Tales of

Sinnoh

Zijn leven was er een heel stuk op vooruitgegaan sinds hij zich bij de university of science had aangesloten. Niet langer moest hij op straat in de koude en nattigheid slapen, maar had hij een eigen bed en verwarming die op elk moment omhoog gedraaid kon worden. Victor was dan ook een heel stuk beter gezind dan de vorige keren dat hij op stage was geweest. Van slapeloosheid had hij al zijn hele leven last en de wallen onder zijn ogen waren dus niet helemaal verdwenen, maar de rugpijn was zo goed als weg en er stond een kleine glimlach op zijn lippen. Edgar zat zoals gewoonlijk op zijn schouder toen Victor het pokémon center binnenkwam. Een zuster begroette hem en vertelde dat er nog een stagiair kwam en dat hij eventjes moest wachten. Waar zijn goed humeur anders verpest zou zijn door dit ongemak, knikte hij nu gewoon en stelde hij zich aan de kant. Zijn ogen op de voordeur gericht zodat hij de andere stagiair zou opmerken.

Victor richtte zijn blik verveeld voor zich. Edgar zou hem waarschuwen als iemand binnen kwam—en niet veel later klonk een zacht gekras dat hem vertelde dat zijn medestagiaire aangekomen was. Een bekend zicht kwam hem tegemoet. Net zoals de vorige keer zag de man eruit alsof hij elk moment iemand kon vermoorden—een gegeven waar Victor zich niet veel van aantrok; enkel als de ander echt een poging deed, zou hij de blik serieus nemen. Victor zei niets toen de zwartharige vroeg of hij meekwam om zich om te kleden, hij volgde simpelweg. Pas op het moment dat de ander op het nippertje een geeuw tegenhield, trok Victor een wenkbrauw omhoog en sprak hij: “Weer moe?” Het was niet uit iets als bezorgdheid dat hij het vroeg, eerder nieuwsgierigheid naar wat de ander wakker kon houden—bij de vorige stage had hij er net hetzelfde uitgezien—en irritatie omdat de ander hen waarschijnlijk zou vertragen in hun opdrachten.

Het enige dat Victor te weten kwam, was dat de ander niet goed sliep. Een slecht excuus als je het hem vroeg, maar zolang zijn werk er niet onder lijdde, gaf het geen probleem. “En waarom is dat?” vroeg hij verder ook al leek het er niet op dat de ander hem meer wou vertellen—hij moest het maar aangeven als de vraag te ver ging. Victor sloot de deur van de kleedkamer achter zich waarna hij zich aansloot bij de jacht op een passende maat. Voor hoe vaak pokémon centers stagiaires ontvingen, hadden ze niet veel reservekledij—en wat ze wel hadden, zag er al tamelijk oud en versleten uit. Het kostte hem even om de maat van alle kledingstukken te bekijken, maar uiteindelijk vond Victor een labjas die maar een beetje te groot was. Dit exemplaar zou hem niet belemmeren in zijn werk en iets beters was er jammer genoeg niet. “Ben je klaar?” vroeg hij de ander nadat hij omgekleed was.

De reden dat de ander slecht sliep was persoonlijk… Een echt antwoord zou hij dus blijkbaar niet krijgen. Misschien dat hij er later wel verder naar vroeg, maar nu moesten ze zich eerst omkleden zodat ze aan hun stage konden beginnen. Allebei in net iets te grote kleren—wat al geen fantastisch begin van de dag was, maar het was alleszins beter dan weken dezelfde aanhebben omdat je geen andere had—, en Victor met Edgar weer op zijn schouder, kwamen ze de kleedruimte uit.

Het was niet ver naar de personeelskamer en eenmaal aangekomen klopte Rafael op de deur. “Oh, zijn jullie klaar?” Victor knikte naar de zuster die in de deuropening verscheen. “Kom met mij mee.” De vrouw begeleidde hen door het hart van het pokémon center waar trainers met gewonde pokémon aan het wachten waren verder naar achteren naar de kamers waar zieke pokémon verbleven en gewonde pokémon verzorgt werden. “Er zijn vandaag al verschillende pokémon met lichte verwondingen aangekomen, zouden jullie de wonden kunnen schoonmaken en verbinden?” Victor focuste zijn blik op de dedenne die zich het dichtste bij hem bevond. “Zeker.” Dit zou geen probleem moeten vormen. Gewoon ontsmetten en verband aanbrengen—en hopen dat de pokémon mee zouden werken natuurlijk.

