Tales of

Sinnoh

Eigenlijk had ze heel erg weinig met spooktochten. Lucie hield niet van schrikken. Ze snapte dan ook Amélie's obsessie met ghost types niet helemaal. Ja, ze hadden een zekere gratie, maar ze waren toch ook wel vaak... Bijzonder. Lucie zuchtte terwijl ze vanaf een afstandje naar de Ghost Tour keek, het pad lag donker en open. Ze was ook wel een beetje hypocriet, ze had zelf immers een Froslass genomen na een zeer bijzonder avontuur.

Een beetje afwezig aaide ze door de fluff van haar Whimsicott. De gehoornde Pokémon lag een beetje onderuit gezakt op het bankje, rustig knabbelend op een snoepje wat hij gekregen had. De nacht was ondertussen gevallen en ze vroeg zich af of ze zo ging terugkeren naar haar nieuwe huis. Het was gelukkig niet ver naar Jubilife en het bed wat ze daar gekregen had was hemels. Het leek alsof alles weer de goede kant op ging in het leven. Met een glimlachje keek ze eventjes naar de maan die hoog in de hemel stond, tot een wind opstak en haar lokken opzij blies... en Aquila meenam. De Whimsicott liet een uitgelaten kreetje horen toen hij weggeblazen werd, dwars het pad van de Ghost Tour in. "Aquila!" Arceus above. Lucie trok een sprint en ging achter haar Whimsicott aan.

De Whimsicott leek door de lucht te stuiteren als een misplaatste strandbal. Hij lachte nog steeds en leek de grootste lol te hebben. Lucie, daarentegen, vond het een miserabele streek die haar Whimsicott haar flikte. Ze haastte zich achter de Pokémon aan en stak haar Pokéball naar voren. De straal schoot langs de Whimsicott, die weer een andere kant op geblazen werd door de wind. Ze probeerde het nog een keer en miste opnieuw. De afstand tussen haar en Aquila was ondertussen alweer flink vergroot en ze zette het weer op een rennen. "Aquila!"

Plotseling hoorde ze een zeer, zeer akelig geluid achter zich. Lucie verstarde en draaide zich kort om, eerder uit automatisme dan uit een intelligent besluit. Een schaduw schoot uit de grond en een Misdreavus liet een hoge krijs horen. Lucie werd nog bleker dan dat ze al was en viel bijna achteruit, waarna ze zich omdraaide en nog harder door rende.

De Whimsicott vloog hoger en hoger en eventjes was Lucie bang dat de Pokémon over een muur heen zou vliegen, maar hij ketste nog op het laatste moment af en stuiterde weer naar de grond toe. Haar hart raasde in haar keel terwijl ze toekeek en een opgeluchte zucht volgde toen de Whimsicott weer daalde. Ze dook naar voren en greep de Pokémon beet, zijn zachte fluff indeukend. Ze begroef haar gezicht eventjes in het zachte katoen, ook om zichzelf iets te herpakken terwijl haar hart in haar keel bonkte. Ze had nooit de spooktocht willen doen, maar ze was waarschijnlijk al dichter bij de ingang dan de uitgang.

Toen ze weer gekraak hoorde trok ze bleek weg en ze durfde haast niet om te kijken. Toen ze enkel een Oricorio zag verschijnen, zuchtte ze opgelucht. Dat viel wel mee. Tenminste, tot de Pokémon ineens een bizar luide krijs uitstootte. Lucie gilde op haar beurt net zo hard en draaide zich om om weer heel hard te rennen. Uitgang.. uitgang.. uitgang.

Plotseling verscheen de Oricorio weer voor haar en de Whimsicott. Eventjes was ze bang dat ze Aquila bezeerd had toen ze de Whimsicott samenkneep van schrik en ze struikelde bijna achteruit. Gelukkig leek Aquila, op wat protesterende geluidjes na, relatief oké te zijn. Lucie, daarentegen, voelde zich alles behalve oké. Ze voelde zich licht in haar hoofd en wankelde naar achteren toen de Oricorio begon te dansen. De vogel leek nog steeds verschrikkelijk boos.

