Tales of

Sinnoh

Dark types meenemen in een spooktocht? Dat was niet heel interessant. De pokémon vonden alle ghost pokémon meestal niet zo heel eng. Satar wilde ze waarschijnlijk opeten, Lucif ze aanvallen en Levia zou er geen aandacht aan besteden. Asme daarentegen, mocht wel eens leren om een minder grote angsthaas te zijn. Daarom weigerde hij nu ook om de Eevee vast te houden. Ze had geen keus behalve achter hem aan lopen. Daar was ze het veiligste. Hij wilde haar uiteindelijk laten evolueren in een Umbreon. Een dark type. Dus dan moest ze niet zo'n grote angsthaas blijven. Of dit goed was voor de band, die ze nodig had om te kunnen evolueren, was maar de vraag. Voor nu liep ze heel braafjes achter hem aan over het pad. Waarschijnlijk hielp het ook wel dat ze nog geen ghost pokémon hadden gezien. Het was de vraag of het nog zou makkelijk zou gaan als ze die wel hadden gezien.

Hij was rustig aan het lopen op het moment dat Asme ineens begon te piepen. Vragend keek hij om naar de pokémon en zag hij dat haar blik omhoog was gericht. Hij volgde haar richting en merkte een pokémon op. Een Dreepy zweefde rustig achter hem. Oh. Rafael glimlachte naar de pokémon. Ghost types waren erg interessant en iets waar hij nog meer onderzoek naar wilde doen. Hij wist echter wel heel goed dat hij een Dreepy niet zou kunnen bieden wat de pokémon nodig zou hebben. Daarom hurkte hij neer voor zijn Eevee en gaf hij de pokémon een paar geruststellende aaien over haar kopje. Zodra Asme wat rustiger was geworden stond hij weer op. Het was tijd om weer verder te lopen. Misschien zouden ze nog wel meer leuke ghost pokémon tegen komen op deze route.

Opnieuw klonk er een geluid van zijn Eevee. Deze keer klonk het eerder verward. Al snel merkte hij waarom. Een Sinistea zweefde rondjes om de Eevee. Asme had geen idee wat er aan de hand was. Zelf had hij het eigenlijk ook nooit begrepen. Ghost pokémon die letterlijk objecten waren. Planten enzo kon hij nog wel begrijpen maar voorwerpen? Nope. Rustig gebaarde hij naar de pokémon dat het beter was als ze weg zou gaan. Een paar seconden later gebeurde dat ook. Zachtjes floot hij naar zijn pokémon en wenkte hij met zijn hoofd. Het was weer tijd om door te lopen, dat zou niet werken als Asme daar bleef staan. De Eevee leek alles behalve blij te zijn dat ze hier nog niet weg zouden gaan. Met een zuchtje liep ze achter haar trainer aan, in de hoop dat ze niet nog meer enge dingen zou tegenkomen.

Wat er vervolgens achter hem verscheen had hij alles behalve verwacht. Asme gilde het uit en racete als een gek langs hem en bij hem vandaan. Met een frons keek hij om, recht tegen de ogen van een Dhelmise. Oh. Rafael besloot het toch ook maar op een rennen te zetten. Met deze pokémon wilde hij zeker geen problemen. Bovendien wilde hij Asme niet nog een keer kwijtraken. Nou was het niet zo erg geweest in die graf toren maar goed. In zo'n situatie zou hij zich waarschijnlijk niet nog een keer bevinden. Al snel zag hij de Eevee rillend onder een boom zitten. Met een zucht tilde hij de pokémon op. Ze was voor vandaag wel genoeg bang geweest. Zachtjes aaide hij de pokémon over haar kop, die zich al snel in zijn armen nestelde.