Tales of

Sinnoh

Rani had zich in een lange tijd niet meer zo slecht gevoeld als vandaag. Zijn hele lichaam deed pijn, hij had het koud, zijn prothese had een vreemde klik erin. Iedere keer dat hij een stap zetten, bleef het even hangen, alsof er iets was met het mechanisme. Later zou hij het nakijken, nu had hij eerst rust nodig.
Zijn zwarte lokken kleefde aan zijn gezicht, een zachte krul was erin ontstaan door al het water. Ook zijn kleren kleefde dicht tegen zijn lichaam aan. Zijn schouders hingen naar beneden, wat hem een verslagen houding gaf. In kort zag hij er miserabel uit. Het enige wat hij wilde was warme kleren en een zacht bed.

De manier hoe hij erbij liep wist de aandacht te trekken van iedereen om hem heen. Zoals mensen deden, begonnen ze tegen elkaar te fluisteren. Misschien was het niet zijn best idee om naar de science university te komen zoals hij er nu bij liep, maar hij had geen zin om naar huis te gaan. Daarbij wist hij dat Lucia hier ergens zou moeten rondhangen. Rani zijn blik gleed naar het hoge gebouw van de dorms en een diepe zucht ontsnapte. Hij pakte zijn holocaster erbij - die gelukkig nog werkte ondanks al het water - en begon te typen.


Als ze nu zei dat ze ergens anders was, gingen er gewonde vallen. Daar zou de houndour aan zijn zijde wel voor zorgen. De pokémon was al heel de dag kalmer dan hij gewend was van hem, waarschijnlijk omdat hij dood op was na heel de missie en hij was niet de enige.

Tweeëntwintig. Drieëntwintig. Vierëntwintig. Met zachte slagen haalde ze de antiklit borstel door haar sluike, rode lokken. Haar gezicht droeg een iet wat bedachtzame uitdrukking, lippen getuit van concentratie terwijl ze in gedachten meetelde. Twintig slagen elke ochtend en middag en dertig in de avond. Niet meer en niet minder. Zo ging het elke dag. De pinnen van de borstel gleden er moeiteloos doorheen tot ze bij een plek op haar achterhoofd kwam en de het tegen een kleine weerstand stuitte precies op hetzelfde moment dat Lucia geluidloos dertig mompelde. Haar ogen vernauwde afkeurend terwijl ze met een behoedzame haal de klit eruit trok en met haar gele ogen naar de borstel in haar hand afdwaalde. Eenendertig. Één te veel. Ze liet haar ogen nogmaals over haar schone lichaam gaan, nog roze door het warme water waarmee ze had gedoucht. Haar ogen bleven steken op haar abnormaal rode haren en ze grimaste terwijl ze haar handen weer naar haar haren bracht en weer begon te borstelen. In haar hoofd begon ze weer te tellen, herhaalde het als een mantra. Pas toen ze zonder onderbrekingen bij de dertig was aangekomen, kroop er een tevreden glimlach over haar lippen.

Lucia klikte net haar BH dicht toen haar holocaster piepte. Ze blies een geërgerde zucht uit en beende naar de hoop kleding op haar bed waar hij ergens onder verstopt zat. Haar handen groeven in de hoop tot ze het ding uit een broek viste, een blik op het scherm wierp en haar gezicht onmddelijk vertrok toen ze de naam en het bericht op het schermpje las. Waar ben je? Las het bericht. Meteen gonsde er een wild gevoel van onmacht door haar heen. Hij was toch zeker niet hier? In de dorm? Op campus. Ze wist hoe hij er altijd bijliep. Als een halve wilde die al drie weken geen borstel of shampoofles had aangeraakt. Wat zouden ze wel niet gaan denken als ze hier zou verschijnen met hem. Een tel overwoog ze om zijn bericht te negeren en te doen alsof ze hem niet gezien had, maar dan zou hij hier vast blijven ronghangen tot hij haar had gevonden, iedereen vragend waar ze was en dan zou het hek van de dam zijn. Met tegenzin ontgrendelde ze haar scherm.


Lucia drukte op verzenden. Eerst maar uitvissen wáár hij zat zodat ze de beste route kon bedenken om hem ongezien te ontmoeten en weer weg te sturen. Ze liet zich op het bed zakken, Vicar aan haar voeten en Mistress op de rug van de stoel met haar kop onder haar vleugel gestoken.

Terwijl hij op een antwoord wachten vond hij een plekje op een bank. Er had iemand gezeten, maar die persoon had het uit de voeten gemaakt zodra hij neerzat. Rook hij dan zo slecht? Of was het puur omdat hij de zwerver look had? Kort tilde hij zijn arm op zodat hij aan zijn oksel kon ruiken. Ja, een douche was zeker aan de orde hier. Dit gebouw moest er vast wel één hebben waar hij gebruik van kon maken.

Het apparaatje in zijn handen vibreerde weer en trok direct zijn aandacht. Hier blijven zitten en wachten? Daar was het te koud voor. Hoe later het werd, hoe kouder en hij kon zich niet herinneren wanneer zijn lichaam was gestart met rillen.


Rani stuurde het ene bericht na het andere zonder Lucia de tijd te geven een rustig antwoord te typen. Ondertussen duwde hij zich ook weer recht en begaf zich strompelend naar het gebouw waarvan hij vermoedde dat het de dorms waren. Hier en daar branden de lichten en als hij binnen keek, zag hij precies bedden staan. Het kon niet anders dan dat dit de dorms waren.
Eenmaal binnen pakte hij zijn doorweekte pakje sigaretten, duwde het in zijn mond waarna hij het probeerde aan te steken. De paar mensen die om hem heen stonden wierpen hem een afkeurende blik, die Rani geantwoorde met een kwade blik van zichzelf. “Wat?” gromde hij naar ze, de sigaret nog steeds tussen zijn lippen geklemd. De toon van zijn stem zorgde ervoor dat Legoshi ook begon te grommen, iets wat niet in de smaak viel bij de andere mensen. Eentje zetten zelfs een stap naar achter, waarbij Rani het niet kon laten om zachtjes te lachen. Wat een sukkels.

