Tales of

Sinnoh

Als er één ding was dat Rani vandaag niet wilde doen, was het een patrouille. Zijn laatste was slecht afgelopen, om het zacht uit te drukken. Onder zijn ogen was zijn huid paars gekleurd en samen met het verband op zijn neus zag hij er beroerd uit. Hij had al zeker drie pijnstillers ingenomen vandaag, wat vast al teveel was maar hij had ze nodig. Ze hadden hem de optie gegeven om deze patrouille over te slaan, maar hij wilde niet onderdoen voor andere. Nee, Rani wilde tonen dat hij een doorzetter was en niet enkel in de problemen kwam.
Op de afgesproken plek stond iemand gekleed in een Crescent Moon vestje op hem te wachten. Ze zag er helemaal niet uit zoals hij had verwacht, simpelweg omdat hij een man verwacht had. Hoe kon het ook anders met zo een naam?
Met zijn handen in zijn zakken benaderde hij de jonge vrouw die zoals vele boven hem uit torende. ”Ted?” vroeg hij en wees naar haar. Dat was de naam die ze hem gegeven hadden… hoe vreemd het ook was.

Zoals iedereen deed als je hen aanspreekt, wees de jonge vrouw naar zichzelf. Er was niemand anders in de buurt zoals ze zelf wel kon zien. Hij had zijn neus gebroken, was niet gek aan het worden. “Je bent de enige hier, dus ja, jij.” Was dit weer zo iemand die niet kon spreken en een boekje nodig had? Als dat zo was pakte hij zijn spullen en was hij weer weg. Dat hij niks bij had maakte het makkelijk. Hij had genoeg van niet sprekende mensen om een heel leven verder te kunnen. “Ted, het Crescent Moon lid waarmee ik een patrouille heb.” Again. Misschien moest hij ergens in het spookhuis op een stoeltje gaan zitten en niet bewegen. Dat was de enige manier dat hij er veilig uit kwam.
Aangezien hij het allemaal al niet meer zag zitten, greep hij een sigaret uit zijn broekzak die er gewoon los in had gezeten en duwde het in zijn mond. Vervolgens volgde zijn aansteker om het aan te steken. Rook verliet al snel zijn mond. Dit was vast niet het goede moment om een sigaret op te steken, gezien ze direct naar binnen gingen, maar daar trok Rani zich niks van aan.

De wonderen van een sigaret verbaasde hem iedere keer weer. Het zorgde steeds voor een soort kalmte, alsof alles goed zou komen. Tegenwoordig stak hij steeds meer sigaretten op per dag, zoveel dat Rani zelfs besefte dat het een probleem aan het worden was. Als het nu ook hielp tegen de pijn, zou hij helemaal gelukkig zijn, maar helaas.
Ted - wat blijkbaar haar naam niet was - begon met een waterval aan woorden. Het zorgde kort voor een kleine glimlach, ten minste kon ze praten, dat was al veel belevond. Toch rechtte hij zijn rug wat, in een poging er beter uit te zien dan hij zich effectief voelde. “Ted, Jett, bijna hetzelfde.” Nu dat hij haar naam voor een tweede keer hoorde, drong het tot hem door dat dit inderdaad de naam was die ze hem gegeven hadden. “Ik voel me perfect, beter dan ooit,” zei Rani vastberaden. Mooi niet dat hij ging toegeven dat hij zich brak voelde. De sigaret duwde hij weer in zijn mond om er rustig een trek van te nemen en de rook uit te blazen. Mooi niet dat hij hem ging doven voordat ze naar binnen gingen, dan moest Ted - nee Jett maar langer op hem wachten.

Rani was niet bijzonder goed in het onthouden van namen, tenzij het de meest standaard namen ooit waren. Het ding was dat hij de moeite niet deed om iemands naam te onthouden want meestal zag hij ze één keer en verdwenen ze dan weer van de aardbol. Of met andere woorden; ze ghosten hem. Iets wat een beetje leek op een glimlach verscheen op zijn lippen. “Absoluut niet, maar de nodige pilletjes helpen.” Pijn was het ergste wat er was en hij deed zijn best om altijd te doen alsof hij een hoge pijngrens had, wat niet het geval was.
Zijn blik gleed redelijk ongeïnteresseerd naar de drie pokémon die ze naast haar had staan. De luxio had nog wel iets, dat was een gave pokémon, de paarse monsters daarentegen. Rani wist niet wat het was, maar het duo zorgde ervoor dat hij zich ineens erg ongemakkelijk voelde. “Houndour, Rockruff, Kabuto,” ratelde hij, zijn gele ogen nog steeds vastgepind op de paarse dingen. “Sorry maar, wat is Arceus’s naam is dat?” Ongegeneerd wees hij naar de twee paarse dingen. Zijn wenkbrauwen waren samengetrokken in een vies gezicht, in hoeverre het goed te zien was met het verband op zijn neus. Ze moesten het spookhuis niet meer binnen gaan, buiten was het al griezelig genoeg.

Er was iets aan de pokémon dat echt onder zijn huid kroop en hij kon er niet direct zijn vinger op leggen. De kleur, daar kon hij mee leven maar er was iets mee. Was het de vorm van hun hoofd? Hoe ze gebouwd waren? De tong die ze niet binnen konden houden? Als je de staart weg dacht leken ze precies mensen baby’s. Ah! Dat was het probleem. Ted begon een uitleg te geven over de twee, waar hij niet om gevraagd had. Hij knikte wat ongeïnteresseerd terwijl dat hij een harde trek nam van zijn sigaret. “Ik ga nachtmerries krijgen vanavond,” zei hij en op hetzelfde moment blies hij de rook weer uit. “Het zijn net baby’s, van die baby’s die de ouders zelfs niet mooi vinden.” Dat terwijl iedere ouder ouder hun eigen kind prachtig vind, of dat zeggen mensen toch. Misschien moest Rani er ook versterking bij roepen om hem te beschermen tegen de duivelse tweeling. Er volgde een lach en hij schudde zacht zijn hoofd, iets dat hij snel betreurde. Die beweging kon zijn neus niet appreciëren. “Tijd om naar binnen te gaan?” Rani kon hier nog wel een paar uur staan, voor hem was dat zelfs beter dan effectief werken. Zijn sigaret was echter totaal nog niet op.

Rani begreep zijn eigen gedachten vaak ook niet, maar dat maakte het leven eens zo interessant. Nog interessanter zonder die twee paarse dingen, maar hij moest het er mee doen. Enige waar hij op moest letten was dat hij er niet te veel naar keek. Iedere keer stuurde het een rilling over zijn rug. Misschien moest hij de organisatoren informeren over deze ontdekking, konden ze de pokémon inhuren voor volgend jaar.

Hij was echter klaar om naar binnen te gaan en te beginnen met deze patrouille. Hoe sneller ze binnen waren, hoe sneller het gedaan was. Ted had echter andere ideeën. Eerst de sigaret uit en dan pas gingen we naar binnen. “Ik vraag toch ook niet om je duivelse tweeling weg te doen?” gaf hij als tegenargument, alsof dat de twee pokémon hetzelfde waren als zijn sigaret. Rani keek Ted recht in haar ogen, nam zo traag hij kon een trek van zijn sigaret, voor hij de rook wederom traag uitblies. Als ze niet naar binnen wilde terwijl hij aan het roken was, moest ze maar mee wachten, maar dan ging hij zijn tijd nemen. “Ze zullen vast blij zijn dat we zo’n goed werk leveren,” zei hij met een grijns. Dit was waar hij goed in was, niets doen.