Tales of

Sinnoh

Met grote passen dartelde de jonge dame door de straten, gekleed in een dikke jas gemaakt van nepbont, zwart wollen kleedje en zwarte doctor martens. Ze was er helemaal klaar voor om deze nieuwe stap te zetten. Het zou een gloednieuw hoofdstuk zijn in haar leven, iets waar ze jaren over had gedroomd. Een eigen pokémon, en deze keer één die ze haar niet konden afpakken. Vixen haar gezicht vertrok en haar pas versnelde bij de gedachten eraan. Ze zou het niet toestaan dat mensen er maar verkeerd naar keken.
Het drong pas tot haar door dat ze het lab volledig voorbij was gelopen toen ze het volgende huis tegenkwam. Oops. Vixen draaide op haar hielen, toverde weer een brede glimlach op haar gezicht en betrad het lab van de professor. “Ik ben hier om een pokémon uit te kiezen,” verklaarde ze op een vrolijke toon terwijl ze rond keek naar al de vreemde apparatuur. Dit was het materiaal waar zij later ook mee zou werken. Ze kon zichzelf niet in bedwang houden en liep naar eentje toe waar enkele sampels onder lagen. Voorovergebogen keek ze ernaar en één vinger was onderweg om het aan te raken, voor ze werd gestopt door een hand op haar schouder. Haar vinger maakte net geen contact met de sampel. Wanneer ze over haar schouder keek, nog steeds in dezelfde houding, glimlachte ze weer toen ze de professor zag staan. Helemaal vergeten wat ze van plan was, sprong ze recht en draaide zich om. Klopt, nieuw hoofdstuk van haar leven!

Wauw! Ze was perfect! Met een twinkeling in haar ogen boog Vixen voorover om de pokémon van dichterbij te kunnen bekijken. Dit was het, de perfecte pokémon waar ze al die tijd al naar opzoek was. Al wat ze nodig had was één blik en ze was smoorverliefd. Met één vinger porde ze de Jangmo-o haar neus die direct een tevreden geluid liet horen. Het bracht een brede glimlach op Vixen haar gezicht. Het was niet zo schattig als de Growlithe die ze vroeger had, maar niemand zou die pokémon ooit kunnen overtreffen.
Ze draaide zich om naar de professor waarbij haar vlechten door de lucht vlogen. “Dit wordt-,” begon ze, maar iets trok aan haar vlecht, wat haar liet opkijken. De blauwe vogel die in het midden had gezet trok aan Vixen haar haar. Wanneer haar plan niet leek te werken, sprong ze op en vloog op haar schouder om aan de basis van het haar te trekken. “Hallo daar,” zei Vixen liefkozend tegen de blauwe vogel. Haar kleur paste perfect bij haar eigen haar. De vogel trok enkele plukken haar los voordat het haar vacht uitschudden en zich beter zetten. Het zag er niet naar uit dat het beeste aanstalte maakten om snel weer weg te gaan. Vixen haar ogen gingen naar de Jangmo-o die met een triestige blik toe keek. “Sorry bud, maar het ziet ernaar uit dat iemand anders mee gaat.” Ze aaide de pidgey over haar kopje, maar de pokémon leek langzaam al in slaap te vallen.  

NOTE: Kiest de Pidgey

Tevreden verliet Vixen het lab van de professor nadat ze nog wat foto’s gemaakt had met haar holocaster van al het materiaal dat er stond. De helft ervan kende ze niet, maar op campus hadden ze al die machines vast ook wel. Dat zou haar volgende stop zijn en vanaf dan was alles mogelijk. Haar plan ging namelijk niet verder dan dat.
Ze was ondertussen alweer wat huizen gepasseerd toen ze abrupt stopte. De nagels van haar Pidgey drukte in haar schouder doordat de pokémon probeerde niet naar beneden te vallen. Vixen leek het echter helemaal niet op te merken en bracht haar hand naar haar kin. Wat zou haar volgende stap zijn? De waarheid was dat ze helemaal geen idee had wat het inhield om een researcher te zijn, het was dan ook een abrupte keuze van haar geweest. Eén van het duivels spawn dat haar broertje was ook dit pad in geslagen, en het enige wat ze wilde was tonen dat zij beter was dan hem. Achter haar was het lab, ze kon altijd even terug gaan en miljoen vragen stellen aan de professor. Dat klonk als het perfecte plan.
Voor de zoveelste keer draaide ze zich snel om en deze keer was de Pidgey niet snel genoeg om zich vast te houden en vloog van haar schouder af. Achteraf gezien had de pokémon meer geluk, want Vixen kwam oog in oog te staan met iemand anders. Haar ogen stonden groot terwijl ze haar best deed niet naar voor te vallen, ook al stonden ze dicht genoeg dat hun neuzen elkaar konden raken. Na slecht één seconde won de zwaartekracht toch en viel ze voorover tegen de persoon, een korte gil verliet haar keel.