Lucia zat, halfnaakt, in het schemerdonker op haar bed, enige licht afkomstig van de badkamer en het scherm van haar holocaster. Ingespannen staarde ze naar het schermpje, ademhaling snel door de lichte paniek die door haar heen gonsde. Toen haar telefoon trilde en het eerste bericht binnenkwam, liet ze het bijna uit haar handen vallen.


Lucia haar hart sprong nog net niet uit haar borstkas terwijl ze omhoog veerde van het bed en het volle gewicht van de situatie op haar neerkwam. Vicar verschoot van schrik en hief zijn kop alert op om te peilen waar het gevaar was. Mistress gluurde met één oog strak naar Lucia maar verroerde zich niet. "Nee, dit kan niet waar zijn." Mompelde ze gesmoord. Terwijl ze nadacht over een response probeerde ze te verwerken dat haar broer écht hier was. Midden op het binnenplein. Waar iedereen hem kon zien.. Maar een tweede berichtje schoot binnen.


Lucia vroeg zich af hoe hij zo snel was geworden met zijn prothese been. Als hij ze al had gevonden was er nog een kans dat de situatie redden viel als ze wel nú meteen in actie kwam. Haar kamer was op de zevende verdieping. Het kon wel even duren voor hij dat had uitgevonden en die tijd kon ze gebruiken om de trappen af te vliegen en hem eruit te werken voor te veel mensen hem zouden zien. Lucia wilde net een overhemd van de hanger af grissen toen er alweer een derde berichtje binnenkwam.


Een gesmoord geluidje schoot er uit haar keel terwijl ze de holocaster op het bed smeet en in blinde paniek de knoopjes van haar overhemd begon dicht te knopen met twee handen. Ze vloekte gefrustreerd. Het scheen hem toe dat knoopjes normaal nooit zó langzaam dichtgingen. Vicar was overeind gekomen door zijn trainers ongerief en snuffelde vragend aan haar benen maar ze besteedde geen aandacht aan hem. Op het bed plingde haar holocaster wederom. Tweemaal.


Lucia trok haar schoenen aan, trok de deur open, keek even of er niemand op de gang was voor ze in een halsbrekende sprint trok en naar de trappen toe holde. Ze nam de treeën met twee tegelijk, zoefde de hoek om en ging door. Verdieping na verdieping. Ze had haar holocaster op het bed gelaten. Zodra ze stemmen hoorde of iemand de hoek om kwam, viel ze terug in een iet wat snelle pas en deed ze haar best om zo kalm mogelijk over te komen ondanks haar hart die als een wilde taillow in haar borst drumde. Ze rook de sigaretten lucht als eerste en toen ze eenmaal onderaan de trap tot stilstand kwam, rook ze hem ook. Zodra hun blikken kruiste, trok de weinige kleur die ze toch al niet had, weg uit haar gelaat. Het was maar goed voor haar broer dat er drie mensen in de lobby aanwezig waren anders had ze hem waarschijnlijk zijn been afgenomen en hem ermee doodgeslagen. Ze probeerde haar ademhaling en hartslag onder controle te krijgen terwijl ze naar hem toe beende en op gepaste afstand van hem bleef staan. Haar gezicht trok ze weer in de plooi al schoten haar ogen koortsachtig naar alle gezichten die hun kant op keken. Ze deed een pas naar voren, griste de sigaret uit zijn mond, trapde die kapot onder haar schoen en wierp hem toen met een spectaculaire worp het raam uit. Ze keek hem met een vernietigende blik aan. "Waarom. Ben. Je. Hier." Siste ze op gevaarlijke fluistertoon. "Kom mee." Snauwde ze voordat hij antwoord kon geven en ze beende naar de hal naast de trappen en beukte met haar vinger op het liftknopje. Er waren veel dingen die ze graag tegen hem wilde zeggen op dit moment maar gezien het gezelschap die ze hadden, besloot ze dat wijselijk niet te doen tot dat ze boven waren.

Ah! De aanhouder won, hij had de sigaret weten aan te krijgen ondanks dat het een beetje vochtig was geworden. De rest van het pakje was nutteloos, maar deze wist nog net zijn leven te redden. Het voelde goed om de rook door zijn longen te voelen gaan en voor een moment leek alles weer in orde te zijn. Het was nog steeds koud, ondanks dat hij in de warme ruimte stond, zolang hij deze kleren aan had zou hij niet kunnen opwarmen. Misschien moest Legoshi een vuurtje starten, dat zou vast helpen.

Rani wierp een blik op de holocaster, maar het bleef verbazingwekkend genoeg stil. Was ze hem aan het negeren? Als het moest zou hij iedere kamer af gaan tot ze de hare gevonden had, maar dat zou te veel energie eisen en die had hij nu niet. De sigaret belandde weer tussen zijn lippen terwijl zijn vingers weer in beweging kwamen.


Het kon zijn dat zijn holocaster toch kapot was door heel het incident. Hij draaide het ding rond in zijn handen, zoekend naar iets dat kapot leek, rammelde er zelfs even mee naast zijn oor maar hij hoorde niks vreemds. Met wat moeite blies hij de rook uit zijn mond, terwijl de sigaret er nog tussen stak. Langs de buitenkant zag het er alvast niet kapot uit.


Zijn vinger stonden klaar om nog meer te typen en om zelfs te bellen, tot de sigaret uit zijn mond getrokken werd. “Hey!” riep hij tegen de persoon. Met een kwade blik keek hij op van zijn holocaster, klaar om een hartig woordje te spreken met deze gozer. Het was het rode haar dat zijn mood helemaal deed omslagen en een glimlach op zijn lippen bracht, al verdween die snel toen hij toekeek hoe haar voet opnieuw en opnieuw en opnieuw op de sigaret belandde. “Dat was de laatste die ik nog had,” zei hij haast wanhopig met een gebaar naar het platte ding dat nu ook het raam uit vloog.
Zachtjes beet hij op zijn onderlip terwijl hij haar twijfelend aankeek. Ze was duidelijk niet blij om hem hier te zien en hij begreep niet waarom. Zijn mond opende zich al om uit te leggen wat er gebeurd was, maar hij kreeg de kans niet. Ze was namelijk alweer weg aan het wandelen. Gelijk schoot hij ook in actie en volgde haar. Toen hij voorbij de mensen wandelde die hem kwaad aan keken, gaf hij ze een poeslieve glimlach, gevolgd door een knipoog. Sukkels. “Niet te snel wil je.” De vervelende knik zat nog steeds in de prothese, wat het lastig maakte om door te stappen aangezien er iedere keer vertraging zat op zijn been. Wat een Cloyster ding.

