Tales of

Sinnoh

Lucia liet Vicar los met een zachte klik van het slotje aan zijn halsband. Haar Houndour schoot meteen van het pad af het gras in, geconcentreerd snuffelend voor een bepaalde geur met zijn neus laag bij de grond. Lucia liep met rustige tred in de richting van Mt. Coronet, de hoge gebouwen van Jubilife City nog in haar rug, ingesloten door wild, heuvelachtig landschap. Mistress, haar Rookidee, vloog met afgemeten slagen van haar vleugels boven hen en was ook opzoek naar de dragon pokémon waar Lucia haar zinnen op had gezet. Het scheelde dat een klasgenootje van haar al een Gible had zodat Vicar bekend was met de geur en Mistress wist naar wat ze precies zocht vanuit de lucht. Toch verwachtte ze voorlopig nog geen Gible tegen te komen. Daarvoor zou ze dieper Mt. Coronet in moeten trekken aangezien Gible in donkere grotten leefde en niet vaak buiten hun veilige schuilplekken traden. In feiten, ze hielden zichzelf schuil in rotswanden waar ze hun nest maakte en vervolgens onoplettende voorbijgangers in hun flikker beten. Een prachtig studieobject voor Lucia. Zoals verwacht waren er buiten geen sporen te bekennen. Bij de ingang van de grot bleef ze staan en tuurde ze de duisternis in. Mistress scheerde over haar hoofd als eerste naar binnen en leek weinig moeite te hebben met de duisternis. Vicar schaarde zich naast haar en wachtte af of ze naar binnen zou gaan of niet. Ze haalde de oplaadbare ledlamp uit haar zak, een groot ding met een gigantische schijnwerper, en scheen naar binnen. Ze kon alle gangen zien en zag meer dan één pokémon haastig wegschieten van het licht. Schaduwen dansten op de muren in het licht van haar lamp terwijl Lucia naar binnen ging en begon te lopen.

Terwijl Lucia liep waren haar oren gespitst, scherp gefocust op elk geluidje. Voor nu had ze het schijnsel van buiten nog achter haar maar toen ze eenmaal verder de grot in liep, het behagelijke buitenlicht letterlijk achter zich latende, sloot de duisternis haar van achter in. Enkel voor haar zouden haar ogen niets onopgemerkt laten dankzij de gigantische zaklamp die ze droeg. Vicar liep schuin achter haar, opgeslokt door het donker. Het geluid van zijn nagels op de stenen ondergrond tikte zacht. Er bewoog iets links van haar net buiten het lichtschijnsel maar toen ze haar lamp erop scheen was het enkel een rimpeling op het ondergrondse water geweest. Lucia zuchtte, iets meer op haar hoede dan ze normaal zou zijn. Het scheen haar toe dat een Gible een prachtig studieobject zou zijn. Een Gabite nog beter. Een Garchomp fantastisch maar ze  wilde liever niet de grot verlaten met één of twee ledematen minder. Voorzichtigheid was geboden.

Haar pokémon schenen te voelen dat ze op moesten passen. Vicar liep wat stijver en Mistress keek alert om zich heen. Lucia bleef even staan en liet haar hand over het koele oppervlak van de rotswand rechts van haar glijden. Er zaten sporen in die gemaakt leken te zijn door een Sandslash. Het leek erop dat hij was begonnen aan een ingang van een hol. Hij moest vast ergens door onderbroken zijn want het was een ondiep gat van nog geen vijftien centimeter diep. Lucia maakte hier een mentale notitie van. Het gebrul verraste hem allemaal. Het geluid versterkt door de wanden van de grot en kwam als een soort geluidsgolf op hen af. Mistress sloeg verschrikt met een vleugel, Vicar schoot direct langs haar heen met opgezette nekharen en Lucia wist nog net een geschrokken geluidje te smoren. Ze klemde haar zaklamp, welke ze zojuist bijna van schrik uit haar hand had laten vallen, stevig was. Haar gele ogen verwijd. "Nu is het geen tijd om de bange glameow uit te hangen." Mompelde ze meer tegen zichzelf dan haar pokémon. Ze keek beide even aan om te controleren of zij ook verder wilde en begon toen in de richting van het geluid te lopen. Zacht sluipend zodat wat dat geluid gemaakt had haar niet meteen door midden zou bijten. Of hakken. Het had groot geklonken .. Heel erg groot. Of was dat door de akoestiek van de grot gekomen?

