Tales of

Sinnoh

Het was een fout geweest om die blauwe kristallen op te roken. Een grove fout. Dat zou hetgeen zijn wat hij zou zeggen als hij hierop terugkeek. Maar nu? Nu vond hij dit het beste idee die hij ooit had gehad. Met een vage grijns op zijn gezicht stapte hij het bos in. Meer dan tevreden met zichzelf. Hij moest wat vaker knipperen dan nodig was en had de hele tijd het gevoel dat zijn neus en keel in brand stonden, maar dat probleem liet hij maar even achterwegen. Het bos lag er stil en akelig bij zo nu en dan onderbroken door een gillend kind of schreeuwende man. De ghost pokemon verantwoordelijk? Misha tuurde heel bewust naar bepaalde plekken in de hoop ze te zien vóór ze hem te grazen namen. Voor nu had dat nog geen succes. Al snel riep de natuur hem en liep hij een eindje het pad af om zichzelf eens te verlichten. In de doodse stilte klonk het karakteristieke geluid van een rits die naar beneden word getrokken, het getingel van een broekriem, pauze, pssssss.

Een ongewoon koude windvlaag streek langs zijn jongeheer en hij rilde ongemakkelijk. Vlug deed hij zijn ding, ritste zijn broek weer dicht en stak zijn handen in zijn broekzakken voor warmte. Hij duwde tegen zijn voorhoofd en dacht even na wat nu. Was hij van links gekomen of van rechts? Hij keek naar beide richtingen maar ze zagen er voor zijn oog hetzelfde uit. Rechts dan maar. Wankelend kwam hij weer het pad op en had net twee stappen gezet toen iets achter hem geluid maakte. Hij keek om- niets. Hij keek terug- aaah. Voor hem vloog een vliegende theekop met een aanlokkelijke paarse inhoud. Misha fronste en griste het uit de lucht, het van dichterbij bestuderend vol aandachtigheid. Het voelde ijskoud aan en .. bewoog uit zichzelf? Het probeerde zich los te trekken uit zijn hand. Misha wilde deze random theekop met paarse siroop niet nu al kwijtraken, zette zijn lippen aan de rand en dronk. Het effect was direct. Het voelde alsof iemand alle energie uit zijn ledematen trok en hem de adem benam zodat zijn longen als ijs voelden. Elk vezeltje in zijn lichaam werd zwakker, de hoeken van zijn zicht kregen zwarte vlekken- en Misha spuwde de substantie direct uit, kokhalzend van walging. De theekop zeilde uit zijn hand en vloog er haastig vandoor, zachtjes huilend. Hij was op zijn knieën gevallen, overmand door flauwte, voelde zich alsof hij door een pepermolen was gemalen, toen nogmaals, en toen uitgespoten op de koude grond. Hij rilde en jammerde zacht, opgerold tot een balletje. Laat me hier maar liggen .. Lieve dood, hier kom ik. En hij sloot zijn ogen en wachtte op de dood.

Misha lag daar maar en lag daar maar. Wist niet of het tien seconden was of tien minuten. Maar de dood kwam niet. Wel een akelige kou omdat hij op de grond lag en een ongekende zwakte in zijn gehele lijf door dat zijn levensenergie letterlijk uit heb gezogen was. Hij opende moeizaam een oog, zag enkel de bomen waarvan de takken licht in de bries wiegde en de struiken die dicht op elkaar stonden en al kaal begonnen te worden hier en daar. Er bewoog iets boven hem. Zoefde langs zijn oor. Was het .. Misha keek op en zag de theekop. Hij had een klein tekstje onder zijn voetje geschreven staan. Een soort logo. Misha slaakte een kreetje en probeerde op te staan, maar zijn benen en warmen waren van pudding en hij kreeg geen grip. Hij viel weer op zijn wang in de aarde en besloot om maar gewoon weg te kruipen want veel anders voor hem zat er toch niet op. "H-he-help m-me." Kermde hij met flinterdun stemmetje, angstige blikken over zijn schouder werpende naar de theekop die daar maar .. zweefde .. en naar hem.. keek? Was het kijken? De substantie in de kop pulseerde zacht.