Haar gele ogen schoten naar het display boven de liftdeuren en tot haar grote ongenoegen moest de lift van helemaal bovenaan komen. Lucia kon wel gillen. Ze hoorde Rani achter haar wat onzin neuzelen maar ze reageerde er niet op. Telde in haar hoofd tot tien. Drie, vier, vijf, zes. Het duurde een tel voordat Rani eindelijk bij haar was. Toen hij de hoek om kwam, draaide ze zich met zo'n kracht naar hem om dat haar rode haren alle kanten op vlogen. Voor de zekerheid keek ze om zich heen maar de meeste mensen waren al doorgelopen en het was alleen zij en Rani die bij de liften stonden. Ze bekeek hem met een gezicht alsof ze naar iets obsceens keek. "Waarom ben je zo langzaam?" Eiste ze te weten want zelfs voor zijn doen was hij slomer dan een Sliggoo en met elke stap die hij zette, maakte hij een vreemde beweging alsof zijn prothese niet helemaal lekker liep. "Díe blijft hier. Stop die maar in je pokebal of zo want mijn kamer is schoon en ik wil geen vieze poten over mijn tappijt." Siste ze met een boze blik op Legoshi alsof hij ook de bron was van al haar ellende. Het was haar gelukt om elke kamergenoot te weren door extra hard haar best te doen en haar kamer schoner te houden dan de binnenkant van een schoonmaakbedrijf en tot nu toe deden goede woordjes bij de decanen ook wonderen. Ze had immers al haar concentratie nodig voor goede resultaten en kamergenoten konden die alleen maar verstoren. Rani zou dat natuurlijk helemaal verpesten als hij met zijn smerigheid haar blinkende oppervlakken ging besmeuren.

Het was zo lang geleden dat ze elkaar nog persoonlijk gezien hadden, maar dat was niet te merken aan het niet zo warme welkom dat Rani kreeg. Had hij haar te veel gestalkt met al zijn berichten? Daar kon het toch niet aan liggen, hij wilde gewoon vertellen over zijn ‘geweldige’ leventje dat hij tegenwoordig had.
Met vernauwde ogen bekeek hij haar even goed, het was niet moeilijk om te zien dat ze niet goed gezind was. Moest ze eens weten hoe hij zich voelde. Hij plaatste één hand tegen de muur en hief zijn slechte been van de grond om de prothese wat heen en weer te schudden. “Vrees dat er wat te veel water in gekomen is,” zuchtte hij gefrustreerd. Dat rotjoch moest hij echt eens een lesje leren.

Er kwam een zielig gejank uit de houndour die zijn beste puppy oogjes op zetten om Lucia toch te overtuigen te mogen blijven. Zelfs Rani moest toegeven dat het vreselijk schattig was. “Daar kan je toch geen nee tegen zeggen?” vroeg hij, zijn eigen pruillipje opzettend. Misschien dat hij de pokébal naar buiten moest gooien, dan kon hij hem niet terug laten keren, al zou het hem dwingen om naar buiten te gaan. Hij moest er maar gewoon voor zorgen dat het beest aan zijn zijde kon blijven door Lucia te overtuigen. “Er hangt evenveel modder aan mijn schoenen, moet ik dan ook buiten blijven?” Hij sloeg zijn armen over elkaar, maar het was duidelijk dat hij een beetje trots was op zijn argument. Sowieso dat ze hem niet buiten zou sluiten… dat hoopte hij toch.

Wanneer hij de PING van de lift hoorde stapte hij dan ook gelijk naar binnen en Legoshi haaste zich tussen de benen door, in de hoop dat ze beide snel genoeg waren zodat Lucia geen tijd had om hen te stoppen.

Rani begaf zich naar de muur waar hij met één hand tegen leunde en werktuigelijk zijn been wat ophief. De zwierende bewegingen die zijn prothese maakte waren geen goed teken. Ze mocht dan wel niet technisch ingesteld zijn, ze kende hem lang genoeg om te weten dat een prothese niet zo hoorde te werken. Lucia haar afkeuring verzwakte enigsinds maar ze zei niets. Hem kennende was hij in een sloot gedonderd en liep hij er daarom zo bij. Natuurlijk besloot hij daarna haar nog meer te tergen. Ging haar broer met haar eis akkoord, nee natuurlijk niet. Zelfs Legoshi was van plan haar tegen te spreken en zette zijn schattigste oogjes op om haar te overtuigen. Een diepe zucht ontsnapte uit Lucia's keel terwijl ze haar ogen sloot en met haar vingers in de brug van haar neus kneep, lippen getuit van afkeuring. Een. Twee. Drie. Vier. Vijf.. Ze wierp hen allebei een boze blik toe. Een luide pling kondigde aan dat de lift gearriveerd was en geen seconde te vroeg. Legoshi schoot meteen naar binnen samen met Rani en Lucia wierp hen voor het eerst een hint van vriendelijkheid toe toen ze hen een flauw glimlachje toewierp. "Verdieping zeven, tot straks." En de liftdeuren gleden dicht. Want als hij had gedacht dat ze met hem gezien wilde worden in de lift nou dan had hij dat toch heel fout ingeschat. Lucia rende de hoek om en de  trappen op met een tempo alsof de duivel zelve haar op de hielen zat. Hijgend en puffend kwam ze boven en floot ze naar Vicar. Die kwam meteen haar nog open kamerdeur uitgerend en Lucia sloeg de deur een halve tel later dicht. Zo, zie nu maar eens binnen te komen Legoshi. "Hou die vlooienbaal van een broer bezig, wil je? Hij is smerig en ik wil hem niet op mijn kamer." Zei ze tegen hem terwijl ze de galerij met bruuske passen overstak. Vicar knikte begrijpend maar begon wel enthousiast te kwispelen bij het vooruitzicht om zijn broer weer te zien. Bij de liftdeuren stond ze al leunend tegen de muur op adem te komen, steek in haar zij. Ze moest nodig maar weer eens naar de sportschool want dit was wel treurig..

