Tales of

Sinnoh

De Beldum zoemde tevreden terwijl deze achter de roodharige jongeman bleef zweven, een vrolijke Dedenne op zijn rug houdend. Kyle peuterde even aan het verband rond zijn onderarmen, wat goed te zien was onder de mouwen die maar tot zijn ellebogen kwamen. Hij had zijn gedag gezegd tegen Ann, wie nog steeds in zijn bed lag te meuren, voor hij de deur achter zich sloot en zich even uitrekte.

Met zijn handen in zijn zakken liep de roodharige kalm door de straten van Canalave, waar hij enige tijd geleden een appartement had gehuurd. Het plan was niet om te blijven huren, maar voor nu wilde hij er zeker van zijn dat hij hier een huis wilde kopen. De reden voor zijn verhuizing hierheen was immers… Hij schudde zijn hoofd even en liet een diepe zucht klinken.

De Dedenne leek op te merken dat zijn gedachten naar het verleden teruggingen en sprong omhoog, waarbij ze soepel omhoog klom en zich in zijn schouder nestelde, haar kop zachtjes tegen zijn nek duwend. Hij kriebelde de kleine Pokémon tevreden onder haar kin, waarna hij rustig door besloot te lopen.

Sneeuw. Kyle fronste even toen de eerste sneeuwvlokken naar beneden begonnen te dwarrelen en liet een frons zien. Voor een moment bleef hij in stilte staan, voor een zachte glimlach over zijn gezicht trok en hij een Pokéball van zijn riem klikte. Hij vergrootte het ding en opende de ball, waarna een Sandslash voor zijn neus verscheen. Olaf leek even verward om opgeroepen te worden in het midden van de straat, tot ijsblauw ogen de sneeuw ontdekten.

Binnen no-time was Olaf vrolijk rond aan het rennen, enthousiast dat de winter bijna aan zou breken. Kyle kon het niet laten kort te grinniken, zelfs al liet het drukke gedrag van de Sandslash de Beldum wat op zijn hoede blijven. Om anderen niet te veel lastig te vallen met de drukke Sandslash, besloot Kyle om een achterstraat in te stappen. Misschien zouden ze nog wat interessants tegenkomen en anders was Olaf’s vrolijke karakter in elk geval aanstekelijk.

Kyle wist niet precies wat het was, maar iets leek hem in de gaten te houden. De Beldum merkte het als eerste op, geïrriteerd gezoem hoorbaar achter hem. Olaf kalmeerde niet, of in elk geval niet zichtbaar. Lang geleden had de Pokémon geleerd om een oog in het zeil te houden zonder het te laten merken. Hij bleef dan ook door draven, maar ijsblauwe ogen hielden continu zijn trainer in de gaten.

Anna, te gefocust op haar trainer, was echter voorzichtig in zijn nek genesteld. Toen de Sandslash ineens op keek, duwde Kyle zijn hand beschermend op zijn hoed. Zelf had hij de donkere aura niet eens opgemerkt, maar het feit dat de Sandslash een zachte, lage grom liet horen was genoeg voor hem om te weten dat er iets gaande was.

“Olaf?” vroeg hij, een scherpe toon in zijn stem. Dit was genoeg voor de Sandslash om zijn blauwe ogen te richten op wat er in de duisternis naar hen keek. Zonder waarschuwing gebruikte de Sandslash een Swift.

Blauwe ogen stonden strak op de Thievul gericht die tevoorschijn kwam. Voor een moment was Kyle bang dat dit tot een gevecht uit zou draaien, maar gelukkig leek de Thievul wijs genoeg om door te hebben dat hier niets te halen viel. De Pokémon ging er vandoor en Kyle liet een opgeluchte zucht horen.

“Goed gedaan, Olaf,” sprak hij de Pokémon toe, waarna hij zijn handen in zijn zakken stak en besloot om door te lopen. De Beldum leek nog niet op z’n gemak en zoemde geïrriteerd terwijl hij zichzelf zo dicht mogelijk bij Kyle’s been hield, terwijl de Sandslash voorop liep en een oogje in het zeil besloot te houden. Anna? Die was inmiddels omhoog geklommen en lag weer op Kyle’s hoed te slapen. Op dit moment leek alles vrij vredig en Kyle rekte zich even uit, waarbij zijn jas bijna van zijn schouders viel.