Terwijl Rafael zich op een gloomy focuste, richtte Victor zich op de dedenne voor zich. De pokémon had verschillende schaafwonden en een kleine snee op haar kaak. Edgar vloog van zijn schouder om op de rugleuning van een stoel te landen; vanaf zijn uitkijktoren hield Edgar de dedenne in de gaten, als ze iets probeerde, was de murkrow er om zijn trainer te beschermen. Victor haalde wat ontsmettingsmiddel en watjes uit de voorraadkast en begon de wonden schoon te maken. Het waren simpele schaafwonden. Makkelijk te verzorgen—tenminste, als je patiënt zich stil kon houden. Toen hij een eerste keer over de wonde ging, voelde de dedenne het middel lichtjes prikken waardoor ze van Victor weg bewoog en zich niet meer wou laten verzorgen.

Victor was echter niet de enige met problemen. Zijn medestagiaire had een bijtgrage gloomy als patiënt. ‘Heb je tijd om te helpen? Heb hier een probleem geval.’ Victor keerde zich naar de ander en kon niet anders dan met zijn ogen rollen toen hij zag wat er aan de hand was. “Ik ben even bezig,” zei hij waarna hij zich weer op de dedenne richtte. Opnieuw probeerde hij de wonde schoon te maken, maar deze keer krulde de pokémon niet zomaar ineen toen hij haar aanraakte, maar gaf ze hem een elektrische schok. Een schreeuw van pijn en verrassing die over ging in een vloek kon hij niet tegenhouden. Edgar zag hoe zijn trainer zijn hand terugtrok door de schok en kraste kwaad naar de kleine electric type terwijl hij wild met zijn vleugels sloeg. “Edgar, stop het,” riep Victor naar de murkrow terwijl hij de pijn uit zijn hand probeerde te schudden. De pokémon liet zich echter niet zomaar kalmeren. Nu zaten ze hier met een bange dedenne die zich tot een bolletje drukte, een kwade murkrow en een gloomy die graag handen at. Victor had de andere researcher zoals gewoonlijk als incompetent gezien, maar nu bleek dat hij de situatie zelf net zo min onder controle had. Met die realisatie draaide hij zich naar de andere stagiaire om: “Het lijkt erop dat we beter kunnen samenwerken om deze pokémon te verzorgen.” Zich gewonnen geven was niet iets dat hij vaker deed; deze situatie liet hem echter geen andere keuze.

Veel ervaring met samenwerken had Victor niet. Meestal hield zo’n situatie in dat hij iemand anders vertelde wat die moest doen en dat die persoon dat uitvoerde—of andersom. Gelijkwaardig zijn aan de ander en echt samenwerken had hij nog niet vaak gedaan buiten met de paar dichte vrienden die hij had gehad. Hij stelde dit dan ook alleen maar voor omdat hij niet zag hoe ze hun patiënten anders op een correcte manier konden verzorgen. Hij had zich nog nooit zo incompetent gevoeld zonder in de aanwezigheid van zijn vader te zijn.

De ander knikte direct instemmend en stelde voor om eerst de gloomy van zijn hand te verwijderen zodat de dedenne tijd had om te kalmeren. “Klinkt als een plan,” ging Victor akkoord. De electric type was duidelijk te bang om zich te laten verzorgen en hij wou zich niet opnieuw laten elektrocuteren. Hij gaf Edgar een laatste waarschuwing dat hij de dedenne met rust moest laten waarna hij zich op de gloomy richtte. Hoe moeilijk kon het zijn om de pokémon los te krijgen? “Trekken we op hetzelfde moment?” vroeg hij waarna hij bekeek hoe hij de gloomy het best vast kon nemen.