De prothese baarde hem meer zorgen dan hij deed uitschijnen. Straks was het zo erg dat het niet gerepareerd kon worden en moest hij twee bepaalde mannen een berichtje gaan sturen. Rani kon al inschatten hoe dat gesprek zou verlopen en hij wilde het ontwijken koste wat kosten. Op deze school hoorde allemaal slimme koppen rond te lopen, misschien dat Lucia zo iemand kende die hem uit de nood kon helpen.
Zijn mond viel een beetje open toen de liftdeuren voor zijn neus dicht gingen zonder dat Lucia mee naar binnen was gekomen. Deed ze nu werkelijk waar liever al die trappen dan gezien te worden met hem? Het raakte hem ergens wel, zelfs Legoshi jankte nog eens toen hij hem een blik toewierp. “Ik weet het, zal vast weer zo’n vrouwending zijn,” zei hij en probeerde zo de achterliggende boodschap weg te waaien. Hij was al lang blij dat hij niet al de zeven verdiepingen op moet lopen, zijn lichaam begon al te klagen bij de gedachten. Nee, wacht, deed gewoon nog steeds pijn van daarstraks. ZIjn spieren hadden nog geen moment rust gekregen.
Hij pakte zijn pakje sigaretten er weer bij en begon de goede uit te selecteren. Elke sigaret die te nat aanvoelde, viel de grond op, wat meer dan de helft was. De deuren van de lift gingen weer open en hij keek recht naar een persoon die naast hem in de lift ging staan. Het schermpje van de lift gaf aan dat ze nog steeds op de gelijkvloers waren. Natuurlijk had hij dat weer, vergeten op het knopje te klikken. “Zevende verdieping,” zij Rani met een brede glimlach tegen het meisje. Ze leek in hoeverre dat het mogelijk was afstand te houden, maar klikte wel op het knopje. Oh, blijkbaar moest zij daar ook zijn.

Eenmaal de deuren weer open gingen en ze eindelijk boven aankwamen, liet hij het meisje eerst de lift uit gaan. Legoshi daarentegen, liep tussen haar benen heen door, en sprong uit blijdschap op de andere Houndour af. “Ben je de trap opgerend?” vroeg hij aan zijn zus, zijn hoofd lichtjes gekanteld. Wat had ze soms rare gewoontes.  

Er klonk een pling en de liftdeuren gleden open. Legoshi schoot meteen naar buiten en Vicar maakte opgewonden geluidjes terwijl hij tegen zijn broer aansprong met wild wapperend staartje. Lucia deed een pas naar voren, een stroom verwensingen al op het puntje van haar tong die ze nu eindelijk kon losschieten nu dat ze alleen waren, maar Aela stapte als eerste de lift uit. "Hey, Lucia." Groette ze met een nogal ongemakkelijke blik. Lucia slikte al haar woorden weer in en zou graag door de grond zijn gezakt toen er vanuit de lift "Ben je de trap opgerend?" klonk. "Hi Aela.." Mompelde Lucia stijfjes naar haar klasgenoot met de meest gefabriceerde glimlach die ze maar kon opbrengen. Aela liep haastig naar het einde van de gang en verdween haar dorm in. Het voelde alsof ze naar de galg geleid werd toen ze het klikken van de deur hoorde. Met hangende schouders draaide ze zich weer om naar haar broer. "Kom mee naar binnen. Doe je schoenen uit en probeer niets aan te raken. Ik heb net gepoetst." Sprak ze dof. Ze poetste iedere dag als het kon en zou dat morgen maar heel grondig moeten doen als Rani weer opgehoepeld was. Want ondanks alles hield ze hem liever een nachtje op haar eigen kamer dan dat ze hem de straat op stuurde en hij Arceus weet waar belandde. Qua stemming leek het alsof ze naar een begrafenis ging. Ze moest nog éven volhouden tot ze daadwerkelijk binnen waren en niemand hen kon zien. Dan kon ze hem eens flink de hemd van het lijf vragen. En onder de douche stoppen. Dát vooropgesteld. Ze greep hem bij zijn arm zodat hij wat steun had, al kon ze haar gezicht niet in bedwang houden toen haar witte overhemd direct besmeurd werd bij het contact, en nam hem mee naar haar deur. Ze hield die voor hem open terwijl ze Legoshi nauwlettend in de gaten hield. Vicar leek oprecht blij om zijn broer te zien en stond hem uit te dagen door zich door zijn voorpoten te laten zakken en naar de zijne te happen.

Rani keek het meisje dat blijkbaar Lucia kende na om te zien in welke kamer ze verdween. Misschien dat hij later daar wel een stop maakten om wat te babbelen. Ze zag er aardig uit en ook haar uiterlijk was niet verkeerd.  Voor nu volgde hij zijn zus naar haar kamer. “Yeah sure,” beloofde hij haar, maar hij zou gelijk alle regels al breken. Niet omdat het Rani was, maar hij was fysiek niet in staat zijn schoenen uit te werpen zonder eerst te gaan zitten.
Terwijl ze de deur opende keek hij over haar schouder heen om een eerste blik in de kamer te werpen. Het zag er precies zo ordelijk en netjes uit als hij had verwacht, en het deed hem even fluiten. “Dus dit is hoe mijn kamer eruit zou zien als we nog samenwoonde.” In tegenstelling tot de hare, was zijn hele appartement een spoinkstal.
Eenmaal in de kamer liet hij zich direct op het eerste het beste bed dat hij tegenkwam neervallen. Zijn hele lichaam was het dankbaar. Het maakte hem niet veel uit dat de lakens vuil werden, Rani had deze rust even nodig. De laatste keer dat hij neer lag was op de harde grond nadat dat rotjoch hem weer de grond op had weten te krijgen. Zijn rug en ribben deden nog steeds pijn van de klap en de stamp die erop volgde. “Ik denk niet dat ik nog recht ga geraken,” zuchte Rani die net al haar regeltjes gebroken had, ondertussen waren zijn ogen al dicht gevallen. Hij hoorde hoe dat de twee houndours met elkaar aan het spelen waren. Legoshi had de uitdaging aangenomen en sprong op zijn broer af om hem speels in zijn nek te bijten.

