Tales of

Sinnoh

Hij was echt niet voor spookhuizen en al dat gedoe en toch had Deiji hem overgehaald om hier naarbinnen te gaan. Hij wilde schreeuwen, rennen, het gewoon op een lopen zette. Hij wilde hier helemaal niet zijn. Lyan wilde het niet toegeven, maar hij was best een broekschijter. Hij was niet het halloween type die die enge dingen leuk vond, in tegendeel, hij was het kind die men leuk vond om te laten schrikken want zijn reacties waren goud waard. Als kind had hij vaak zitten huilen met halloween. Hij haatte de hele genre van horror en angst. Gaf hem maar iets anders, zoals Pasen. Hij was ook geen Kerstpersoon so hmpf. De man haalde diep adem en duwde het eitje meer tegen zich aan. Kasumi sliep rustig door ondanks de ongemakkelijk atmosfeer. Deiji daarintegen was enorm alert en begeleidde haar blinde trainer door de gangen met opgetogen bewegingen. Oh dear.

Het duurde even voordat Deiji een paar bezorgde piepjes maakte en aangaf dat hij beter stopte. De man kwam twijfelachtig tot een stilstand en haalde een hand op waarna hij deze even langs de eekhoorn streek. Het beestje piepte even en begon toen zachtjes te jammeren, waarna ze op zijn hand sprong ergens naartoe. Kort leek de Pachirisu ergens aan te snuffelen waarna ze al snel terug op de arm van haar trainer sprong en met snelle beweging naar boven klom. Het wezentje klemde zich vast op zijn schouder en leunde naar voren waarna het begon te piepen. Zo te zien wilde Deiji toch dat we het pad bleven volgen, ondanks wat er stond. Lyan, die volledig blind was, wist helemaal niet wat haar tot een stilstand had gebracht. Was er iets dat er niet hoorde te zijn? HIj slikte even en hield Kasumi steviger vast. Ze zou hem toch niet naar een gevaarlijk plek brengen?

Plots greep iets naar zijn pols en hij draaide zijn hoofd wat, maar ontspande zich meteen toen hij besefte dat het Vince was. Hij opende zijn mond wat, maar sloot deze weer toen hij een geluid hoorde. Zompige geluiden in combinatie met een sterke geur. Hij trok een vies gezicht en schuifelde onbewust wat dichter naar de ander toe. Hm. De andere sprak en de blondharige man kantelde zijn hoofd wat naar voren. Vince leek niet goed te weten wat het was of wat er aan in de omgeving was en dat bracht meteen onzekerheid aan bij de man. Hijzelf was altijd zo bang dat er iets zou gebeuren, maar liet het niet merken. Hij wilde niet dat de ander zich zorgen moest maken. Toch waren de onaangename geluiden die van het ding afkwamen iets dat hem echt niet goed liet voelen. Deiji kwam meteen in beweging op de schouder van haar trainer en leek ongeduldig met wat er haar te wachten stond. Lyan zelf drukte de slapende Togepi wat dichter tegen zijn borst aan, alsof het hem zou helpen om iets kalmer te blijven en niet zo bang te zijn.

Er volgde een soort uitleg van Vince af en Lyan draiade zijn fijne gevormde gezicht wat richting de ander, knipperde vluchtig en slikte. Een soort squirtle, groen en slijmerig. De blonde man opende zijn mond terug wat, maar klemde wel meteen zijn kiezen op elkaar. Hij had willen vragen of de ander misschien de Pokémon wilde, want daar deed hij toch onderzoek naar? Hij kon de interesse in zijn stem door horen schijnen, of wat dat meer een soort angst aan het trillen te horen. De blonde man nam voorzichtig even een Pokéball erbij en zette een pas naar voren. "I-ik ga het vangen!" zei hij met een lichte frons op zijn gezicht en een poging om zekerheid in zijn stem loot te laten klinken. Hij haalde diep adem en zakte wat door zijn benen. HIj wist niet waar de Squirtle was, maar zo te horen leek het zijn kopje wat te draaien. Het slijmerige geluid van diens beweging bracht de haren op zijn rug omhoog. Wat akelig. "Uh... hallo, Squirtle," sprak hij even zachtjes, maar zijn stem rees wat in hoogte. Hij bracht de ball naar voren en wachtte af. "Wil je mijn-" Hij hapte even naar adem en kneep zijn nutteloze kijkers toe. "Wil je alsjeblieft mijn Pokémon worden?" Hij wist niet goed of dit de manier was. Want hij wist ook dat je eerst Pokémon moest verzwakken.

Het bleef stil en Lyan voelde de onzekerheid over hem trekken. Hij wilde rechtstaan en weggaan, maar aan de andere kant... Hij fronste dan ook even en liet zich meer naar voren buigen. Hij lostte Kasumi en hield zijn vrije hand uit naar de Pokémon. Er klonk niet veel, tot hij plots beweging hoorde van het slijm. Het raakte zijn vingers aan en kort rilde hij, aangezien hij het niet had zien aankomen. Hoe dan ook ontspande hij zich al snel. Zijn hand bewoog even langs de Pokémon en een vreemd, maar helder geluid rees van het beestje af. "Oh?" Hij glimlachte zachtjes en bracht zijn bovenlijf wat meer naar voren, het kopje van de Squirtle werd meer tegen zijn hand aangedrukt. Het lelijke, slijmerig wezentje in zijn hoofd was veranderd in een soort jelly beesie dat gewoon een aaitje wilde. Hij begon zachtjes te lachen bij dat idee, een beeld vormende voor zich waar de Squirtle minder slimy was en een leuke kleur had, zoals geel of roze. Wetende dat Vince het anders aan hem had beschreven, was het voor de blinde jongen anders in zijn hoofd verschenen.

De Squirtle maakte wederom een helder geluid en leek terug te nemen. Hij voelde hoe de restanten bleven plakken aan zijn hand, maar maakte er niet van. "Ew," Zei hij echter wel zacht lachend. De squirtle leek even mee te lachen, wat hem enkel meer liet glimlachen. Wat een lieve geluidjes. "Vince als je hem aait is ie zacht. Beetje slijmerig maar het voelt aan als... zo van de squishies kinda? Het is zo raar," Hij lachte even zachtjes en schudde zijn hand wat om het slijm ervan te krijgen. Hij tilde zijn hand weer wat op en taste even rond, waarna hij al snel terug zijn vingers op het kopje van het wezentje legde. Hij aaide het en hoorde tevreden geluidjes van de Squirtle komen. Lyan's glimlach werd wat breder, waarna hij voiorzichtig zijn andere hand naar voren bracht en de ball die erin lag tegen diens kopje duwde. Hij voelde hoe de gedaante verdween in de ball... En wel meteen bekroop de spanning hem. Hij had nog nooit een Pokémon zelf gevangen. Wat als dit niet werkte? Wat moest hij dan doen?