Lucia liep toch al een eindje en het geluid had niet meer geklonken. Dit zou misschien geruststellend kunnen zijn maar daar stond tegenover dat Lucia heel goed wist dat de eigenaar van die brul achter elke hoek kon schuilen, wachtend onder elke schaduw.. Onbewust had ze haar schouders gespannen tot het punt dat het zeer begon te doen en was haar ademhaling gejaagd. Een enkele keer schoot er een Zubat weg als ze naderde en elke keer verschoot ze toch wel een beetje tot ze zichzelf streng tot de orde riep. “Genoeg nu.” Murmelde ze zacht terwijl ze haar hand voor geruststelling even op Mistress haar verenkleed liet rusten. De Rookidee zat nog steeds op haar schouder, even rustig als altijd. Ze haalde diep adem, gaf een vastberaden hoofdknik en liep door. Ze stopte bij een opmerkelijke structuur die meteen haar volledige aandacht had. Het zag er uitheems uit, alsof het er niet thuis hoorde maar toen Lucia eenmaal dichterbij schuifelde zag ze dat het wel degelijk hier hoorde. Grote rotsen lagen als een soort natuurlijk schuld tegen de rotswand aan. Iets had ze uit de grond laten rijzen. Een rock type wellicht of een ground type en toen ze eens beter keek zag ze drie eieren verstopt liggen, aan het zicht onttrokken door de rotsformatie. Lucia waagde het om dichterbij te komen, maar al te bewust dat uit de schaduwen elk moment haar doodvonnis kon komen aanrennen, klaar om haar een hopelijk vlug einde te brengen. Ze hurkte neer bij de eieren en legde een hand tegen de dichtstbijzijnde. Ze waren warm, het oppervlak niet helemaal gaaf maar met oneffenheden hier en daar. Binnenin bewoog iets! Lucia snakte zacht naar adem toen ze het voelde bewegen. Ze legde haar zaklamp neer zodat ze er eentje kon oppakken. Het waren zware eieren, ze moest op haar knieën zakken om hem op schoot te trekken. Ze liet hem rondgaan in haar handen, voelde het gewicht, legde haar oor er zelfs tegenaan. Op één moment zweerde ze geluid te horen van binnenin. Heel voorzichtig legde ze hem terug. Ze deed haar rugzak af, ritste hem open en tuurde naar binnen. Haar macbook zat netjes ingestopt naast haar thermosfles, Granny-Smith appel en batterijpack voor de zaklamp. Een paar lege pokeballs lagen her en der verstrooid door de tas evenals het lege wikkel van een Jupiterreep. Lucia trok haar macbook tevoorschijn. Hij stond nog aan dus zodra ze het scherm omhoog klapte kon ze aan de slag. Ze maakte haastig een foto met haar holocaster, stuurde die naar haar macbook en plakte de foto in een nieuw document. Researchproject, eieren. Pokémon? Onbekend. Opende ze. O, dit zou fantastisch worden.

Hoewel Lucia al snel haarzelf verloor als ze eenmaal begon aan interessante onderzoeksprojecten als dit, was Vicar een stuk alerter en herkende hij de symptomen van zijn trainers onoplettendheid. Hij had aan de eieren geroken voordat hij met ongemakkelijke geluiden achteruit was gestapt en om zich heen keek, ongerust. Toen het erop leek dat Lucia niet van zinnens was om te gaan opstaan, duwde hij haar met zijn neus aan. Ze keek hem verstoord aan, met haar hoofd nog bij de zin die ze wilde afmaken. “Wat?” Vroeg ze met een scherpe ondertoon. Ze hield er niet van als ze onderbroken werd. Vicar gaf haar een veelbetekenende blik. Lucia kreunde gekweld. Het scheen haar toe dat het inderdaad niet erg handig was om bij een nest te knielen en op je dode gemakje een paper te gaan schrijven over haar ontdekking. Ze tuitte haar lippen afkeurend terwijl ze naar de foto op haar scherm staarde. Haar oog viel op dat ogenblik op het stuk gebroken schaal die ze aanvankelijk helemaal over het hoofd had gezien. Lucia legde haar macbook naast zich neer en boog naar voren, de eieren bestuderend. Het ei die ze over het hoofd had gezien lag achter de anderen, gebroken en in stukken. Met fonkelenden pretogen griste Lucia een stuk eischil van de grond. De binnenkant had een gladde schil met allerlei bruinige aderachtigen strepen. Het was al koud en rook .. vreemd. Toen ze eens beter keek, merkte ze dat er kleine voetafdrukjes het nest uit leidde de duisternis in. Ze konden van een Gible zijn maar ook van een Axew of een Sandslash. Eerlijk gezegd wist Lucia niet van welke soorten ze waren, net zo min dat ze wist hóe veel soorten pokémon er in deze grot leefde. Ze hoopte eigenlijk niet dat ze een Garchomp, Haxorus of Sandslash tegen het lijf zou lopen. Tuurlijk zou het prachtig zijn om te zien, om te bestuderen! Maar als ze haar zouden opmerken. Het was een tweezijdig zwaard, heus. Tenslotte pakte ze de zaklamp op en volgde ze het spoor.