Nerveus verend op haar hielen scande ze de hal af, zintuigen gefocust op elk teken van leven zodat ze Rani meteen haar kamer in kon duwen als iemand eraan kwam. Vicar gromde hoog toen hij zijn broer zijn tanden in zijn nek voelde en hapte zelf ook in een willekeurige poot. Het was allemaal speels natuurlijk en echt hard beet hij niet. Hij vond het zelfs niet erg dat hij nu ook vies werd al moest hij dan waarschijnlijk van zijn trainer buiten slapen. De gele ogen van Lucia vestigde zich voor een tel op de spelende Houndour. Vicar was een stoïcijns beest die erg langzaam van vertrouwen was. Het was fijn om hem zo los te zien komen. In veel opzichten leek haar metgezel precies op haar. Bij zijn broer zat het wel goed. Ze dacht terug aan het moment waarop Marcus was komen aanzetten met de twee puppy’s. Lucia had eigenlijk die van Rani gewild. Een maf beestje die al snel met Rani een band kreeg. Veel leuker dan de hare. Die had ze maar saai en afstandelijk gevonden. Daar was ze toch mooi op teruggekomen. Hij paste perfect bij haar. Had je toch gelijk, pap.

Lucia negeerde Rani’s aanvankelijke opmerking. Ze wilde er liever niet aan denken hoe het eruit zag bij hem thuis maar op zijn minst had ze de geruststelling dat hij een huis had en niet ergens op straat lag. “Hey je schoenen!” Riep ze kwaad toen Rani naar binnen banjerde en haar mooie tapijt besmeurde met genoeg vuil om een student te laten blozen. Kwaad smeet ze de deur achter zich dicht, blij dat ze van priemende oogjes af was en alleen met hem was. Ze stond op het punt hem van repliek gaan dienen toen ze zag hoe hij erbij lag. Hij was echt uitgeput, besefte ze. Ook op datzelfde moment besefte ze dat hij natuurlijk nooit zijn schoenen had kunnen uittrekken vanuit een staande positie. Lucia snoof geamuseerd. Ik heb het zo druk gehad al die tijd dat ik vergeten ben hoe mijn eigen broer werkt. Nu dat ze alleen met hem was, voelde ze haar schouders ontspannen en het masker afglijden die ze elke dag droeg. Ze gooide die weg, ver achter haar en keek er niet meer naar om. Vanavond tenminste niet. Haar broer kende haar immers beter dan wie dan ook. Ze hadden elkaar op hun diepste punt in hun leven meegemaakt. Voor hem hoefde ze geen schijn op te houden. Zwijgend begaf ze zich naar zijn zijde en begon zijn veters los te maken. Van binnen schreeuwde ze het uit bij het zien van al het vuil dat op haar handen en armen kwam, en ze had nog net gedoucht ook. Nu kon ze dat hele ritueeltje weer overdoen, dacht ze zuur. Ze trok eerst de schoen aan zijn goede voet uit en begon toen aan de ander. Ze zette ze allebei terug bij de deur en zonk toen neer op de zijkant van het bed. Voor ze zelf goed doorhad wat ze deed, gaf ze haar broer een dikke knuffel. Haastig liet ze hem weer los. “Slaap hier maar vannacht. Ik kom je morgenochtend wel wat eten brengen voor ik naar mijn lessen moet.” Mompelde ze met een vage blik in haar ogen en een stem die alle hostiliteit van eerder verloren was. Je zou het bijna warm kunnen noemen en nu dat er geen mogelijkheid tot een genânte afgang op de loer lag, vond ze het fijn dat hij er was. "En in hemelsnaam, neem een douche." Voegde ze er nog aan toe met wangen die een rode kleur hadden.

Het was goed om te zien dat Legoshi nog enthousiast was na de zware dag dat ze hadden. Hij genoot ervan om zijn broer terug te zien en er gewoon mee te kunnen spelen zoals ze vroeger zo vaak gedaan hadden. Rani wist dat hij zijn broer soms miste, net zoals hij dagelijks aan Lucia dacht, maar hun leven was elks een ander pad op gegaan.

De prothese kwam met veel kleine alledaagse problemen en het verwijderen van zijn schoenen was er één van. Zelfs de domme pedaalvuilbak in een keuken kon voor problemen zorgen. Allemaal zaken waarvan zijn zus moest weten, hij rolde dan ook met zijn ogen terwijl hij over zijn schouder naar haar keek, maar het was niet gemeen bedoeld. Ze had vast teveel aan haar hoofd.
Het zachte bed om op te zitten was een maar dan aangename verandering. Rani wilde hier nooit meer weg. De matras was veel beter dan degene die hij had in zijn armzalige appartementje. Hij wilde niet weten hoe zacht het kussen was dat erbij hoorde.
Toen hij wat aan zijn voeten voelde, duwde hij zich met moeite terug in een zittende positie. Bij het beeld dat hij voor zich had, kon hij niet anders dan glimlachen. Het waren dit soort momenten, die hem eraan herinnerde waarom ze beide het leven op straat hadden overleefd, omdat ze altijd klaar stonden om elkaar te helpen.

Een grijns vormde zich op zijn gezicht en hij lachte kort. Waar hij de energie vandaan haalde was hem een raadsel, maar met een iets wat speelse blik keek hij haar aan. “Wat dacht je dat mijn plan was? Je zal me eigenhandig buiten moeten sleuren als je me hier weg wilt.” Van wie dit bed ook was, het maakte hem niet uit, vanavond was het van hem. Zelfs al was het Lucia haar bed, ze wilde het nu vast niet meer nadat hij er met zijn vochtige kleren op was gaan liggen. Nadat de modderige schoenen aan de deur werden geplaats, kwam ze naast hem zitten en gooide ze haar armen kort om hem heen, een gebaar dat hij volgde. Niemand zou ooit de band begrijpen die ze hadden ontwikkeld over de jaren. Langzaam verdween het speelse uit zijn glimlach om plaats te maken voor een oprechte glimlach. “Bedankt, Lucia. Ik meen het,” zei hij wat zachter en zijn armen gleden weer van haar af. Dat was het minste wat hij kon doen na hier te verschijnen zonder enige waarschuwing. Hij wist dat ze het vast niet leuk vond, en toch hielp ze hem.
Rani kreunde hij het woord douche en liet dramatisch zijn bovenlichaam op het bed vallen. “Je vraagt het onmogelijke van mij, kan het niet wachten tot morgen?” zei Rani overdreven dramatisch. Het zou hem vast goed doen om effectief onder een douche te stappen, maar voorlopig klonk het als te veel moeite. Als hij kon kiezen tussen dit zachte bed of een warme douche, was de keuze snel gemaakt. Om ervoor te zorgen dat zijn ogen niet dicht vielen, staarde hij naar de lamp op het plafond. Zelfs de warme kamer en het zachte bed waren niet genoeg om zijn lichaam op te warmen en om eerlijk te zijn, voelde hij zich ook vies.

