Tales of

Sinnoh

Hoe langer hij op het festival bleef hangen, hoe meer hij het idee begon te krijgen dat hij hier te oud voor was geworden. Mortem rekte zich uit en floot zijn twee pokémon bij zich. Binnen de Ghost Tour had hij zowaar een tweede pokémon weten te vangen. Het was niet heel veel speciaals, maar de Mimikyu vond het nog steeds leuk om af en toe te proberen om zijn hoed af te pakken, tot ergernis van zowel hem als Sparda. Het was een punt van aandacht waar hij op moest gaan letten, want anders zou hij zijn geliefde hoed direct verliezen. Mortem kwam overeind, door zich af te zetten van het bankje, en stak zijn duimen door de ringgaten van zijn broek. Vanuit zijn ooghoek merkte hij een man op, een van rond zijn leeftijd. Mortem grijnsde, nog iemand die zich niet oud genoeg voelde voor dit festival ofzo. Maar hij had vooral oog voor de pokémon die hij bij zich had. Rondlopen met een gevaarte als een Electrivire, dat was niet niets. Trish vond 't zo te zien ook leuk, want de Mimikyu schoot langs hem heen en dook in de richting van de grote Electrische pokémon. "Trish!" brulde Mortem er nog achteraan, maar te laat en de Mimikyu maakte het zichzelf gemakkelijk op de schouder van de pokémon. De man liet zijn hoofd hangen en liep in de richting van het gezelschap. Sparda grinnikte achter zijn klauw, terwijl de Sneasel achter hem aan rende. "Sorry, maar die is van mij," sprak hij rustig, maar hij ging er van uit dat de man zijn brul van voorheen ook wel gehoord zou hebben. So why bother?

Het zag er niet naar uit dat de oudere man kwaad was op zijn sudden outburst, nog op het feit dat zijn pokémon onaangekondigd dichterbij was gekomen. Mortem zuchtte zachtjes, terwijl hij dichterbij kwam en verontschuldigend tegen zijn hoed tikte. "Aangenaam, Mace." zei hij kalmpjes, terwijl hij op gepaste afstand bleef staan en floot om Trish bij hem te krijgen. Echter, had de Mimikyu andere plannen en bewoog richting het hoofd van de Electrivere. Hij beet zijn kaken op elkaar, als dit maar goed zou gaan. Nou ja, anders merkte ze het vanzelf wel. Het was haar eigen schuld.
Mortem richtte zijn aandacht weer naar de man, al gleed zijn blik naar de Nidoran die nieuwsgierig in de richting van Sparda toe kwam. Deze snoof eventjes en sloeg zijn klauwen over elkaar, voordat hij zijn schouder naar de pokémon keerde. "Mortem Ashdown. Dat daar is Trish en dit is Sparda," stelde hij het gezelschap en zichzelf daarna voor. "Niet de makkelijkste twee, helaas. Sparda is niet zo gezind op nieuwe pokémon, tenzij ze een gevecht willen, tenminste." Mortem zuchtte zachtjes, voordat hij onder de rand van zijn hoed naar Mace keek. "Hier voor het festival, neem ik aan?" vroeg hij daarna kalmpjes.