Tales of

Sinnoh

Zijn ogen vernauwde zich, terwijl hij keek naar de jonge trainers die bezig waren met hun pokémon op het Festival. Hij herinnerde zich hoe 't hier vroeger was, voordat alles naar de shit toe ging. Hij snoof eventjes, legde zijn voeten op de rand van het bankje en ging onderuit liggen. Hij legde de hoed over zijn ogen heen en bleef luisteren. Niemand hoefde te weten dat hij niet echt in slaap was gevallen, maar alleen aan het luisteren was naar wat er om hem heen gebeurde. Sparda zat achter hem, op de bank, zijn klauwen te slijpen en de rest van de omgeving in de gaten aan het houden. Natuurlijk moest Mortem de meest paranoïde pokémon van alle uit kiezen toen hij een starter ging ophalen. Mortem luisterde, liet zijn ademhaling langzamer gaan en voelde zichzelf toch weer wegzakken in een dutje, toen hij opeens een pinch kreeg van Sparda, wat hem met enig gevloek en bijna van de picknicktafel afvallend, overeind wist te krijgen. Hij zuchtte zachtjes, ging normaal zitten, zetten zijn hoed terug op zijn hoofd en maakte aanstalte om overeind te komen, om iets te drinken te gaan halen.

Er kraakte iets in zijn rug toen hij overeind kwam en een zacht gemurmel gleed over zijn lippen heen, terwijl hij zich uitrekte en Sparda met zich mee riep. Eens zien of er iets fatsoenlijks te drinken was op dit terrein en misschien kon hij direct wat te snaaien mee grissen. Mortem stak zijn duimen in de riemgaten van zijn broek en liep langs een paar bankjes, toen een gil hem deed omkijken. Een jongedame stond een paar meter van hem vandaan, verslagen kijkend naar een Whimsicott die de wind had gevangen en er nu vandoor ging. Eventjes twijfelde hij of hij moest gaan helpen, het stond hem niet helemaal aan, maar hij wist dat 'ie het ook niet langs zich heen kon laten gaan. Mortem slaakte een zucht en liep langzaam op haar af, afstand houdend om het niet al te vreemd te maken. "Hulp nodig?" vroeg hij rustig, terwijl hij zijn blik over haar heen liet glijden vanonder de rand van zijn hoed.

Zo te zien had de jongedame het onder controle en wilde ze een bepaalde pokémon laten helpen met de Whimsicott naar beneden te krijgen. Hij ging er van uit dat het ging om de Froslass die ze bij zich had. Een interessante pokémon, eentje die hij eventueel ook nog wel aan zijn team wilde toevoegen. maar dat was voor later. Voor nu had hij zijn handen vol aan alleen de Sneasel, die even geïnteresseert naar de pokémon in de lucht aan het staren was. "Eventueel kan ik kijken of mijn Sneasel kan helpen?" vroeg hij op een kalme toon. Hij kreeg het gevoel dat de jongedame zich niet al te veel op haar gemak voelde en zetten uit voorzorg een stap achteruit. Met een snelle beweging haalde hij de hoed van zijn hoofd af en hielt hem tegen zijn borst aan, terwijl een glimlach speelde op zijn gezicht. "Sorry als ik je liet schrikken trouwens," zei hij daarna rustig. Dit ging 't waarschijnlijk niet beter maken, toch?

Ze leek niet echt overtuigd te zijn van zijn kunnen en een glimlach verscheen onder de rand van zijn hoed, terwijl hij op zijn knieën ging zitten en Sparda op zijn rug ging zitten. "Ik weet dat we nog niet heel veel oefening hier mee hebben, maar vertrouw me oké?" zei hij zachtjes tegen de pokémon die naar zijn schouder klom. Sparda knikte alleen maar en ging op de onderarm van de man zitten. Mortem ging recht staan, rekte zich uit en met een worp van een professionele discus werper, gooide hij Sparda de lucht in. Het hielp dat de Sneasel zich afzetten, want een pokémon van bijna zeventig kilo zover gooien was zelfs voor hem te zwaar. Gelukkig had het vele trainen in zijn verleden en het regelmatig bijhouden van deze training zorgde ervoor dat hij toch wel aardige krachtoefeningen kon uithalen. De Sneasel zoefde door de lucht heen, maar kreeg 't voor elkaar om de Whimsicott te missen. Mortem zuchtte zachtjes en vloekte binnensmond, maar het zag er naar uit dat Sparda een ander idee had. De Sneasel was geland in een boom en wachtte nu totdat de pokémon erbij in de buurt was. Maar het zag er naar uit dat de Whismicott een andere luchtstroom te pakken had gekregen. Sparda liep voorzichtig naar de uiterste punten van de boom, daar waar hij nog op kon staan en zetten zich af, om te landen tegen de pokémon aan. "Zet je gewicht erin" zei Mortem tegen zijn pokémon, hopend dat het gewicht van de pokémon voldoende was om de Whimsicott naar beneden te krijgen.

Heel eventjes leek het alsof zijn plan aan het lukken was en voor het eerst sinds een lange tijd, voelde Mortem een sprankje hoop in zijn borst. Maar toen een windvlaag de twee pokémon, en zijn hoed bijna, meenam slaakte hij een zucht en krabde over zijn stoppelbaardje. Als hij nou toch eens meerdere pokémons had, dan zou dit een stuk makkelijker zijn geweest. En hij kon nu natuurlijk niet meer toegeven dat zijn oh zo slimme plan eigenlijk helemaal niet werkte. Hij had gehoopt dat het gewicht van de Sneasel genoeg was om de Whimsicott naar beneden te krijgen, maar blijkbaar was de wind te sterk. Mortem liet zijn hoed over de rand van zijn ogen glijden en zuchtte diep, voordat hij zachtjes in zichzelf begon te mompelen. Maar tot een idee kwam het niet. Damn, dit was nog eens beschamend. "Sparda, kijk of je je ergens aan vast kan houden. En for Darkrai's sake, hou die Whimsicott vast." riep hij naar de pokémon hoog in de lucht, die een van zijn klauwen gebruikte om de Whimsicott vast te houden en de ander haastig naar een tak greep die voorbij vloog.

Somehow did this work out. Sparda kreeg met z'n andere klauw de tak te pakken, terwijl hij voor dear life vast hielt aan de Whimsicott. Het was iets, maar nu moesten ze nog naar beneden zien te komen. Mortem wreef in zijn nek en zuchtte zachtjes, terwijl hij van het meisje, naar de twee pokémon in de boom keek. "Of we wachten totdat de wind gaat liggen, al denk ik niet dat Sparda het zo lang vast gaat houden, of we moeten een andere manier vinden om ze naar beneden te krijgen," bromde hij, half tegen haar, half tegen hemzelf. Zijn ogen gleden over de boom heen en hij slaakte nog een zucht. Dit ging een .. pijnlijke vraag worden, hoogstwaarschijnlijk. Waarom dacht hij met zijn kop ook dat hij even snel iemand kon helpen. Als hij iemand ging helpen, ging alles fout. Case and point, de twee pokémon in de boom. "Ik denk niet dat je erg graag in de boom zou willen klimmen, eh?" vroeg hij daarna, op een zo'n rustige toon. Al had hij al het idee dat dat een nee zou gaan worden. Wat betekende dat hij 't moest gaan doen.