Buiten de deur klonk geblaf. Vicar trok zich los uit Legoshi’s greep en blafte eenmaal om hem nog eens uit te dagen, alvorens hij vlug naar het einde van de gang rende, hem uitnodigend om te volgen. Lucia trok even kort een wenkbrauw op maar maakte er verder geen opmerking over. Het scheen haar toe dat in het bijzijn van zijn broer hij ook nog eens zijn manieren verloor, maar wat verwachte je anders. Legshi was vast niet half zo goed getraind als Vicar, dan nam hij die dingen vast over.

Rani beantwoordde de knuffel en even voelde Lucia zich weer een klein kind. Ze had hem immers al zo lang niet gezien maar zodra hij er weer was, voelde het goed. Nou ja, zo lang niemand anders erbij was. Misschien moest ze hem maar een keer vertellen waarom ze zo afstandelijk had gereageerd toen hij midden op het plein van de campus was verschenen. Lucia tuitte afkeurend haar lippen toen haar broer het niet kon hangen weer de dramaqueen uit te hangen en natuurlijk tegen haar wens inging om te douchen. “Nee. Dat kan het niet.” Zei ze met klem. “Als je niet vanavond nog onder die douche stapt, vraag ik Mistress om je gezicht kapot te pikken totdat je de badkamer in bent gestapt.” Kwam er heel rustig uit. Mistress, haar Rookidee die nog steeds op de rug van haar bureaustoel zat. Mistress had met haar kop onder haar vleugel gedaan alsof ze in diepe slaap was, maar één oog vloog open en glinsterde gevaarlijk het moment dat het dreigement over Lucia’s lippen was gevallen. Lucia glimlachte zacht met een zelfingenomen lachje toen ze het zag alvorens haar ogen weer naar Rani gleden en haar blik zei dat ze het meende. Haar bloeddorstige Rookidee had in tegenstelling tot Vicar geen goede band met Rani, kende hem niet eens. Ze deed simpelweg wat Lucia vroeg zonder aarzelen. Zo had ze haar pokémon graag. Gehoorzaam zonder tegenspraak. Lucia duwde zich van het bed af en sloeg haar armen over elkaar. “Kiezen of delen.” Ze griste de holocaster van haar bed en checkte even snel haar rooster. Ze had pas tegen het eind van de ochtend les maar ze wilde Rani zo snel mogelijk weer de deur uitwerken en op weg sturen. Stel dat iemand hem zou zien en de connectie zou maken dat ze familie waren. Lucia haar gele ogen vernauwde zich terwijl ze haar holocaster weer dichtsloeg. Het was 21:30 uur. Nog genoeg tijd voor Rani om te douchen en te slapen en te oordelen naar de situatie waarin hij verkeerde, zou dat laatste niet lang duren. “Waar was je trouwens al die tijd?” Zij was niet de juiste om dat te vragen aan hem, dat wist ze ook wel. Hij kon hetzelfde aan haar vragen. Maar toch wilde ze het weten. Ze maakte zich immers zorgen om hem.
.

Het ontging hem niet hoe Lucia zich anders gedragen nu ze op haar kamer waren, maar hij lag er niet wakker van, probeerde niet eens te bedenken wat de reden kon zijn. Negen van de tien was het toch niets. Zijn wenkbrauwen schoten de lucht in, ineens alert. De Rookidee had één oog geopend na het dreigement dat Lucia net maakte. Ze meende dat niet, right? Nee, vast niet. Zacht lachte hij alsof er net een grap gemaakt was. “Nee please, niet het gezicht, have mercy,” zei hij lachend, dat zijn pijnlijke buikspieren deed branden. Rani had zijn dagelijkse beating al gehad, hij kon wel even verder zonder aangevallen te worden.

Het openhouden van zijn ogen werd met de minuut lastiger waardoor hij langzaam was hij weg aan het zakken. Dit bed was zo zacht en comfortabel dat hij niet weg wilde, laat staan recht wilde staan om te douche. Rani wist dat hij geen andere keuze zou hebben, maar voorlopig vond hij het niet erg om te blijven liggen. Lucia zou wel laten merken wanneer ze hem echt onder de douche wilde hebben.
Haar stem weerklonk in de ruimte, ervoor zorgend dat Rani diep inademde en zijn ogen weer opende. “Overal en nergens een beetje,” zei hij terwijl hij onverschillig zijn schouders ophaalde. Het was geen antwoord op haar vraag, of toch niet één waar ze veel aan had. Toch was het niet geheel gelogen. Hij liep maar wat rond terwijl het leven om hem heen verder ging. In tegenstelling tot Lucia, die iets leek te maken van haar leven, was hij ergens blijven hangen. Maar wat zou hij doen op een school buiten laten tonen wat voor een complete idioot hij eigenlijk wel niet was? Een echte job zat er ook niet in en het zag ernaar uit dat zijn werk als ranger zijn dood nog eens zou worden. Rani wilde niet weten wat ze zou denken als hij vertelde over de laatste dagen. “Dus- studentenleven, hoe gaat dat je af? Tussen al deze nerdjes?” vroeg Rani in een poging om het onderwerp te veranderen. Het was een researcher school, Rani kon zich al inbeelden hoe iedereen hier met een bril rond liep die hun ogen tien keer vergroten en die de sociale capaciteiten hadden van een cubone.  

