Met wild bonzend hart en een lichte hup in haar pas betrad ze het lab van de professor. Sinds ze het fossiel in handen had gekregen, had ze eraan geprikt, het gescand, door tig machines gehaald en nog kon ze het uren onderzoeken zonder uitgekeken te raken. Een heus fossiel! Háár fossiel. Helemaal van haar. Ze voelde zich als Smeagol in Lord of the Rings. Ze wilde het eigenlijk niet afgeven. Maar helaas moest ze dat toch maar gelukkig nam de wetenschapper in kwestie haar mee naar achter. Perks van het researcher zijn.
De professor legde het fossiel op een plateau waar een doorzichtige kap overheen zakte. Lucia filmde het hele proces met haar holocaster. De professor drukte knoppen in, haalde hendels over en een dof zoemend geluid vulde de kamer. De grafieken op het scherm draaide overuren, er kwamen barsten in het oppervlak van de old amber. Lucia vreesde dat het fossiel zou breken en het niet zou werken. "Is dat de bedoeling?" Vroeg ze ongerust maar de professor leek zich geen zorgen te maken te oordelen aan haar uitdrukking. Een plots, oogverblindend fel licht vulde de kamer toen het leek alsof alle lampen in het vertrek plotseling honderd malen sterker begonnen te schijnen. Lucia bedekte haar ogen, er klonk een doffe dreun en- het licht klaarde op en daar zat haar Aerodactyl.
Note: de old amber sprite in Lucia's PC werkt niet
Hij had Leerachtige vleugels die hij opgevouwen tegen zijn lichaam aan hield, een spitse, benige kop met een lange rij tanden die hij gevaarlijk ontblootte. Zijn ogen stonden fel, schenen als vurige smaragden en keken Lucia aan met een blik die haar allerminst beviel. De professor merkte op wat een prachtbeest het was en als antwoord draaide de Aerodactyl zich langzaam om, zich verheven op de gewrichten van zijn vleugels. Lucia vond hem prachtig. Zijn kop zwaaide loom van links naar rechts, ogen rolde alert in hun kassen terwijl hij probeerde te begrijpen waar hij precies was. Het plotselinge, felle geluid die hij uitstootte toen hij zijn muil opende was oorverdovend. Hij spreidde zijn vleugels uit en trok daarmee de koorden die aan zijn huid zaten vastgeplakt los en stootte diverse dure apparaten van hun tafels af. Hij probeerde op te stijgen, wild maaiend met zijn vleugels, computerschermen kapot slaand en andere technische apparaten van het leven berovend. Het scheen Lucia toe hoe klein het vertrek wel niet was voor zo'n groot beest. Met zijn vleugels uitgeslagen was hij een gigant. Hij sprong van de revive-tafel af en kroop als een onevenredige hagedis naar het raam. Het raam die net te klein was voor hem maar waar hij toch écht doorheen wilde. "Nee!" Riep ze nog, de pokébal in haar vuist geklemd maar het was te laat. Aerodactyl boog voorover en brak door het raam heen. Hij wurmde zich door de nauwe doorgang, viel enkele meters naar beneden en steeg met een harde slag van zijn vleugels op. Lucia rende naar de restanten van het raam waar nu een Aerodactyl-vormig gat in de muur zat en zag hem de hemel in wieken. Weg..
Het leven van een ranger was nooit saai, zo bleek. Het ene moment liep hij rustig met zijn handen in zijn zakken langs het lab van één of andere professor wiens naam hij was vergeten, het volgende moment moest hij zijn armen beschermend boven zijn hoofd houden om het glas boven hem in elkaar spatte. Gelukkig voor hem was Razor sneller met reageren dan hijzelf en een beschermend schild kwam om hun heen toen Razor zijn Protect uitvoerde om Ace te beschermen tegen het vallende glas. Een paar scherven waren nog langs hem heen gevallen voordat het schild geactiveerd werd, maar geen van hun hadden hem echt zeer gedaan. Als hij naar boven had gekeken, dan was dat wel anders geweest. Ace richtte snel zijn blik naar boven nadat het meeste gevaar voorbij was en zijn ogen werden lichtelijk groter toen hij een Aerodactyl meende te zien wegvliegen. Zijn blik gleed weer naar het raam en zijn ogen werden donker toen hij daar een roodharige vrouw zag staan met een redelijk verloren blik in haar ogen. ”Kom,” gromde hij geërgerd tegen Razor en het schild zakte weg toen hij het lab in stapte. Dat het een chaos te noemen was, was nog zacht uitgesproken. Kapotte apparatuur lag her en der verspreid, glas lag overal en restanten van het raam dat eerder kapot was gespat, lagen samen met brokstukken van de muur verspreid om hem heen. Ace had zo het idee dat de Old Amber waarmee de Aerodactyl tot leven was gekomen van de roodharige vrouw was en met een kille blik in zijn ogen liep hij naar haar toe. ”Waarom breng je een Fossil Pokémon tot leven als je duidelijk geen ervaring hebt met het temmen van zo’n wilde Pokémon?” vroeg hij haar op een kille toon. Zijn blik gleed in de rondte en bleef hangen op de verbijsterde blikken van de researchers om hem heen. ”Iemand gewond?” vroeg hij toen met luide stem, zijn Holo Caster al opdiepend uit zijn zak zodat hij de autoriteiten kon verwittigen. Dit ging een lange dag worden.
