Tales of

Sinnoh

Myrddin was het type die niet graag toegaf dat hij bang was, want om eerlijk te zijn was hij dat nooit. De enigste keren dat hij echt eens was verschoten was... Jezus, hij kon het zich niet echt herinneren. De man had nogal iets in zijn hoofd, waardoor de natuurlijke angst in zijn breinweefsel soms gewoon niet werkten. Was het een afwijking of gewoon testosteron? Arceus mocht het weten, maar hij ergerde er zich zeker niet aan. Hoe dan ook had hij besloten om het spookhuis in te gaan. Hij had Blathnaid in zijn handen genomen, opdat ze zowat aan het huilen was en ze anders niet had willen bewegen. De man had geprobeerd maar met die jankerd... Twas hopeloos. Aisling daarintegen ging gretig aan de schouder van haar trainer terwijl ze met grote ogen rondkeek, klaar zittende om elke Pokémon aan te vliegen. Een beetje aggresief, ja, maar Myr kon dat gedrag wel apprecieren.

Blathnaid beefde in zijn armen en hij probeerde hopeloos haar wat te sussen. Aisling had al met haar ogen gerold, duidelijk niet aangedaan door het feit dat de bal elk moment weeral kon janken. Ze was inmiddels al lang genoeg deel van zijn team om te beseffen dat de ronde Pokémon echt een crybaby was. EN ja... Dat liep soms niet zo lekker met de stoere Archen, die dacht dat ze soms een heel leger kon bevechten. Myr duwde het beestje wat dichter tegen zich aan, maar het werkte niet. Snikkende geluiden kwamen van het beesie af en even liet hij een kreunend geluid uit zijn mond komen. Nee he, stop es daarmee. Maar ze stopte niet... Myrddin wist dat er maar een iets was om haar het zwijgen op te leggen. Hij lostte dan ook een van zijn handen en haalde een snoepje uit zijn achterzak. Rustig duwde hij het in de armen van de kleine electric type, die meteen gretig aan het ding begon te knabbelen. Goed, perfect, crisis averted.

Hij wandelde dan ook rustig verder, maar hoe verder hij ging, hoe donkerder het werd. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, maar zag niet veel buiten een paar vormen. Een plots scherp geluid, die echt heel dicht klonk, liet hem even verrast opkijken. HIj zette even een stap naar achter, maar het was niet voldoende om het aanvallende ding te ontwijken. Boos gekrijs kwam van de Archen af, die meteen op fladderde van de schouder en op de grond sprong om het ijzer te ontwijken. De kleine man had minder geluk, want hij kreeg de volle laag van het ridderpak tegen hem en werd zo meegetrokken naar de grond. Auw, auw, verdorie. Hij kwam met een slag op de grond, gevolgd door enkele stukken van het pak die nog bovenop hem vielen. Hij haalde even diep adem en begon zachte, geïrriteerde geluidjes te maken. Dat deed pijn... Verdorie. De kleine Togedemaru in zijn handen had het natuurlijk ook allemaal meegekregen... En ondanks dat ze ongedeerd was, opende ze haar keel en begon ze luidkeels te huilen. Fijn.