Tales of

Sinnoh

Waarom deed hij zichzelf dit aan? Alain had geen idee. Hij haalde een hand door zijn lichte haar en liet een zachte zucht klinken. Hij had nooit van spoken gehouden en het idee alleen al liet rillingen over zijn rug glijden. Maar, toch had hij zichzelf somehow zo ver gekregen om de Ghost Tour te doen. Uiteraard niet alleen. Nee, één van zijn beste vriendinnen, Chloé, hield zijn hand beet terwijl Alain voorzichtig achter haar aan liep.

“Ik doe dit nooit meer,” mompelde Alain tussen neus en lippen door, terwijl hij haar hand stevig vast hield. Hij liep met voorzichtige passen door, terwijl Chloé met de grootste grijns ooit door het bos wandelde. Haar beste vriend was dan misschien wel bang, maar haar ogen sprankelden. Dit zou zo spannend zijn!

Voetstappen klonken achter hem en Alain liet een veel te hoge piep horen, zijn gezicht in de rug van zijn vriendin duwend. Toen zij begon te lachen en hem verzekerde dat het een schattige Pokémon was, keek hij even achterom. Wat daar stond was inderdaad een schattige verschijning, maar Alain schudde zijn hoofd en duwde zijn vriendin door.

Hoe schattig dat wezen er ook uit zag, hij kon niet geloven dat er iets aandoenlijks rond zou lopen in dit vervloekte bos. Hij wilde gewoon door, door, door tot hij niet meer kon. Tot Chloé eindelijk klaar was hem belachelijk te maken. Dan hoefde hij niets engs meer te doen! Arceus, hij had een hekel aan halloween…

Waarom nou? Waarom hij? Een onbekend geluid klonk en Alain zag hoe Chloé zich omdraaide, om met een verbaasde blik omhoog te kijken. Alain bidde, smeekte, dat dit was omdat er iets kleins in de lucht zweefde, maar toen hij zich onverhoopt omdraaide werd hij begroet door een gigantisch anker. Zijn hart ging in de turbo en hij hapte naar adem.

“Chloé!” riep hij uit, voor hij haar hand in de zijne pakte en het op een rennen zette. Nee, nee, nee, nee! Hier wilde hij helemaal niets mee te maken hebben. “Ik wil naar huis!” miepte hij, zijn mondhoeken naar beneden getrokken. Ondertussen had Chloé de tijd van haar leven, hapte ze naar adem in een poging hem bij te houden tijdens haar oorverdovende gelach.

Ze was een echte Miltankkut. Toch hield ‘ie wel van d’r.