Vicar had het spoor van de pokémon die uit het ei was gekomen gevangen en draafde voor Lucia uit. Bij een rotsspleet bleef hij staan en blafte hij eenmaal, waarna hij opzij stapte om zijn trainer de ruimte te geven. Lucia bukte en scheen haar zaklamp naar binnen, maar hield hem meteen iets lager om de baby Gible niet te verblinden die haastig zijn ogen bedekte tegen het felle licht en een zielig kreetje slaakte. Hij was erg klein, zag er bang uit en ademde snel met ogen zo groot als koplampen. Hierbij moest Lucia toch even nadenken. Waar was de moeder? Die zou die eieren toch niet zo lang onbeschermd achterlaten? Lucia beet op haar lip. Ze had het gevoel alsof haar kostbare tijd langzaam op begon te raken. Hoe langer ze bij de baby en de eieren bleef, hoe groter de kans dat de moeder of vader, of Arceus verbied allebei, zouden terugkeren. "Wat heeft jou zo bang gemaakt, hm?" Mompelde ze zacht. Was het toch dat gebrul van eerder geweest? Was er nóg een wezen in de grot bij hen? Vicar was een eindje vooruit gelopen naar de rand van de lichtstraal van de zaklamp en tuurde het donker in met ogen die tien keer beter zagen dan die van Lucia. Hij oogde alert en ze besloot om gehoor te geven aan zijn waakzame gedrag. Ze maakte een haastige foto van de baby Gible voor later en griste haar zaklamp van de grond terwijl ze zich naar Vicar begaf en de gang begon te volgen.

Een halve seconde lang registreerde Lucia's gele ogen de schim in de duisternis. Maar ze had geen tijd om te reageren. Het beest schoot met een slag van zijn vleugels vlak over haar hoofd, bek geopend in een geluidloze grauw. Lucia gooide zichzelf opzij tegen de rotswand aan maar Druddigon had geen oog voor haar. Haar hand schoot in haar broekzak om haar pokédex te pakken wat wild aan het piepen was geslagen. Druddigon are vicious and cunning. They take up residence in nests dug out by other Pokémon, treating the stolen nests as their own lairs. Zei de metaalachtige stem toen ze de pokédex open klikte. Haar gele ogen gingen naar de Druddigon. Hij had het nest bereikt en één van de eieren al tussen zijn alles vermalende kaken. Toen hij kracht zette versplinterde het ei. Een bloederige brij van weefsel en eigeel sijpelde tussen zijn tanden door. Het tafereel was misselijkmakend maar haar ogen schoten naar de rotsspleet waar de Gible nog in zat. Geluk zat in een klein hoekje en in dit geval letterlijk. Als hij zich stil hield, zou hij het overleven. Vroeger uitkomen dan zijn siblings had zijn leven gered. Lucia's ogen schoten weer naar de Druddigon. Hij had niet echt oog voor haar. Hoewel hij haar soms blikken toewierp, lag zijn voornaamste aandacht bij de eieren. Ze trok zich wat terug, zette Mistress weer terug op haar schouder voor het geval de dragon pokémon haar als gemakkelijke prooi zou zien en floot Vicar zacht terug. Druddigon keek even op maar greep toen het tweede ei in zijn klauwen en opende die met bedreven geklauwde vingers. Ze maakte hier een mentale notitie van en liep haastig de gang in waaruit hij was gekomen met het voornemen om zoveel mogelijk afstand tussen haar en hem te krijgen. Die baby Gible moest het maar alleen redden en als ze geluk had, liet Druddigon haar helemaal met trust en kon ze hem mooi observeren vanaf een afstandje.  

Garchomp verscheen sneller dan Lucia voor mogelijk had kunnen houden. Lucia hoorde haar voordat ze haar zag. Er klonk een oorverdovend gebrul die kleine kiezels van het plafond liet vallen. In het schijnsel van haar zaklamp schoot een grote schaduw op de Druddigon af, hoog krijsend van woede. Lucia voelde hoe haar lichaam haar ziel verliet nu dat haar wens toch echt was uitgekomen. Daar was er eentje, een volwassen Garchomp in al haar pracht. O, wat ze kon doen als ze er zelf zo eentje had- maar dat was een gedachten voor later. De grot schudde en de grond trilde onder het gecombineerde gewicht van de twee volwassen pokémon die zonder terughoudendheid elkaar nog net niet de gang door smeten. Lucia snakte naar adem toen een uitzonderlijk zwaar stuk gesteente haar schouder schampte en ze wist dat het tijd was om te gaan. Ze floot Vicar mee en zette het op een hollen, haar lamp vooruit gericht en het gebrul en gestamp in haar rug. Mistress vloog met haar mee met snelle wieken. Het duurde een heel poosje voordat het gebrul niet meer te horen was. Onderweg waren hele gangenstelsels ingestort. Lucia vreesde dat ze vast zat toen ze op de zoveelste doodlopende gang stuitte. Iet wat ontmoedigd draaide ze zich om naar beide pokémon. Wat nou als de gang waardoor ze gekomen was de enige uitgang was? Dan zat ze nu mooi vast en zou ze een langzame dood sterven van de dorst eerder dan van de honger.