Tales of

Sinnoh

Halloween. Ze had het nog nooit meegemaakt. Bij haar thuis vierde ze het niet dus dit was de eerste keer dat ze het zag. Bovendien had ze ook nog niet echt ghost pokémon gezien. Daarom was dit een uitdaging die ze graag aan wilde gaan. Een echte ghost tour! Probleem was, ze had geen idee wat dat inhield. Waarschijnlijk was er iets met ghost pokémon of schrikken maar daar hield haar kennis op. Ach, ze zou het wel zien. Bovendien had ze er nu een extra lid aan beveiliging bij. Risu zat trots op haar schouder, Inuya liep braafjes naast haar en Mizu zat in zijn pokéball. Dat was het jammere aan de Magikarp, hij had water nodig. Haar nieuwe aanwinst liep rustig achter haar aan. Zijn pootstappen waren duidelijk te horen. Iwako was zowel de grootste als zwaarste pokémon in haar team. En degene die het bangste leek te zijn voor ghost pokémon.

Wat ze niet had verwacht was om op een letterlijke begraafplaats te belanden. Was dit de bedoeling? Haar vingertoppen gleden zachtjes over een van de grafstenen terwijl ze een schietgebedje deed. Ze verstoorde hier immers wel de rust van wat hier dan ook begraven mocht liggen. Je moest nou eenmaal respect hebben voor de doden. Mikazuki gaf met haar andere hand Risu een aai over haar kop terwijl ze voelde dat Iwako tegen haar aan kwam staan. Inuya keek haar vragend aan. Wat zouden ze doen? Uiteindelijk raapte Mikazuki haar moed bij elkaar. Tijd om door te lopen en te zien wat hier achter was. Als het de bedoeling was dat men door dit kerkhof heen kwam tijdens de spooktocht dan zou daar waarschijnlijk wel iets te vinden zijn.

Gloeiende ogen waren een echt spoken ding toch? Ze was er uit pure nieuwsgierigheid naar toe gelopen en kwam daar een uiterst schattige pokémon tegen. Zodra ze haar pokédex tevoorschijn haalde, zag ze echter een hele andere pokémon. Die op het schermpje was groen met rode ogen en had een planten knop op zijn rug. Deze was blauw met gele ogen en had iets op zijn rug wat meer op een pompoen leek. Mikazuki hurkte voor de pokémon neer en liet hem haar pokédex zien. "Dit ben jij niet, of wel?" vroeg ze aan de gekke Bulbasaur. Vanaf haar schouder probeerde Risu aan de pokémon te snuffelen. De Pachirisu leek het ook een heel bijzonder geval te vinden. Inuya en Iwako bleven vanaf een afstandje kijken. Inuya omdat hij wist dat hij niet in de smaak viel bij grass types. Iwako omdat hij toch iets behoorlijk eng vond aan de wilde pokémon. Mikazuki haalde haar tas naar voren en groef er in tot ze een paar pokémon snoepjes tevoorschijn wist te halen. Voorzichtig bood ze de snoepjes aan de wilde pokémon aan. Hij leek er in eerste instantie niet veel van te vertrouwen. Ze besloot er een aan Risu te geven en twee naar Inuya en Iwako achter haar te gooien. Zodra de pokémon door had dat het veilig was om te eten, pakte hij voorzichtig een van de snoepjes op. Het leek hem goed te vallen. "Zou je mee willen?" vroeg ze terwijl ze het volgende voorwerp uit haar tas tevoorschijn; een pokéball. Met een open hand hield ze de bal voor de wilde pokémon. Ze wilde hem eerst zelf de kans geven. Daarna zou ze eventueel nog over kunnen gaan op een gevecht.

Nu de pokéball dicht was en dicht bleef, gaf het Inuya de kans om er even aan te snuffelen. De Growlithe wist duidelijk niet wat hij van de pokémon moest vinden. Net zoals Risu eigenlijk. Alleen Iwako wist heel goed dat hij er het liefste zo ver mogelijk vandaan wilde blijven. Of het kwam omdat de pokémon er anders uit zag of omdat het volgens de pokédex een grass type was, bleef haar onduidelijk. Mikazuki pakte de pokéball op en stopte deze terug in haar tas. Waarschijnlijk was het beter om naar een rustig plekje ging voor ze ging uitzoeken wat ze moest doen met de pokémon. Hier hingen iets te veel ghost pokémon rond, waardoor ze niet echt rust zouden krijgen. Ze had het idee dat er iets anders aan de hand was met deze Bulbasaur in plaats van alleen maar een trait.