Lucia balde haar hand tot een vuist terwijl ze met een geërgerde blik naar de horizon keek. Ze zag hem nog net met een paar flinke slagen van zijn vleugels achter een stel gebouwen verdwijnen. Haar prijs. Haar trots. Weg. O, ze kon wel gillen van woede. Maar haar blik verharde zich, haar mond een keiharde streep en haar ogen ijs. Ze hoorde achter haar de schuifdeuren van het laboratorium opengaan en toen ze zich omdraaide, keek ze in de ogen van een bleke jongeman met wit haar. Zijn toon beviel haar allerminst. "En wie heeft om jouw uitgesproken mening gevraagd?" Vroeg ze met één wenkbrauw kil opgeheven. Ze haalde de pokébal van Mistress tevoorschijn en liet haar Rookidee eruit. Met rustige slagen van haar vleugels landde ze op een stuk puin en keek verwachtingsvol omhoog naar Lucia. "Mistress, zoek die Aerodactyl en kom niet terug voor je hem gevonden hebt." Zei ze streng met een scherp randje aan haar toon. Met snelle wieken steeg ze op en vloog ze door het gat in de muur naar buiten. Als Mistress in haar taak slaagde zou ze nog enige grip op deze vreselijke situatie kunnen terugkrijgen. Ze keurde de jongen geen blik waardig, wierp de professor een veelzeggende blik toe, en liep terug door de schuifdeuren naar de trap die naar beneden leidde. In het voorbijgaan pakte ze haar jas van de kapstok. Hij was wonder boven wonder niet met puin en gruis bedekt geraakt en de aanblik van een propere outfit, gaf Lucia weer wat hoop. Ze had nog controle. Het ging nog goed. Tel tot tien. Een, twee, drie, vier, vijf .. Op de maat van de pas.
Een kleine grijns kwam om Ace’s lippen toen de roodharige haar woorden sprak. ”Meestal doet niemand dat, maar dat weerhoudt me er gek genoeg nooit van om hem toch te geven,” zei hij op een vrije droge toon tegen haar. Het was waar: negen van de tien mensen die hij ontmoette, waren er niet van gediend dat hij zichzelf ergens mee bemoeide. Maar goed, hij was lid van Crescent Moon en als hij ergens op een bankje wilde gaan zitten en alles aan zich voorbij wilde laten gaan, dan had hij er wel voor gekozen om geen beroep te doen. De roodharige liet een Rookidee tevoorschijn komen, waarop Ace zijn Fletchinder uit zijn bal liet, gevolgd door zijn Houndoom. ”Vlieg met die Rookidee mee en traceer die Aerodactyl. Igneel, help waar nodig is,” droeg hij zijn Pokémon op, welke naar hem knikten en vervolgens naar buiten renden. Hij had inmiddels door een simpele druk op een knopje van zijn Holo Caster laten weten dat de autoriteiten zich naar hier moesten begeven. Zijn blik gleed naar de roodharige, welke ondertussen haar best leek te doen om rustig te blijven. ”Kom op,” zei hij kil tegen haar. ”Je innerlijke chakra’s terug in balans brengen, kun je later nog doen. We hebben een Aerodactyl om op te sporen.” En met die woorden liep hij haar doodleuk voorbij. Hij hoorde al enkele sirenes in de verte en vermoedde dat zij het opruimen wel zouden doen. Daar ging hij niet voor achter blijven. Hij had betere dingen te doen met zijn tijd.
