Tales of

Sinnoh

Warren kreunde zachtjes onder zijn adem door terwijl hij nerveus naar de rug van de man voor hem in de rij keek. Na deze persoon zou hij aan de beurt zijn en dan… Hij slikte en liet zijn blik nerveus naar beneden dwalen, naar Fall. Hij zag dat zijn Turtwig met een glinstering in zijn ogen naar het bos keek en wreef mismoedig met zijn hand over zijn wang. Waarom liet hij zich altijd door zijn Turtwig overhalen om dit soort dingen te doen? Waarom kon hij niet gewoon sterk in zijn schoenen staan en zich wegkeren voor deze ellende? Een diepe zucht verliet zijn lippen nogmaals toen de man voor hem zijn kaartje aannam en het bos in ging. Hij kon natuurlijk nu nog wegdraaien en weglopen en dan… ”Hier is je kaartje, jongeman. Veel plezier!” Er werd hem een kaartje in zijn handen geduwd en Warren keek beduusd naar de veel te vrolijk kijkende man voor hem. En hij had ook zeker geprotesteerd als hij toen niet een duw tegen zijn schouder had gekregen. Hij durfde niet eens over zijn schouder te kijken om te zien wie het gedaan had, maar ging in plaats daarvan naar binnen. Hij klemde nerveus zijn tanden stevig op elkaar terwijl hij het bos in liep. Fall vond het daarentegen weer nodig om af te rennen op een akelig geluid dat ergens diep in het bos weerklonk, waardoor Warren weer achter hem aan moest rennen. Hield dit dan ook nooit op?

Er ging een rilling door hem heen toen een koude wind langs zijn armen streek en hij een akelig geluid hoorde. Fall had een uitdagende pose aangenomen en het werd Warren niet veel later ook duidelijk waarom; een Pokémon dat hij niet kende, kwam tevoorschijn. Trillerig haalde Warren zijn Pokédex tevoorschijn om de Pokémon te scannen. Het bleek een Yamask te zijn. Zijn moveset was niet heel erg bewonderingswaardig en de Pokémon keek hem een tikkeltje suf aan terwijl het als in slow motion langs hem heen gleed. Warren dacht kort na, maar schudde zijn hoofd en liep de Pokémon huiverig voorbij. Hij hield zijn donkergrijze blik nerveus gericht naar de Yamask, maar de Pokémon deed geen moeite om hem tegen te houden of één of andere enge grap uit te halen. Fall had zijn blik nog even nieuwsgierig gericht op de Pokémon, maar kreeg al snel in de gaten dat Warren hem niet ging toevoegen aan het team en haalde zijn trainer alweer in, om vervolgens voor hem uit te rennen. Warren voelde nog steeds in ogen in zijn rug prikken terwijl hij zijn blik weer naar voren richtte en rillend sloeg hij zijn armen over elkaar heen. Waren ze al bijna aan het einde van de tour?

Zijn hart schoot in zijn keel toen de duisternis iets oplichtte. Het duurde niet al te lang eer dat er een Pokémon naar hem toe gewandeld kwam waar hij geen idee van had wat dat het was. Hij haalde zijn Pokédex tevoorschijn om de Pokémon te kunnen scannen en zeg dat om een Litwick ging, een Fire en Ghost type. De Pokémon zag er wel tamelijk schattig uit en maakte hem in elk geval niet zo bang als de rest van de Ghost types. Maar toch… Hij wilde misschien toch even zien wat er voor de rest nog was. Hij richtte zijn blik kort naar Fall en nadat hij een blik met zijn Turtwig uit had gewisseld, gaf hij een knikje en zwaaide kort naar de Litwick, welke hem bestudeerde en daarna weer verder wandelde. Zodra de Litwick ver genoeg weg was, werd hij weer door de duisternis omhuld en sloeg hij alweer rillend zijn armen over elkaar heen. Dit was namelijk toch wel eng zo, vond hij.

Warren voelde een tikkeltje spijt nadat hij de Fire en Ghost type de rug toe had gekeerd. Die Pokémon zag er nog wel het liefste uit van iedereen en leek ook een Pokémon te zijn die hij gewoon kon trainen zonder dat hij er steeds schrik voor hoefde te hebben. Hij wilde zich dan ook net een kwartslag omdraaien om toch te zien of hij die Pokémon nog ergens kon vinden toen dat een bekende Pokémon opeens voor hem op kwam duiken. Omdat Warren zijn hele leven in Johto had gewoond, wist hij meteen wat dit voor een Pokémon was en deze keer kwam er wel een glimlach om zijn lippen, want voor een Misdreavus was hij niet zo bang. Ook Fall leek de Ghost type leuk te vinden: hij begon enthousiast op en neer te springen toen de Misdreavus met een bijna vriendelijke blik op hem neerkeek. Warren haalde een Poké Ball tevoorschijn en hield deze vragend voor de Misdreavus. De Ghost type keek een tikkeltje verward naar de bal, waarna ze haar blik weer naar hem liet glijden. Warren klikte de Poké Ball open en wilde luidop toestemming vragen, maar toen botste Fall in al zijn enthousiasme tegen zijn been aan, verloor Warren zijn evenwicht en liet hij de bal vallen. De geopende bal botste tegen de Misdreavus aan, welke naar binnen werd gezogen. Niet veel later keken zowel Warren als zijn Turtwig stomverbaasd neer op de Poké Ball die heen en weer schudde.