Lucia liet zichzelf op het andere bed zakken. Regen begon zacht tegen het raam achter haar te tikken met zachte geluidjes. Haar gele ogen had ze nog op Rani gevestigd al scheen het haar toe dat ze zich plotseling enorm moe voelde, niet zo anders als hij op dit moment. Ze vouwde haar handen onbewust ineen op haar schoot, duimen afwezig tegen elkaar wrijvend. Ze vernauwde haar ogen naar Rani bij zijn halfslachtige antwoord. Overal en nergens. Dankjewel Rani, daar kan ik veel mee. Dacht ze geërgerd. Ze stelde niet voor dat hij erg hard zijn best deed bij Crescent Moon, te oordelen hoe hij erbij liep. Waarom hij daarbij was gegaan begreep ze nog steeds niet. Ze had de reactie van haar vaders begrepen. Dat Rani zijn leven wilde verbeteren een uitstekend plan geweest maar niemand had echt dát precies in gedachten gehad. Ze schudde afkeurend haar hoofd. "Je zou meer je best moeten doen. Crescent Moon is zo slecht nog niet, ondanks Floyd en Marcus hun vooroordelen." Ergens hoopte Lucia dat Rani bij Crescent Moon zou blijven. Immers waren er ergere plekken om te werken, plekken waar Lucia zag dat hij liever niet eindigde.

Ze koos ervoor om zijn vraag niet meteen te beantwoorden. Lucia zag best door zijn doorzichtige tactiek heen om van onderwerp te veranderen. Ze bukte naar voren en ritste haar laarzen los waarna ze ze netjes naast haar nachtkastje zette. Ze moest even nadenken hoe ze die vraag wilde beantwoorden. Ze hield graag haar geheimpjes voor zichzelf. Rani hoefde nog niet te weten dat ze hem en haar hele leven een geheim hield voor haar klasgenoten. Tenzij hij het vroeg. Ze zou nooit tegen hem liegen. "Het is pittig." Mompelde ze met haar blik op de grond gericht. "Maar ik heb het gevoel dat dit echt iets kan worden." Nu was het haar beurt om op te kijken. Ze glimlachte zacht. "Ik heb het echt naar mijn zin." Ze had graag zoiets voor hem gewild. Deze kans die ze had gekregen was er eentje waar ze met hand en tand voor had moeten vechten. Nu ze hem uiteindelijk had, ging ze hem niet loslaten. Haar ogen vielen op de moddervlekken die Rani op het tapijt had achtergelaten evenals de vegen op de deken. Ze tuitte haar lippen en sloeg uiteindelijk haar armen met een geërgerd gebaar. "En in hemelsnaam ga douchen. Ik kan wel een stoel ergens halen en die in de douche zetten maar ik wil dat je voor ik morgen opsta schoon bent!"

Een sarcastische lach ontsnapte. Direct voelde hij zijn buikspieren branden, maar voor één keer vond hij het niet eens zeg. Crescent Moon zo erg nog niet, het was een regelrechte ramp. “Oh je hebt geen idee wat voor krapuul ze daar binnen laten. Crescent Moon zo erg nog niet? Je hebt geen idee.” De organisatie zelf was misschien niet zo slecht, maar hij voelde zich als een indringen tussen hun ranks. Het was niks voor hem en zodra hij de kans kreeg, was hij weg. De vraag was enkel; waar ging hij heen? Rani zag zichzelf niet als een trainer, die lange afstanden die hij moest afreizen waren niet mogelijk. Coördinator zou helemaal een slechte combinatie zijn dus wat bleef er over? Rani zuchtte diep terwijl de vragen door zijn hoofd spookte en hij zocht naar een goed antwoord. Hij kon hier samen met Lucia zijn tijd komen verdoen op school, ging ze vast waarderen. Hij kon natuurlijk in de voetsporen treden van Marcus en Floyd, maar of dat zo een goed idee was…

Rani was te moe om er verder over na te denken, het waren problemen voor een andere keer. Het was tijd dat Lucia meer vertelde over haar leven en wat zij momenteel deed, want sinds de laatste keer dat ze elkaar gezien hadden, was er duidelijk veel veranderd. Terug naar school! Wie had dat ooit gedacht. “Daar is geen twijfel over mogelijk, gegarandeerd dat je de beste van de klas bent.” Hij had altijd al geweten dat ze het ooit ver zou schoppen met iets, ze had altijd die motivatie en kracht in zich gehad om volledig voor iets te gaan. Het was een eigenschap die Rani altijd bewonderd had en naar op keek. Hij beantwoordde haar glimlach met eentje van zichzelf en voor even vergat hij alles wat er die dag gebeurd was. Om te zien dat zij haar leven in handen had en deed wat ze graag deed, dat ze simpelweg gelukkig was, maakte hem ook gelukkig. “En dat is alles wat telt,” zei hij met een kort knikje.

Wanneer Rani merkte dat ze haar aandacht ergens anders op richten, volgde hij haar blik naar de grond. Modder lag overal waar hij gestaan had. Shit. Misschien had hij zich beter eerst opgefrist voordat hij hierheen kwam, maar daarvoor had hij de energie niet gehad. “Goed, goed, komt in orde,” reageerde hij met een diepe zucht. Rani had hier absoluut geen zin in, maar had hij een andere keus? Dadelijk zou ze hem nog eigenhandig onder de douche zetten en dat wilde hij liefst voorkomen. Kort keek hij om zich heen, maar hij zag enkel de deur naar buiten. “En waar zijn de badkamers? Je hebt toevallig ook geen droge kleren?” Zijn kleren waren nog steeds vochtig en koud, onmogelijk om terug aan te doen na een warme douche.

Rani droeg als antwoord aan dat Lucia geen idee ervan had hoe erg het binnen de organisatie was. Haar eerste instinkt was te zeggen dat Rani altijd met iedereen een probleem had of dat nu gegrond was of niet en het dus waarschijnlijk ook grotendeels aan hemzelf lag dat hij er zo over dacht. Maar ze besloot het bij een norse blik te houden en te luisteren.

