Tales of

Sinnoh

Oke, ze was er klaar voor. Ze kon dit. Ze knikte naar zichzelf en glimlachte breed. Haar oudere zus had andere plannen gehad en was zo snel mogelijk naar het oostelijke gedeelte van Sinnoh vertrokken. Wat Monika overliet om haar eigen pad te zoeken. Haar eigen weg te vinden in de wereld. Ze was er klaar voor! Klaar voor het avontuur.

Sidenote, ze was er absoluut niet klaar voor.

Maar er was weinig aan te doen. Ze moest wel nu ze hier zo alleen stond. Haar ouders hadden hun uitgezwaaid toen ze op de boot waren gestapt en samen met Anemone en Peony had ze vol vertrouwen terug gezwaaid. Ze had lachend ja geknikt toen haar zus aangaf dat ze andere dingen had te doen en tot nu toe.. Had ze op een hotelkamer gezeten starend naar vier witte muren. Dit was over, dit was klaar. Het was tijd om haar eigen weg in te slaan. Met vol vertrouwen stapte ze het verlaten pad op. De zon stond hoog boven haar en de wereld lag aan haar voeten. Waarom was het dan zo'n blokkade om gewoon route 218 op te stappen en haar toekomst tegemoet te gaan? Ze had ruime toekomstplannen. Wou alles maar waarom..

Met een huff beet ze op haar onderlip en begon te lopen, de twee Eevee's aan haar voeten rondspringend, duidelijk blij dat ze er eindelijk op uit mochten dus ze moest gewoon hun positiviteit aanhouden. Ja, dat wat het plan. Gewoon hun positiviteit aanhouden. Wat kon er dan mis gaan?

Ze was onderweg, het waren dan wel maar tien passen. Maar ze was onderweg en steeds meer begon ze de moed te krijgen dat ze dit werkelijk aan kon.

Twee tellen later stond ze met tranen in haar ogen te kijken naar een Purrloin die naar haar stond te blazen. Het kleine paarse katje had haar rug gebold en haar vacht uitgezet en uit automatisme zette de bruinharige meid haarzelf voor haar twee Eevee's. Rustig ging ze door haar knieen en hielt haar hand iets uit naar de Purrloin. "Het is oke, we zijn vriendelijk." Zei ze in een zachte toon een warme glimlach op haar gezicht. "We zijn op avontuur." Legde ze uit aan de Purrloin. "Samen met mijn Eevee's ga ik de beste coördinator ooit worden kleintje." Het voelde goed om hardop te zeggen en ze knikte zichzelf toe. Ja ze was onderweg naar de beste coördinator worden. Hoe kon ze zo dom zijn met zichzelf in twijfel trekken. "Maar nu moeten we weer door kleintje. Ga maar snel terug naar huis." Of het kleintje een huis had durfde ze eigenlijk niet te zeggen maar zelfs al was het niet met een mens had ze vast wel ergens een doos ofzo toch?

Monika kwam weer overeind en haalde een hand door haar lange bruine haar. "Oke doei dan Purrloin." Ze zwaaide naar de kat en ging met een kleine boog om haar heen. Haar Eevee's nog altijd aan haar zijde houdende. Ze wou geen gevecht uitlokken met de kleine kat. Stel je voor.

De Purrloin bleef met een gekrulde staart achter langs de rand van de weg en Monika moest toch even naar zichzelf grinniken. De kleine kat dacht zeker dat ze haar territorium goed had verdedigd en Monika zou de kat absoluut geen ongelijk geven. Ze was heel eng geweest hoor brr.

Lachend over zichzelf liep ze door over de route tot het opviel dat Anemone was stil blijven staan. Zelf stopte ze ook in haar passen en draaide zich bij. "Kom je mee baby?" Riep ze haar kant op kijkend naar de kleine Eevee bij wie de aandacht duidelijk ver te zoeken was. Ze volgde de blik van de pokemon en keek op naar het.. stuk kleed? in een boom. "Ew." Mompelde ze in zichzelf en floot nogmaals. "Kom op Anemone dat is afval." Hoewel ze het graag uit de boom zou halen om weg te gooien besefte Monika zich dat zodra ze het te pakken had de twee eevee's er zeker weten mee weg zouden rennen. Nee dat was geen goed idee. Hopelijk zou snel iemand anders het opruimen.

