Waarom was hij op het idee gekomen om dit te doen? geen idee... maar hij had een of andere charm gekregen van iemand en die had hem egzegd dat hij glitterende Pokémon ermee kon vinden. Het klonk nogal dom. Hoe kon een dom stukje stof en plastic hem helpen daarmee? Oh well. Hij zuchtte even, haalde zijn schouders op en bewoog kalm richting het bos. Op de schouder zat Deiji en in zijn armen had hij Kasumi. De eekhoorn gebruikte haar staart en geluiden om hem te helpen navigeren en de Togepi... Tja, die lag te pitten. De man haalde even een hand op en aaide het eitje, waarna hij zijn focus terug legde op het pad dat voor hem lag. Het pad dat de electric type hem over begeleidde. Nadat ze even hadden gewandeld leek het erop dat Deiji dit diep genoeg in het bos vond. Ze bewoog wat van de schouder weg en klemde zich vast aan zijn arm, dat kon hij voelen, waarna ze even goedkeurend piepte naar haar trainer. Hij knikte, plaatste de fairy Pokémon kalm op de grond en haalde de common lure boven vanuit zijn rugzak. Kort prutste hij eraan waarna hij al snel vond hoe hij hem open moest draaien. Het klikte open en hij plaatste het kalm neer op de grond. Dan was het nu wachten, toch?
Het duurde even voordat Deiji van zijn schouder sprong. Hij hoorde wat geluiden wat hij aannam dat ze aan het vechten was met het insect. Het duurde even, maar ze kwam al snel terug geklauwterd op zijn schouder. De blonde man kantelde zijn hoofd wat en slikte. "Geen shiny neem ik aan?" de eekhoorn schudde haar kopje en maakte een afkeurend geluidje waardoor Lyan wist dat ze het beestje had weg gejaagd. De man leunde even naar voren en taste op de grond waarna hij na een tijdje de lege lure te pakken had gekregen. Hij tilde het op, draaide het toe en stak het in een plastic tasje die hij uit de rugzak haalde. Deze zouden voor weg zijn. De man knipperde en pakte rustig een volgende lure uit zijn rugzak die hij kalm open draaide en neer zette op de grond voor hem. Vervolgens zette hij een pas naar achter. Zijn armen gingen steviger om Kasumi, die heerlijk weer lag te pitten. Ja, wat een zwaar leven had ze toch.
Er klonk gepiep en vervolgens wat andere geluiden waarna hij Deiji meteen weer in beweging voelde komen. De eekhoorn sprong van zijn schouder en maakte boze piepgeluidjes. Wederom joeg zijn Pokémon het nieuwe wezen weg en kort kantelde de man zijn hoofd. Was ze wel echt de juiste Pokémon aan het wegjagen of was de belofte van een shiny charm toch dikke bs? Hij dacht eerder het laatste aangezien de Pachirisu haar leven zou geven om hem te helpen en beschermen. Het feit dat hij zowat onafhankelijk met haar was geworden was levend bewijs dat ze veel voor hem deed. Voor haar kon hij amper alleen dingen doen, opdat hij te koppig was te luisteren naar mensen. Men had hem hulp Pokémon in het verleden aangeboden, maar geen een had geklikt en hij had velen geweigerd. Maar Deiji was anders, zij viel veel beter bij hem in de smaak dan de andere Pokémon. Kasumi begon wat te bewegen in zijn armen, waarop Lyan even ongemakkelijk het eitje beter opnam. Rustig daar meis. Hij slikte en hoorde het instemmend gepiep van de eekhoorn, een teken dat ze de Pokémon had weg gejaagd. De man slikte, knielde neer en plaatste de slaperige Togepi op de grond. Wel meteen kwam er luid protest geluiden van de fairy type af, maar Lyan richtte er zich niet op. Hij pakte de lege lure en stak het in de plastic tas waarna hij een nieuwe lure uit zijn rugzak haalde. Hij draaide deze open en plaatste het neer waarna hij snel terug Kasumi bij hem nam en begon te sussen.
Er klonken weer wat geluiden waarbij boos gepiep van de electric eekhoorn kwam en ze met een paar soepel klinkende geluiden de Kricketot wegjaagde. Lyan slikte en fronste even waarna hij de charm even in zijn handen nam. Misschien dat het toch allemaal taboe was. Zou hem eigenlijk niet verbazen, want hoe werkte dat zelfs. Hij haalde echter diep adem en zuchtte. Dan maar met normale odds i suppose. Hij liet zijn ogen heen en weer glijden maar hield zijn blik nergens op. Hij knielde neer, pakte de lege lure, deed deze in een plastic zakje en pakte een nieuwe lure erbij van zijn rugzak. Kalm draaide hij de nieuwe lure open. Deiji piepte even in protest en kort fronste de man. Wilde ze dit niet? Nou ja, jammer. Hij had er nu al veel geld aan gespendeerd dus widle hij er op z'n minst wel iets nuttigs uit. Hij zuchtte even en ging rustig zitten waarbij hij Kasumi op zijn schoot trok en begon te aaien. De eekhoorn piepte nogmaals en Lyan snoof. Wat was er mis met dat beest?