Hij prees haar en natuurlijk waren zijn woorden helemaal correct. Ze was overal goed in. Dat mocht ook wel want ze spendeerde al haar uren hier op de campus. Ging nooit mee met vrienden een avondje stappen, had altijd bergen huiswerk te maken waar ze zeker al haar tijd in stak. Niet dat ze veel gevraagd werd natuurlijk. Haar klasgenoten vonden haar soms maar te koud en afstandelijk. Alsof dat haar wat schelen kon .. Ze had haar blik weer van Rani afgewend en staarde nietsziend naar Mistress, diep in gedachten. Ze mochten van haar denken wat ze wilde, zo lang haar voorzichtig uitgesneden imago maar intact bleef. Een imago die Rani zo gemakkelijk kon vernietigen met zijn aanwezigheid. Vanuit haar ooghoeken keek ze hem aan, voor een tel blij met de overwinning die ze begaan had. Ze voelde haar gezicht weer ontspannen en er speelde een prettige glimlach om haar mondhoeken. "Goed. Heel goed." Ze duwde zich van het bed af en wees naar de enige andere deur in het vertrek die naar de badkamer leidde. Het scheen haar toe dat ze die waarschijnlijk opnieuw van top tot teen moest gaan staan boenen om al die vuiligheid weg te krijgen die Rani mee naar binnen zou nemen. Maar die gedachte stopte ze doelbewust weg. "Smijt je kleren maar over de verwarming en slaap maar in je onderbroek. Ik heb ook geen alternatief voor je want mijn kleren krijg je niet." Zei ze prompt. Er was een grens en die grens begin haar broer aardig op te zoeken inmiddels. Maar ze moest haar overwinningen tellen en dit was al een goed begin. Lucia beende naar de stoel aan het nog lege bureau en liep daarmee de badkamer in. Hij paste net aan in de veel te kleine douche en als hij zou gaan zitten, zou zijn ene voet uit de douche steken. Gelukkig was het een inloopdouche. Toen Lucia weer in de deuropening verscheen keek ze hem streng aan. "Moet ik nog ergens mee helpen of gaat het wel lukken?" Wilde ze nog maar even weten voor de zekerheid.

Misschien moest hij Lucia maar eens vertellen over de gebeurtenissen die zich vandaag hadden afgespeeld en de rampzalige missie waarop hij gestuurd werd. Dat zou haar gedachten over Crescent Moon zonder enige twijfel direct doen veranderen. Tot nu toe had Rani nog niet het genoegen gehad om andere leden te ontmoeten, maar als ze allemaal waren zoals dat rotjoch, dan vreese hij voor zijn leven. Hoe kon iemand het daar volhouden.

Het idee dat hij kleren van haar mocht lenen zetten Rani maar snel weer uit zijn hoofd, want Lucia haar antwoord was zeer duidelijk. Hopelijk was de verwarming genoeg om alles tegen morgen te drogen. Eigenlijk, had hij niet veel anders van haar verwacht. Misschien dat hij later in een andere kamer kleren kon vragen aan iemand. Er was vast wel iemand in heel dit gebouw die hem erbij zou willen helpen. “Fantastisch, wat ben je toch een geweldige zus,” zei hij op een sarcastische toon, maar de glimlach die speelde op zijn gezicht toonde dat het niet slecht bedoeld was. Al klonken droge kleren geen overbodige luxe, zelfs met een gewoon t-shirt zou Rani al tevreden zijn. Met een zucht die klonk alsof hij net de zwaarste opdracht van zijn leven gekregen had, duwde hij zichzelf van het bed. Achteraf zou hij blij zijn met de douche, maar nu totaal nog niet. Hij keek toe hoe dat Lucia een stoel in de douche plaatste, wat enkel resulteerde in nog een zucht. Thuis, in zijn eigen kleine appartementje, kon hij tenminste nog recht staan. Dit was haast gewoon vernederend. Een zeer diepe frons vormde op zijn voorhoofd en Rani keek Lucia doordringend aan. “Mijn rug kan vast een extra schrobbeurt gebruiken en een voetmassage weiger ik ook nooit,” zei hij, zich er volledig van bewust dat Lucia het nooit zou doen.
Rani wandelde naar de badkamer om langs haar naar binnen te gaan. “Nu hup, hup, tenzij je wilt toezien hoe ik me uitkleed.” Hij maakte er zelfs met zijn handen het gebaar bij dat ze uit zijn badkamer mocht verdwijnen. Er was veel waar Rani mee kon leven, maar hij had toch liever geen pottenkijkers terwijl hij zich waste.

Rani stelde voor dat ze zijn rug kon wassen en hem een voetmassage kon geven. Ze rolde dus ook maar met haar ogen en zei doodserieus: "Ik hoor het al, je hebt geen enkele hulp nodig." Werktuigelijk stapte ze opzij toen Rani langs haar heen hobbelde. Ze dacht er nog even over na om het argument aan te dragen dat ze ze elkaar al van kleins af aan kende en ze hem best al wel in minder dan zijn onderbroek had gezien voor ze zich hoofdschuddend afwendde en de deur achter haar sloot. Een zachte glimlach speelde rond haar lippen terwijl haar ogen warm stonden. Hij was een pure ellendeling die een les in persoonlijke hygiëne en emotiebeheersing kon gebruiken. Hij was haar broer en ze hield van hem en was onder al haar beschermende lagen dolgelukkig hem weer te zien. Ze wachtte tot ze de douchekop hoorde aangaan voor ze in beweging kwam. Ze greep dit moment van rust aan om vlug een poging te doen wat modder op te ruimen en zich uit haar nu besmeurde overhemd te hijsen. Ze smeet die in de wasmand en trok haar pyjama aan. Voordat ze haar bed in ging, opende ze de voordeur voorzichtig en wierp een blik naar buiten. Vicar en Legoshi lagen beiden te slapen op de deurmat, in elkaar verstrengeld als toen ze pups waren. Zo hoorde het. Lucia liet de deur met een vage glimlacht geluidloos dichtvallen en kroop haar bed in. De slaap zou waarschijnlijk nog wegblijven tot dat Rani veilig en wel in bed lag en zelf daadwerkelijk sliep. Eerder dan dat had ze geen rust in haar lijf. Dus vestigde ze haar blik op het raam en keek naar de sterren. Een soort gevoel van dejavú overnam haar terwijl ze terugdacht aan een tijd die nu al zo lang geleden was. De tijd dat ze rillend van de kou naast een afvalcontainer tegen elkaar waren gekropen en naar diezelfde hemel hadden gekeken.