Met die gedachten en een knik naar zichzelf voor de juiste keuze makende liep Monika verder ondertussen Peony in haar armen scheppende en een dikke kus op zijn kopje plaatsende.

pfoe het was wel warm zeg. Dat had ze natuurlijk ook kunnen verwachten maar hey.. Met een puff trok ze de dikkere jas van haar schouders en bond deze al lopend om haar middel. Hiervoor had ze even Peony weer op de grond moeten zetten maar de jonge Eevee leek er van te genieten om rond te snuffelen. Net zo op avontuur als zij. Het liet haar wel lachen. Natuurlijk was haar droom om met allemaal eeveelutions te lopen. Die schitterende dieren om haar heen maar voor nu waren haar kleine Eevee's genoeg. Daarnaast wist ze niet of ze het ooit over haar hart zou kunnen verkrijgen om Anemone te laten evolueren. Ze was haar beste maatje en een Flareon was toch heel wat minder knuffelbaar..

Met haar gedachten al in de toekomst merkte ze niet 123 op dat inplaats van twee Eevee's om haar benen er ineens drie liepen. Dit viel pas op toen Peony boven de nieuwkomer sprong en hier al rollend wat verderop mee eindigde. Territoriale Peony gromde zachtjes naar de vreemde Eevee en meteen hielt Monika de Eevee tegen. "Hey lief doen Peony." Bestrafte ze hem met een kleine boop op zijn snoop. Anemone kroop naar de nieuwe eevee toe en snuffelde wat aan deze voor ze vrolijk om hem heen sprong wat Monika liet giechelen. "Hallo daar kleine." Sprak ze zachtjes naar de Eevee, Peony goed vast houdend in haar armen. "Wat doe jij hier zo alleen?" Met een warme blik in haar ogen hielt ze haar hoofd iets schuin. "Dit is geen plek voor Eevee's alleen. Of heb je een baasje?" Ze keek goed rond maar in geen velden of wegen was er iemand te bekennen. Eevee was alleen. Hmm..

"Wil je misschien met mij meekomen?" Vroeg ze haar zachtjes en zette Peony weer op de grond neer die opstaarde naar haar. "Ik ben op zoek naar meer Eevee vrienden, om de beste coördinator ooit te worden." Legde ze uit aan de nieuwsgierige vreemdeling. "Dit zijn Anemone en Peony mijn vrienden." Ze gaf ze allebei een aai over hun bol en hielt voorzichtig haar hand uit naar de jonge eevee, een pokeball in haar andere. Ze zou liever niet tegen de eevee vechten, vond het verschrikkelijk om te moeten strijden en hem pijn te moeten doen om in een pokeball te krijgen. Maar als hij een uitdaging wou voor hij mee zou gaan ging ze die niet uit de weg. Voor nu hoopte ze dat hij meteen mee zou willen gaan. De belofte van vriendschap en de twee eevee's die afwachtend naar hem keken genoeg zou zijn. Zou het?

Alle hoop was geplaatst in het schattige hoofdje van de Eevee. Hij had een beetje een domme blik wat hem extra lief maakte. Zowel Anemone als Peony waren zo verschillend, natuurlijk waren ze allemaal anders, hadden ze hun eigen persoonlijkheid. Maar deze Eevee was wel heel uniek, hoe kon ze hem alleen achter laten op straat.

Met een brede glimlach knikte ze opnieuw naar hem. "Kom maar." Moedigde ze de kleine eevee aan tot Peony nogmaals gromde en zich los probeerde te wurmen. 1 seconde focuste ze zich op de Eevee, de volgende keek ze terug naar de paarse blob voor haar hand. "Oh.." Het was meer een ademgeluidje dat haar mond verliet dan iets anders. Het was geen Eevee.. dat verklaarde die nietszeggende staar wel maar.. "Och.." Lachend schudde ze haar hoofd. "Natuurlijk mag je mee Ditto!" Enthausiast pakte ze de blob op in haar beide handen en hief deze iets omhoog. "Prettig kennis met je te maken." Breed lachend knikte ze. "Zullen we kijken of we elkaar wat kunnen bieden?" Vroeg ze hem en hielt een stukje pokecandy voor. Huisgemaakt recept en de Eevee's waren er dol op. "Al moet ik zeggen dat ik niet gewend ben om voor een Ditto te zorgen. Maar we komen er samen wel uit he?" Knipoogde ze naar hem en zette de blob neer op haar schouder. Op naar avontuur!

-topic done? <3