"M-Moonblast," murmelde Lucie haar Whimsicott toe, zachtjes fluisterend zodat de Oricorio het hopelijk niet zou horen. De Whimsicott liet de stralen van de maan hoog boven hun hoofd tot zich komen en de Oricorio keek wat verbaasd op toen de Whimsicott iets begon te gloeien. De vogel kon nog net zijn vleugels spreiden toen de roze bal van energie op de Oricorio afschoot. De vogel werd naar achteren geblazen en krijste als de één of andere demoon. Zijn nagels schraapten over de grond heen terwijl hij zichzelf tot stilstand dwong, iets naar voren gebogen zodat hij niet achterover zou vallen. Met diezelfde nagels zette hij zich af, dit keer diep beledigd dat hij aangevallen was.

Lucie trok een lege Pokéball uit haar zak en wierp deze tegen de Oricorio aan, harder dan dat nodig was. Met een luide plonk kwam hij tegen het hoofd van de vogel aan, die door de klap überhaupt wat naar achteren geslagen werd. Het maakte Lucie helemaal niet uit. Desnoods zou ze dit nog een keer doen en dan wel heel hard rennen. Ze wilde deze vogel niet eens, maar ze wilde zijn demonische energie contained hebben.

De Pokéball stopte gelukkig snel met schudden, sneller dan dat Lucie dat deed. Ze voelde nog steeds rillingen over haar rug heen trekken terwijl ze zichzelf probeerde te kalmeren, waarna ze erachter kwam dat dat domweg niet ging lukken. Ze hield Aquila nog steeds bij een armpje vast terwijl ze naar voren liep en op haar knieën zakte om de Pokéball te pakken met haar andere hand. Ze ging het niet laten gebeuren dat de Pokémon er heel hard vandoor ging. Tot over haar lijk. Ze wilde zo snel mogelijk weer van dit pad af. Haar vingers sloten zich rond de Pokéball van de Oricorio. Ze wilde ook zo snel mogelijk van deze vogel af, maar dat zou straks komen.

Voetstappen lieten haar opschrikken en ze kwam overeind, nog steeds wat witjes van de schrik die ze zojuist gehad had. Automatisch had ze dan ook een lichte afkeer van de jongen die met een smalende grijns haar kant op kwam. De woorden die hij uitsprak waren misschien vriendelijk bedoeld in een andere context, maar op de één of andere manier kon ze het niet helpen om te geloven dat er iets anders achter ze hing. Haar gezicht werd dan ook enigszins afgesloten voor ze antwoorde. "Bedankt, hij zal een andere trainer vast heel erg blij maken." Ze trok haar Whimsicott wat tegen haar aan voordat ze verder sprak. "Succes nog met de spooktocht." En met die woorden wilde ze de jongen achter laten op zijn tocht, eenzaam en alleen en zeer zeker zonder haar.

Waar bemoeide deze gast zich mee? Lucie voelde irritatie opborrelen in haar binnensten terwijl ze zijn stem weer achter zich hoorde. Als hij vervelend wilde doen, mocht hij dat ergens anders doen. De eerste indruk was niet tof geweest en daar hield ze zich nu een beetje aan vast. Ze trok haar wenkbrauw lichtjes op terwijl ze naar hem omkeek. ”Wonder Trade was exact het plan,” merkte ze op, met een schouder ophaal, ”tenzij jij nog interesse hebt in een mislukte spookvogel.” Ze ging niet lopen leuren in het Pokémon Center of een ander persoon de Pokémon wellicht nog wilde hebben. Dat kostte haar teveel tijd. De enige reden waarom ze deze maffe vogel had binnengehaald was immers omdat hij vervelend naar haar had gedaan, net zoals deze jongen eigenlijk. Nadat ze zijn vraag beantwoord had, vond Lucie het dus eigenlijk wel weer welletjes en begon ze weer aanstalten te maken om door te lopen.