Tales of

Sinnoh

Dit was precies de uitdaging die ze zocht. Misschien zou het haar leven wel wat spannender maken. Ares had er op gestaan dat hij mee wilde maar dat leek haar niet zo verstandig. Hij kon niets uithalen tegen ghost type pokémon. Ceto was ook niet echt een optie, die zou ze moeten rollen ofzo? Oxylus daarentegen wilde ook graag mee en kon tenminste wel wat doen tegen ghost types. Bovendien was de Gible wel een goede beveiliger maar de Shroomish was een betere gids. Daarom liep Oxylus dan ook trots voor haar uit in het spookachtige stuk bos. De Shroomish wist om een of andere reden haast overal de weg te vinden en ze vond het enorm handig. Helemaal omdat ze zelf niet bekend was in de Sinnoh regio. Bovendien was hij om een of andere reden een enorme fan van haar, wat het geheel nogal schattig maakte als je het aan haar vroeg.

Vragend keek ze Oxylus aan toen de pokémon zich ineens omdraaide. Na een paar seconden besloot ze zichzelf ook maar om te draaien. Op de grond achter haar stond een Oricorio, helemaal klaar om een optreden te doen. Oh, dat was wel grappig. Haar Shroomish kwam naast haar staan met een vragende blik in zijn ogen. Elin gaf een knikje voor ze haar ogen weer op de pokémon richtte. De Oricorio deed een hele dansshow voor hen. Zodra hij klaar was klapte Elin een kort applaus, voor ze zich weer omdraaide. Binnen een seconde stond Oxylus al weer naast haar. Het was duidelijk dat hij in de buurt van zijn trainer wilde blijven. Braafjes liep de Shroomish weer voor haar uit. Dit was grappig en al maar ze was niet op zoek naar de vogel. Hij stond niet op haar lijst en had ook geen traits, noch was hij shiny. Dat betekende dat hij verder niet van interesse voor haar was.

De volgende pokémon die verscheen maakte alles behalve een goede indruk op Oxylus. De Shroomish begon boze geluidjes te maken tegen wat er achter Elin zweefde. Met een frons draaide ze zich om zodat ze de pokémon goed kon bekijken. Het was een Litwick. Dat verklaarde waarom Oxylus er niets van moest hebben. Het was een gedeeltelijk fire type. Dat ging niet zo goed samen met de grass type pokémon. Even bekeek ze de pokémon, voor ze haar schouders ophaalde. Er was niets bijzonders te zien aan deze pokémon. "Kom Oxy, we lopen door." Elin draaide zich om en begon te lopen. De Shroomish kreeg na een seconde pas door dat haar trainer was gaan lopen. Al snel volgde hij haar trainer, hij moest natuurlijk zo dicht bij haar blijven als mogelijk. Hij ging een klein stukje voor haar lopen zodat hij weer de weg kon wijzen in het bos. Of ze moest de uitgang snel vinden of ze moest een pokémon tegen komen die het echt waard zou zijn.

Hoe groot was de kans nou eigenlijk? Dat ze hier iets interessants tegen zou komen? Ze verwachtte er niet veel van als ze eerlijk moest zeggen. Als ze eerlijk moest zijn hoopte ze toch maar dat ze zo snel mogelijk uit het stuk bos wist te komen. Maar natuurlijk ging niets zonder problemen. Een Drifloon kwam langs gezweefd en probeerde Oxylus op te tillen en mee te nemen. Elin moest springen om haar pokémon beet te kunnen pakken. De ballon pokémon wist het duo natuurlijk niet te houden. Met een plof belandde het tweetal op de grond. Een diepe zucht verliet haar lippen voor ze de pokémon weer met zijn twee pootjes op de grond zette. "Kun je ons zo snel mogelijk naar de uitgang brengen Oxy?" vroeg ze haar pokémon. Elin klom weer omhoog en liep achter haar pokémon aan. Snel naar de uitgang van het bos. Snel weer naar huis, waar ze samen met haar drie pokémon rust zou kunnen vinden.