Tales of

Sinnoh

Lucia was veel te diep in haar gedachtes geraakt had ze niet echt door had waar ze liep. Ze volgde gewoon de blauwe schim van Vito. Best wel ironisch eigenlijk. De trainer die de Pokémon volgde in plaats van andersom. De reden van haar mentale afwezigheid was simpel; het kwam allemaal door een belletje naar thuis. Het was allemaal goed begonnen. Haar Papà en Mamma leken enthousiast over het feit dat zij de gene was die het initiatief nam tot contact. Maar het gesprek liep al heel snel uit de hand toen de ware aanleiding van haar telefoontje duidelijk werd. Geld, het was altijd geld. Ze had er nooit genoeg van. Ze wist niet precies waarom; maar om een of andere manier hadden haar ouders het idee dat ze tegen hun loog. Dat ze het toegestuurde geld gebruikte voor onzin dingen. Het feit dat haar broer en zussen zich niet met de situatie wilde bemoeien hielp ook niet mee.

Ze kwam tot een abrupte halt toen ze iets tegen haar hoofd voelde komen. Ze volgde het object dat nu op de grond rolde en trok een wenkbrauw op. Was dat een Berry? Maar waar kwam die vandaan? Voordat ze haar hoofd kon draaien naar de born kreeg ze weer twee fruitstukken naar haar kop geslingerd. Vito vond het allemaal geweldig natuurlijk en verspilde weinig tijd met de traktaties in zijn mond te proppen. Kwaad bewoog ze haar ogen in elke richting tot dat ze hem opmerkte. Een oudere man, zeker wel rond de 25. Hij was de oorzaak, dat kon ze al gelijk concluderen dankzij het zakje met een Berry logo erop gestampt in zijn hand. Het leek hem niet eens te boeien dat hij voedsel naar vreemde leek te gooien. Had hij geen manieren geleerd? Geen basic social skills? Lucia kneep in haar hand van woede. "Vind je dit grappig ofzo? krijg je hier een zieke kick van?" De getinte vrouw vloog naar voren en gaf de man een duw tegen zijn borst. "Om dingen naar mensen te gooien? Weetje wat dat is? Dat is harassment vriend, dus als je nu niet heel snel uit mijn ogen verdwijnt dan haal ik de polite er bij." Sloeg ze een beetje door, was dit overreacting? Oh dat zeker, maar deze bozo had haar echt op het verkeerde moment gepakt.

Hij draaide de tafels om, flink om. Lucia was zo verrast dat ze een paar stappen naar achter deed. Met grote ogen keek ze naar naar de man om vervolgens naar Vito te kijken. Die haar een onschuldige blik terug schoot. De brunette knarste met haar tanden terwijl ze zocht naar de juiste woorden die ze in een zin kon spinnen. "Ik denk dan toch dat de politie mijn kand zou nemen, vrouwen worden toch altijd eerder geloofd als het om harassment gaat." Wow is dit een nod naar onze samenleving? Dat als een vrouw aangeeft dat ze lastig gevallen word het serieuzer genomen word dan als een man dat doet? Dat het dan weggelachen word? Lucia gleed met haar hand door haar haren en duwde een plukje van haar rechte lokken achter haar oor.