Tales of

Sinnoh

Beep beep beep! De wekker van haar holocaster blèrde als een soort luchtalarm door haar hotelkamer. ”Ja, ja, geduld!” Een gefrustreerde zucht vond zijn weg over haar lippen, haar wenkbrauwen bewogen dichter bij elkaar een frons, terwijl ze zich door het geluid heen probeerde te concentreren. Met een naald reeg ze voorzichtig een wit draadje door de lange witte flappen van haar masker, want natuurlijk had ze dat laatste beetje van haar kostuum uitgesteld tot de allerlaatste seconde. Letterlijk.

Met de naald tussen haar vingers, stapte ze achteruit naar het bed, haar vrije hand reikte over het stof opzoek naar de luidruchtige telefoon. Zonder te kijken drukte ze het alarm weg, want het zal vast niet lang meer duren voordat ze klaar was met haar kostuum. Alain zou het haar vergeven. Dat er in hoofdletters ‘JE HAD NU AL ONDERWEG MOETEN ZIJN!!’ stond op haar alarmklok, negeerde ze heel bewust.

Ze reeg het laatste stukje van het draadje door de stof, maakte een knoopje zodat het stevig bleef zitten, en knipte de naald los. Perfect! De grijsharige vrouw zette het masker op haar hoofd, trok het even recht, en bewonderde vervolgens haar eigen kostuum in de spiegel. Ja, dit was precies wat ze in gedachten had! Twee ijspengels staken als hoorns boven haar masker uit, de witte schedel vormde zich perfect rond haar gezicht, en de wit-blauwe flappen vielen over haar schouders. Net zoals het gezicht van een Froslass. De witte jurk die ze eronder droeg werd geaccentueerd door de rode band die ze om haar middel had gestrikt, en ze moest toegeven dat het haar tengere postuur goed deed.

Ping!

Oh. Oh. Hij was er al.

Snel raapte ze al haar overige spullen bijeen, haar pokéballs en portemonnee duwde ze in haar witte tasje, waarna ze haar holocaster van haar bed greep en zonder te kijken een berichtje stuurde.


Ze duwde de holocaster in haar tas en begon haar tocht richting het masked ball. Onderweg bedankte ze de goden dat ze een hotel in de buurt van het masked ball had gevonden, anders had ze Alain nu moeten vertellen dat ze nog zeker een half uur onder weg was - en dat was nou net niet de indruk die ze hem wilde geven! Niet voor hun eerste meet!

Alsof ze haar inner froslass channelde, baande de kleine vrouw zich soepel door de mensenmenigte heen. De witte jurk en de flappen van haar masker bewogen sierlijk mee met de wind, en als je even snel keek, zou je haar met gemak vergissen voor een de pokémon zelve. Onder haar masker, echter, staken haar wangen vuurrood af. Rennen was immers iets wat ze niet vaak deed, waar haar vader haar vroeger zelfs over adviseerde om het niet te doen. Voor een vrouw die zich eigenlijk niet mocht haasten, was ze toch wel uiterst getalenteerd in het te laat zijn en zich alsnog te moeten haasten. Eenmaal aan de deur, voelde ze zich geforceerd om haar handen op haar knieën te rusten, in een poging haar adem onder controle te krijgen. Slechte conditie 1, Vita 0.

Ze strekte haar rug. Nu was het tijd om Alain te ontmoe- ehm. Haar tweekleurige ogen schoten over de mensen om haar heen. Als wat ging hij eigenlijk verkleed? Verdomme, dat was ze vergeten te vragen! Ze stapte de op de eerste de beste persoon met grijs-witte haren af. "Alain?" Misschien was hij dat wel.

Masker