Victor trok kort zijn neus op toen hij de slijmerige pokémon vastpakte. Het was moeilijk om grip te krijgen op de goomy en de researcher moest even rondgrijpen voor hij de dragon type stevig vast had en klaar was om te trekken. “Op drie,” ging hij akkoord—aftellen was de makkelijkste manier om ervoor te zorgen dat ze op hetzelfde moment begonnen te trekken en dat geen van hen de ander op zich trok. Een, twee—Victor zette zich schrap—, drie! En hij begon te trekken. Voor een paar seconden leek het erop dat de goomy niet los zou laten, maar toen was te horen hoe de pokémon eerst langzaam van de hand vrij kwam en uiteindelijk losschoot. Even had Victor een lach op zijn gezicht, maar toen voelde hij de zwaartekracht aan het werk, die zorgde ervoor dat hij naar achteren viel en met de goomy nog in zijn handen op de grond terecht kwam.

Hard landde hij met de goomy nog steeds in zijn handen op de grond. Victor liet de pokémon los terwijl hij zachtjes vloekend overeind kwam: hij kon de blauwe plekken nu al voelen. Ook Rafael was achteruit gevlogen door de kracht en kwam nu met zijn hand op zijn achterhoofd, hij moest zich ergens gestoten hebben, naar hem toe. “Niets ernstigs,” antwoordde Victor terwijl hij rechtstond. De blauwe plekken zouden goed zeer doen, maar hij was gelukkig nergens op gevallen of op iets scherps geland. “Jij alles in orde?” vroeg hij terug.

Hij sloeg even het stof van zijn kleren voor hij zich weer op de andere researcher richtte. “Zal ik de goomy vasthouden zodat jij hem kan verzorgen?” De goomy stond waar Victor hem had achtergelaten, niet goed wetend of hij moest gaan lopen of opnieuw zou proberen om een hand op te eten. Met een zucht ging Victor naar de pokémon toe en pakte hij hem op voor de goomy weg kon vluchten; dit was al een lange dag en de researcher hoopte dat er niets anders meer mis zou gaan.

De ander bevestigde dat hij niets anders dan de bult op zijn achterhoofd aan de val had overgehouden. Het was een geluk dat ze beiden alleen maar blauwe plekken hadden opgelopen en dat ook de pokémon niet erger gewond was geraakt dan hij al was; al keek de goomy wel wat aangedaan door de val. Dat maakte het echter gemakkelijker voor Victor om de pokémon zonder veel moeite weer op te pakken. Hij liet Rafael de goomy onderzoeken en probeerde de dragon type ondertussen wat op zijn gemak te stellen. "Er lijkt niets mis mee te zijn. Hij moet enkel wat meer vocht hebben." Victor knikte en zette de goomy voorzichtig in de wasbak toen die gevuld was en de stop erin zat. De pokémon fleurde direct op en zette zich op zijn gemak in het water. “Deze gaat zo te zien even niet meer voor last zorgen,” sprak Victor terwijl hij ongelovig naar goomy keek. Net nog had de pokémon een hand proberen opeten en nu gedroeg hij zich als het liefste diertje in de wereld; wat een omslag.

Van de goomy zouden ze voorlopig geen last meer hebben; nu was het tijd om de dedenne te verzorgen. De electric type zat nog altijd in een hoekje weggestoken terwijl Edgar haar in de gaten hield, maar ze leek al iets rustiger geworden te zijn. De twee stagiaires zouden de pokémon echter niet zomaar kunnen pakken, want dan zou ze opnieuw panikeren en iemand een schok geven—en dat zou Victor geen tweede keer overkomen. “Misschien kunnen we haar met wat eten rustig houden terwijl we haar verzorgen?” opperde hij. Het was het proberen waard en als het niet lukte konden ze altijd een andere manier om de pokémon rustig te houden bedenken. “Misschien zijn er hier ook rubberen handschoenen die we kunnen gebruiken,” bedacht Victor zich luidop. Rubber geleid niet en dus zou het de schokken van de dedenne tegen houden. Victor begon in de kasten en schuiven te kijken. Er werden wel vaker electric type pokémon verzorgd in het pokémon center en dus zouden ze vast wel rubberen handschoenen hebben.