Wederom waren er geluiden die de man even liet opkijken, maar aan het gepiep van Deiji te horen was het nog steeds een doodnormaal inesect. Hij zuchtte dan ook even zacht en klemde zijn handen steviger om de Togepi, die hij kalm wat begon te strelen met zijn vingers. Na een paar tellen leunde hij naar voren, nam hij de common lure en gooide hij deze in een plastic tasje. Hij nam een nieuwe uit zijn rugzak, draaide deze open en plaatste hem neer. Geduldig schoof hij zich weer wat naar achter en leunde hij wat op zijn handen waarbij hij zijn hoofd naar achter kantelde. Als het niet zou werken met de increased odds dan was het geduldig zijn terwijl je verder werkte. Hij had de hele dag en nacht de tijd en hij had genoeg lures bij zich om toch het resultaat te krijgen die hij wilde. Het was echter gewoon verschrikkelijk saai om hier gewoon te zitten en niks te doen.
Opnieuw geluiden, opnieuw voelde hij hoe Deiji bewoog en de Pokémon in kwestie kwam in beweging waarna deze keer wel erg vreemde geluiden klonken. Hij fronste wat en leunde naar achter waarna hij zuchtte. Waarom was het zo enorm moeilijk? Of was zijn Pachirisu zo streng op de Pokémon die ze zouden meedoen naar huis? Hij slikte even en sloot rustig zijn ogen waarna hij kalm de lege lure even weghaalde en deze wegstak, waarna een nieuwe lure tevoorschijn werd gebracht. Hij draaide het ding open en plaatste het rustig op de grond, waarna hij afwachtend weer ging zitten. Het duurde even voordat hij een zacht geluidje hoorde, schuin opkeek en voelde hoe Deiji terug zijn schouder op klom. De Pachirisu duwde haar kopje liefkozend tegen hem aan en piepte even wat, waarom Lyan rustig even zijn hand langs haar legde en haar rustig kroelde.
Deiji kwam meteen terug in beweging toen een nieuw geluid te horen was. Het duurde even voordat er nog wat geluiden te horen waren. Wederom was de Pachirisu niet tevreden met wat haar werd gepresenteerd. Hij bleef stil, niet eens wetende van het feit dat het beestje aan het huilen was. Tja, de nadelen van blind zijn. Of juist een voordeel? Het was niet dat het wezen aan het snikken was, dat zou dan een ander verhaal zijn. Hij kantelde zijn hoofd wat zijwaarts en toen hij de electric type kon horen, hoe ze dichterbij kwam en rustig terug op zijn schouder klom, legde hij even hand omhoog om haar te aaien. Kort sloot de Pokémon haar oogjes waarna ze een geluidje liet horen en even haar kopje meer tegen zijn vinger aanduwde. Goed dan, nog eentje. Rustig nam hij de gebruikte lure weg, waarna een nieuwe werd boven gehaald en hij deze open draaide. Rustig plaatste hij deze neer, waarna hij weer eens afwachtend ging zitten wachten.
Weer komt er een wilde pokémon af op het flesje. De Kricketot loopt er rustig op af, tot hij jullie schiet. Met een sneltreinvaart schiet hij terug de struiken in en kijkt jullie vanuit daar aan.
Hidden Ability
Laat weten hoe je hiermee omgaat en tag het teamlid na jouw post.
Een nieuw geluid en Deiji sprong meteen op, waarna ze meteen achter het geluid aanging. Wat geluiden weerklonken, waarbij Lyan even zijn ogen sloot. Ze was vast bezig met iets, de Pokémon behandelen ofzo of wegsturen op een vriendelijke manier en totaal niet elke bug de keel om te halen. Neh, dat zou ze nooit doen... Toch? Hij kantelde zijn hoofd wat naar de zijkant toe en haalde diep adem. Hij liet zijn hand even naar voren gaan en pakte Kasumi even vast. Hij aaide de Togepi even rustig en opende zijn ogen weer. Al snel hoorde hij geritsel, waarna hij al snel voelde hoe Deiji terug op zijn schouder sprong. Helemaal niet wetende dat ze een genocide aan Kricketot aan het plegen was. Rustig nam hij de lege lure weg, waarna hij een nieuwe uithaalde, open draaide en neerplaatste. Man, met al die lege lures... Zoveel plastic, zoveel vervuiling.
Het verhaaltje werd herhaald, waarbij Deiji van zijn schouder sprong bij het horen van iets. Hij wist niet of het bij het aanzien of horen was, want ze schoot steeds maar af op hetgeen dat voor hun was. Hij trok zijn schouders wat op en tikte rustig wat met zijn vingers over zijn benen heen, afwachtende op hetgeen dat zijn Pokémon aan het doen was. De eekhoorn liet scherpe geluidjes horen, waarbij wat gekwetter en gechirp te horen was, gevolgd door pootstapjes in zijn richting. Al snel sprong de PAchirisu terug op zijn schouder en liet Lyan een zucht horen. Hoelang zouden ze hier nog zitten? Hij liet zijn hand naar de lure gaan, draaide deze toe en stak deze weg, waarna een nieuwe uit de zak werd gevist. Met een simpele beweging draaide hij deze open, zette hij die neer en leunde wat naar achter. Bijna hadden ze er 10 gehad. Maar goed dat ze er best veel bij hadden hm?
