Tales of

Sinnoh

Na het festival kwam hij terug met één of andere vreemde steen. Volgens sommige zou het een fossil zijn. In eerste instantie was Rani sceptisch, want wat waren de kansen dat hij een fossil in handen kreeg? Het feit was dat hij de mensen niet wilde geloven om zijn eigen teleurstelling tegen te gaan. Maar waarom was hij dan toch onderweg naar de professor? Voor antwoorden te krijgen. Als het effectief een fossil was, wilde hij wel eens weten welke pokémon eruit zou komen. Liefst iets groot en stoer, maar hij ging er nog steeds van uit dat het een hoax was.
Met Legoshi aan zijn zijde, wandelde hij het lab binnen, de steen hield hij onder zijn armen. Ergens aan een tafel zag hij iemand staan die wel wat weg had van een professor, dus wandelde hij gewoon op die persoon af. “Ik uhm, zou een fossil hebben die ik uit kan laten komen?” vroeg hij voorzichtig terwijl hij de steen uit hield naar de professor. Tot zijn verbazing was het effectief een echte fossil en werd hij al snel meegesleurd naar een vreemde machine. Nu dat Rani wist dat er een echte pokémon tot leven zou worden gewekt, was hij zenuwachtig. Wat zat erin?

NOTE: Dome Fossil, heeft een shiny charm als dat hier van toepassing is voor radioactieve kabuto

Zijn wenkbrauwen schoten de lucht in nadat de machine klaar was met zijn magische werk. Erg indrukwekkend zag het kleine ding er niet uit. Het had een zilver schild en was redelijk klein van gestalte. Dit was het? Hiermee moest hij het doen? Waren fossil pokémon niet groot en sterk omdat ze in harde omstandigheden moesten leven? Licht teleurgesteld keek hij naar de pokémon die zijn duivelse ogen eindelijk liet zien om rond te kijken. Het had duidelijk geen idee waar dat het was, maar bleef al bij al kalm, wat niet kon gezegd worden over de professor.
Rani had nog nooit iemand zo enthousiast weten te reageren en nog voor dat hij zijn pokémon kon pakken om te verdwijnen, was zij er al mee bezig. Wat was haar probleem nu weer? Ze was vanalles aan het zeggen, maar Rani was niet aan het luisteren. Hij had zijn armen over elkaar heen geslagen en keek ongeduldig toe. Al wat hij wilde was weg gaan, maar de professor was nog niet klaar om zijn pokémon met rust te laten. Fantastisch. Ze konden hem op z'n minst een koffie aanbieden met een koekje terwijl hij hier stond te wachten. Legoshi leek zich ook te vervelen en was op zijn rug gaan liggen aan zijn voeten. Hij kon het de pokémon niet kwalijk nemen.