. HEt zou hem enkel banger maken. Dit zou niemand helpen. Hij haalde dan ook even diep adem en schudde zijn hoofd afkeurend. Dit was zo wist, dat moest het wezen weten, want hij kwam snel terug. Sébastien liet zijn focus even op de Rotom vallen en rolde met zijn ogen, iets dat Chevalier spottend nadeed. Het was maar goed dat die vogel op de ander zijn rug zat, want anders had de Luxray hem vast even geroosterd. "Kom... We gaan," zei hij rustig, waarbij hij kalm weg wandelde van het wezentje. Het zou vast zijn vriendje terug gaan zoeken. Dat was hun schuld geweest. Ze hadden het beestje niet weg mogen jagen. Er was meer schade dan iets anders, dus ze konden hunzelf maar best verwijderen van de situatie...