Tales of

Sinnoh

Het was niet dat Alexis er zelf voor gekozen had om dit bos in te gaan. Als hij kon kiezen was hij er ver weg gebleven. Door het slechtere weer van de afgelopen dagen was er veel modder, niet te vergeten dat het koud was. Hij was gekleed in een dikke jas en met grote passen begaf hij zich tussen de bomen. Enkele meters voor hem liep het witte ding vrolijk rond te hupsen. Echt wit kon je het niet meer noemen nu dat het bekleed was in modder, maar dat leek het niet erg te vinden. Om een reden was dat dingetje altijd super vrolijk en het was ook de reden dat ze in het bos waren. De Shaymin was recht in het bos gelopen en Alexis had geen andere keuze dan te volgen.
Ergens verderop stopte de pokémon om achterom te kijken en vrolijke geluiden te maken. “Ja ja, ik kom!” Waarom was dit nu weer een deel van zijn team? Ohja, omdat Mergo er vriendjes mee geworden was. Tot zo ver zijn stoere pokémon team dat hem veel geld zou doen verdienen.

Eenmaal dat hij bij de Shaymin was, liep de pokémon alweer verder. Het besprong een andere pokémon dat leek op een zandkasteel. Wie had ooit gedacht dat er een pokémon zou bestaan die er nog nuttelozer uitzag dan het witte dingetje? De ghost type leek het niet leuk te vinden en probeerde al snel te ontkomen aan de Shaymin. “Kom op, laat hem gerust, dadelijk breng je ons nog in de problemen!” Alexis had geen zin om aangevallen te worden door een raar zandkasteel. Hij verliet liever heelhuids het bos zodat hij verder kon met andere zaken op het festival. Standvastig liep hij verder het donkere bos in, en uiteindelijk hoorde hij een angstig geluid achter hem. Lang duurde het niet voor de shaymin weer aan zijn zijde was en weer verder begon te wandelen.

De Shaymin bleef nu naast hem wandelen en maakte geen aanstalten om weg te lopen zoals het hiervoor deed. Misschien dat het door had dat het geen goed plan was om hier alleen rond te lopen. De nieuwsgierige blik verdween echter niet uit haar ogen en ze bleef geïnteresseerd om zich heen te kijken. Het neusje ging vaak in de lucht alsof dat het geuren probeerde op te sporen, maar als die er vond, ging hij er niet achteraan. In ieder geval was dit beter dan achter zijn pokémon te moeten aan hollen.
Vanuit zijn ooghoeken keek hij opzij toen een nieuwe pokémon verscheen. Alexis trok even kort zijn wenkbrauwen op terwijl hij het ding bekeek, maar wandelde dan weer verder. De shaymin zelf leek ook even geïnteresseerd te zijn en bleef enkele tellen staan om goed te kunnen kijken, maar liep dan snel weer naar haar trainer om hem op de voet te volgen.