Toen Lucia de koele buitenlucht in stapte scheen het haar toe dat het vast moeilijk zou worden om een vliegende pokémon te voet te achtervolgen. Maar toen ze het gebouw omliep en aan de kant kwam waar de Aerodactyl naar buiten was gevlogen, bleek al snel dat het minder moeilijk zou worden dan gedacht. Enkele mensen stonden bijeen gedramd en wezen ergens naar. Toen Lucia hen bereikte zag ze dat er een gat miste uit de hoek van een wolkenkrabber. Gebroken glas en ander puin lag op de stoep verzameld. Een stem naast haar sprak en Lucia keek geschrokken om. De jongen van eerst was haar gevolgd en liep haar nog eens voorbij ook. Met felle passen volgde ze hem en bekeek hem nog eens goed alsof ze niet kon geloven dat hij hier liep en haar zo aansprak. “Je arrogante rotkop bevalt me niet.” zei ze dus ook rustig met één wenkbrauw opgetrokken op een toon alsof ze een feit had vastgesteld. Het stond haar niet aan dat híj hier een beetje de leiding wilde nemen, haar de regie uit handen nam terwijl dit háár probleem was. Niet de zijne. Wie dacht hij wel dat hij was. Dus ging ze iets sneller lopen zodat ze een halve pas voor hem uit liep. “Ik heb geen hulp nodig van een man die denkt dat dat zijn recht is. Zoek maar een ander hulpeloos meisje om te helpen.” zei ze kil terwijl ze haar blik strak op de hemel gericht had. In haar hoofd was ze een stuk minder beheerst. De hoeveelheid schade die dat beest aan eigendomsschade zou aanrichten, om nog maar te zwijgen over de mogelijke slachtoffers. O, en zíj zou vast deel van de blaam treffen. Immers was de Aerodactyl van haar al had ze hem nog niet gevangen. De pokebal had ze nog nutteloos in haar hand geklemd, iets wat haar nu pas opviel. Ik hoef maar één goeie gooi te doen en dan heb ik hem gevangen. Dacht ze met een onplezierig gevoel in haar maag. Er klonk een brul in de verte. Lucia kon nog nét op tijd zien hoe Aerodactyl achter een hoog gebouw uit kwam en zijn kaken gevaarlijk dicht naast Mistress liet dichtslaan. Als hij één centimeter naar rechts had gebogen, was haar Rookidee nu dood geweest. Mistress zoefde op topsnelheid vooruit, ontwijkend en zigzaggend en gebruikte haar kleinere lichaam in het voordeel, dansend als een kleine balletdanseres. Aerodactyl keerde in de lucht en vloog haar achterna en nogmaals verdwenen beide pokémon achter een gebouw.
Ace was niet echt onder de indruk van het feit dat het meisje boos op hem was. Laten we eerlijk zijn… Welke vrouw was dat niet? Hij kon niet goed met vrouwen overweg, dat was één ding dat zeker was. Het was een wonder te noemen dat hij het met Jett en Chloe kon vinden, maar zelfs uit hun twee kon alleen Chloe hem écht luchten. ”Ga maar achterin de rij staan, want jij bent niet het eerste meisje dat dat tegen me zegt,” zei hij kil tegen haar, al krulden zijn lippen wat omhoog nadat hij dat gezegd had. Hij moest eerlijk toegeven dat hij wel een zwak had voor roodharige vrouwen die ook nog eens niet op hun mondje waren gevallen, maar dat mocht hem nu niet afleiden. Hij had werk te doen. ”Die andere hulpeloze meisjes hebben het niet voor elkaar gekregen om én een lab én een woning van totaal onschuldige mensen na de verdoemenis te helpen met hun onwetendheid, dus ik ben bang dat ik dit niet aan me voorbij kan laten gaan,” sprak Ace droogjes op haar woorden. Hoezeer hij haar ook aan haar lot over wilde laten omdat ze zich gedroeg als een kreng zou zijn insigne dat niet van hem toelaten. En iets in haar trok zijn aandacht wel, wat ook niet van veel vrouwen gezegd kon worden. Zijn blik gleed naar boven, enkel om te zien dat haar veel te laag gelevelde Rookidee ternauwernood aan de dood ontsnapte toen de kaken van de Aerodactyl haar op één haar na misten. ”Avian, gebruik Agility en ga daarna voor Acrobatics!” riep hij naar de Fletchinder die zich niet ver van het tweetal in de lucht bevond. ”Houd hem uit de buurt van wolkenkrabbers en probeer hem moe te maken zodat hij moet landen!” Zijn Fletchinder maakte een krijsend geluid dat zo veel moest zeggen als dat hij de opdracht had begrepen en vloog achter de Aerodactyl aan, waarna hij deze ging irriteren door met Agility, Acrobatics en hier en daar een Ember hem moe te maken. Hopelijk zou het werken. Ace keerde zich ondertussen weer naar de roodharige toe. "De naam is Ace en ik ben van Crescent Moon, dus ik heb weinig andere keuze dan je te helpen. Het is niet omdat je zo leuk bent dat ik in je buurt blijf, hoor." En met die laatste kille woorden keerde hij zich van haar weg en zette het op een rennen om zijn Pokémon in de gaten te houden. En om Igneel te vinden, die daar ook ergens rond moest rennen.