Op dat moment vibreerde zijn Holo Caster, waarop Kyle besloot het ding uit zijn zak te halen. In de groepschat stond één bericht, waarop hij zijn wenkbrauw even hief, voor hij een bericht begon te typen.



Hij wist nu al dat hij hier de patience niet voor had.



Zucht.

Verdomme. Kyle plukte wat aan het verband rond zijn pols, een irritante gewoonte die hij al heel snel had opgepikt. Het was warm, oncomfortabel en hij kon niet wachten tot hij zich weer als een vrij mens kon bewegen. Helaas had hij zichzelf flink bezeerd en leek het erop dat hij het nog wel even moest verbinden, wilde hij niet met gigantische littekens komen te zitten. Zucht. Hij wierp even een blik op de Beldum en schudde zijn hoofd. In elk geval had hij de Pokémon weten te redden.

Een Nickit kwam tevoorschijn van achter een vuilnisbak en leek wat te eten te willen. Al snel voegde een tweede zich er ook bij. “Ik heb niets voor jullie bij, sorry uk,” zuchtte hij. Anders had hij de Pokémon wel wat gegeven, maar helaas kon je niet elke Pokémon redden. Daarom wenkte hij zijn Beldum en Sandslash, voor hij weer begon te lopen.

Chaos. De Nickit die naar zijn arm sprong, wist zijn kleine rottandjes in zijn huid te zetten en Kyle gromde binnensmonds toen de tanden zich in een nog niet genezen wond boorden. De Nickit die naar zijn been sprong werd door de Beldum getackled en aan de kant gegooid, waarvoor hij dankbaar was. De laatste, welke zijn hoed pakte, kreeg te maken met de Dedenne. Die had immers op de hoed gezeten en beet zich vast aan de Nickit, om vervolgens een Nuzzle te gebruiken, zodat de Sandslash de Pokémon met een Gyro Ball tegen kon houden.

“Laat los verdomme,” histe Kyle, waarna hij zijn arm een agressieve zwaai gaf, in de hoop de Nickit met een boogje door de lucht te gooien. Irritante mormels. Blauwe ogen richtten zich strak op één van de Nickits. “Olaf, Icicle Crash.” Opzouten.

Tch. Kyle keek geïrriteerd naar de Nickits die er vandoor gingen en liet een zucht klinken. Hij keek even naar zijn arm en vernauwde zijn blik geïrriteerd toen hij merkte hoe er rode puntjes zichtbaar waren onder het verband. Het kreng had er doorheen gebeten. Wat een monster. Zucht. Kyle schudde zijn hoofd even en richtte zijn blik op de Beldum, welke hem nieuwsgierig aan keek.

De wandeling vervolgde zich naar een steegje waar je de ziektes bijna kon ruiken. Kyle trok zijn neus op en keek even achter zich, maar besloot dat het de moeite niet waard was om zich om te keren. In plaats daarvan gebaarde hij de Dedenne om weer op zijn schouder te klimmen en de Beldum om dichtbij te blijven, terwijl Olaf voorop liep en Kyle rustig volgde.

Tijd om een pimp te vinden in het steegje.

Er waren maar weinig momenten ongemakkelijker dan het moment waarop je door een steegje liep ‘s nachts en nagefloten werd door mannen die in de duisternis naar voren leken te komen. Nu ging dit in Kyle’s geval niet gepaard met de angst die veel vrouwen in zo’n moment zouden voelen, gezien hij een groot deel van zijn leven gefocust had op zelfverdediging en een handtastelijk mannetje met liefde kennis liet maken met zwaartekracht. Dat maakte het echter niet minder ongemakkelijk en hij trok zijn hoed iets vmeer naar beneden en zijn lange jas iets verder om zijn schouders.

Blauwe ogen vonden een Rookidee toen deze mee begon te fluiten en hij liet een diepe zucht klinken. “Fuck off,” mompelde hij nog tussen neus en lippen door, maar hij liep zonder verdere woorden door. De Dedenne zat op zijn schouder en de Beldum volgde hem tevreden, terwijl de Sandslash elke man aankeek alsof hij ze zou spietsen.

Hier zou hij ‘s nachts niet meer komen.