Tales of

Sinnoh

De vrouw bewoog van de ene voet naar de andere en wreef haar handen over elkaar. Waarom had ze geen handschoenen meegenomen? Hoe kon ze die vergeten, had ze die niet netjes op het kastje náást de deur van haar hotelkamer neergelegd? Dom. Ze bracht haar handen omhoog naar haar lippen en blies er een warme lucht in, maar het had weinig effect op de vervelende tinteling en haar rode vingertoppen. Aquila slaakte een bezorgde piep, de electric-pokémon bewoog over haar mauw naar haar handen en leek ze te bestuderen. Een zachte glimlach krulde rond haar lippen. ”Maak je geen zorgen, Aquila, ik ben het gewend.” Ze kwam immers uit het koudste deel van de hele regio. Aquila hoefde niet te weten dat ze, echter, ontzettend slecht tegen die kou kon.

”Plus, het is het waard,” vervolgde ze. En dat was het zéker. Voor haar stond de ingang van een van de beste attracties van het jaar, immers! Gastly’s Ghost Tour. Ze kon het gegil van een groep in de verte al horen, en popelde om haar kaartje aan de man te geven en zelf de tour te betreden. Het gerucht ging dat het hele bos gevuld was met Ghost pokémon, en Victoria kon zich enkel maar inbeelden wélke geweldige pokémon hier rond zouden zweven. Nee, dit was geen horror in haar ogen. Hoe kon iemand een hekel hebben aan ghost pokémon? Ze waren verre weg de meest interessante pokémon die op deze wereld rondliepen, elk met hun eigen intrigerend verhaal. Voordat ze het pad betrad, haalde ze haar holocaster uit haar zak en maakte een foto van het duistere bos. Wat geweldig. Dit ging op haar instagram!

De takken boven haar hoofd kraakten onder de gure wind, een gil in de verte weerklonk door het woud. Het zette de toon voor de tour, een sfeer die menig persoon de zenuwen aanbracht. Maar niet haar. Haar geneurie vulde het woud, een mysterieus, maar vrolijk, deuntje. Welke pokémon zou ze vandaag tegen komen? Zou een Misdreavus haar volgen en speels aan haar trui trekken? Zou een Gastly een illusie tonen, die niks anders kon veroorzaken dan een anstaanjagende schreeuw? Alles was mogelijk. Wat spannend.

Haar voeten kwamen tot een halt midden op het pad. Haar blik volgde een smal, vertrapt pad over het gras, haar ogen vernauwden om de pilaren die tussen de bomen verstopt stonden beter te kunnen zien. ”Wat is dat?” Vroeg ze luidop, het aansporen van haar Joltik om door te lopen negerend. Gefascineerd stapte ze over het gras, door de bomen, haar handen reikten uit naar de met mos bedekte pilaren.

Een rilling gleed over haar rug, de hare op haar armen kropen omhoog. ”Een begraafplaats?” Mompelde ze verder, het open veld betredend. De grafstenen zagen er onverzorgd uit, planten staken wild alle kanten op, en mos bedekte de meeste namen. Het wekte de indruk dat hier niemand in jaren was geweest om een bloempje achter te laten voor hun verloren geliefden. Voorzichtig stapte ze richting een graf, haar hand veegde het mos over een naam aan de kant. Vingers gleden over de naam die in het graf gekrast stond, een naam die met de jaren zo vervaagd was dat hij amper te lezen was. Was dat een F…? Nee, misschien hoorde het een R te zijn? Of een P..

”Waarom zou men een begraafplaats in het midden van een bos plaatsen?” Mompelde ze naar Aquila, wie van haar schouder oversprong naar de grafsteen. Vonken schoten over van de pokémon, en Vita’s lippen trokken omhoog in een glimlach. Juist. Alhoewel haar pokémon niet terug kon praten, nam ze de vonken aan als een poging tot communicatie. Misschien had hier ooit een dorp gelegen, of was dit een begraafplaats voor nomaden, jagers, mensen die niet in de steden waren opgegroeid. Als ze nou gewoon de naam kon lezen van de overleden persoon, dan kon ze deze opzoeken op haar holocaster en…

Een gure wind trok aan haar jas. De rillingen liepen over haar rug, en haar maag draaide misselijkmakend - een instinctief gevoel, het gevoel dat iets niet klopte hier. Haar rug brandde van de ogen die ongetwijfeld op haar gericht waren, maar een fight-or-flight instinct bleef uit. Haar hand viel langs de ruwe grafsteen neer op de grond. Was het een geest? Was het een persoon? Was het mega mindy? Nee, dat was het niet.

Tergend langzaam draaide ze haar hoofd. Twee gele ogen staken sterk af tegen de mist, een zicht die ze niet snel meer zou vergeten. Voorzichtig duwde ze zichzelf omhoog, de pokémon maakte een angstaanjagend geluid. Blijf uit mijn buurt. Vi wist het niet zo. Ze zette een stap dichterbij, onzeker of dit een vriend of een vijand zou zijn. Aquila koos echter voor haar, de pokémon schoot van de grafsteen af en rende met haar vonkengevulde vacht op het monster af en -

Een schreeuw weerklonk. De gele ogen trokken zich haastig terug in de mist, Aquila’s aanval mistte grandioos. De gele bug-pokémon bleef verbijsterd stilstaan, want haar tegenstander was gevlucht. Voor haar. Vita zuchtte. ”Het is oké,” mompelde ze toen de pokémon haar uitdrukking opvatte als teleurstelling. ”Kom, we gaan.” Ze had immers graag geweten wie-

Haar pas staakte, haar blik bleef hangen op een grafsteen in de verte. De gele ogen waren onmiskenbaar, ze keken haar van een afstand aan. Bange, groot opgezette ogen, ogen van een pokémon die niet wilde rennen, maar ook niet dichterbij wilde komen. Haar hoofd tilte wat naar de zijkant, een gepuzzelde blik op haar gelaat. Waarom? Voorzichtig deed ze een stap dichterbij, waarna ze zich kleiner maakte dan ze al was. ”Het is oké.” Herhaalde ze, dit keer naar de pokémon in de verte. ”Ik doe je niks.” En dat was een belofte.

Het duurde minuten voordat de pokémon zich vanachter de steen durfde te laten zien. Zijn lichaam werd verlicht door de maan, een bulbasaur.. maar not quite. Er was niks te bekennen van de frisse groene kleuren van een bulbasaur, in plaats daarvan was de pokémon donkerblauw of paars, een pompoen rustte op zijn rug in plaats van een bloem. Haar frons werd groter. Traited? Maar waarom? Waarom op deze manier? Had iemand dit..

Een gil weerklonk uit de verte, en de pokémon trok zich angstig terug. Trillend bleef het beestje achter de grafsteen zitten, het oogde bijna alsof hij hier was achtergelaten door iemand, alsof hij geen uitweg kende, geen uitweg durfde te maken. Iets wat ze begreep, ergens diep in haar hart. De eerste stap was altijd het moeilijkst. Misschien..

”Zou je met mij mee willen?” Weerklonk haar stem, twijfelend een pokéball uit haar zak vissend. Misschien kon ze ook voor hem de eerste stap zetten. Weg van hier, weg van het gegil van al die mensen, weg van wat hem hier op de eerste plaats in de steek had gelaten.