Tales of

Sinnoh

Pookie had haar handje vastgenomen en nam haar rustig mee naar... Ergens. Haar moeder had ze al een tijdje niet gezien en ze vroeg zich af of de Phantump wel toestemming had van haar mama om haar mee te doen. Oh... Vast wel. Pookie was immers vast een lieve Pokémon. Ze wist in ieder geval dat dit gevoel, het gevoel van zijn hand in de hare, een veilige en bekende was. Dus vocht ze er niet tegen. Ze accepteerde het, accepteerde hem en de manier waarop hij met haar omsprong. Hij trok haar mee in een gebouw die er best eng uitzag, maar Lulu was niet het type om echt bang te worden. Ze was best een grote fan van horor films en vond spookhuizen eerder grappig dan eng. Zo ook had de Phantump dat opgemerkt en dus had hij haar meegenomen naar binnen. Uiteraard vielen er een paar vreemde blikken op het duo; een klein kind met een spookje. Was dat echt wel veilig om alleen naar binnen te laten gaan? Hoe dan ook kwam er niemand naar haar toe. Niemand stopte haar, iedereen liet haar gewoon gaan.

Toen er plots geluiden achter haar waren, draaide ze zich langzaam om, maar Pookie was haar voor. De Phantump stak de ander met een Branch Poke, waradoor de Golet even pijnlijke geluidjes maakte en een paar passen naar achteren zette. Hij gromde wat onder zijn gejammer, draaide zich om en wandelde weg. De kleine meid keek de ghost type na en kantelde haar hoofdje wat, maar de Phantump had er weinig aandacht voor. Hij zweefde terug naar de meid, pakte haar handje voorzichtig vast en trok er even aan. Ze keek nog even naar waar de wilde Pokémon was verdwenen voordat ze zich terug draaide naar haar eigen spookje en hem kalm begon te volgen. De pas die de Phantump aanhield was stevig, maar ook voorzichtig. Het was alsof hij al eens een geval had gehad waarbij zij of misschien iemand anders hier een probleem mee had gehad. Als het zij was geweest dan wist ze er immers niks meer van.

Ze wandelden verder, tot er plots opeens, uit het niks, een vliegend theekopje voorbij kwam. Met grote ogen keek Lulu even naar het beestje, die even glimlachend keek naar de kleine dame. Hoe dan ook nam Pookie dit niet al te licht op en lostte hij haar handje waarna hij een duw gaf aan het vliegende object. Het spookje keek even verdrietig naar de andere spook en zweefde al snel weg, waardoor het kleine meisje in pure verwarring keek naar de Phantump. Hij leek niet trots op zichzelf te zijn, gewoon tevreden dat het beest niet dichter bij zijn trainer was gekomen. De grass ghost type was enorm beschermend, zo bleek. Ze kantelde haar hoofdje, maar zei verder niks. Pookie staarde nog even naar de gang waar de Sinistea in was verdwenen voordat hij zich terug draaide naar haar en haar handje waar vastpakte. Rustig wandelden ze dan ook verder.