Tales of

Sinnoh

Kyle liet een diepe, diepe zucht horen terwijl hij het bos in stapte. Hij stopte de Holo Caster terug in zijn zak, blij dat zijn vriend de mix tussen pure teleurstelling en een grijntje humor niet op zijn gezicht kon zien. Dit was zo standaard. De groepschat was een paar uur stil en dan kwam dat pling-geluidje. Eéntje. Dan wist hij al genoeg.

“Je bent toch niet bang, hoop ik?” vroeg hij zijn beste vriendin, Ann, met een grijns. De afgelopen weken had de blondine bij hem in gewoond, voorzichtig zorgende voor de wonden over zijn lichaam. Hij was best oké, maar na alles wat ze samen hadden meegemaakt, was het niet verrassend dat ze wat langer bleef. Dus had hij besloten haar mee te nemen op de Ghost Tour. Met zijn Dedenne op zijn hoed, de Beldum achter hem en zijn lange jas over zijn schouders, was hij klaar om te zien wat dit bos hem zou brengen.

Mimikyu. Kyle humde zacht bij het zien van het wezentje en liet een kleine glimlach zien, tot het ‘hoofd’ van de Mimikyu opzij viel alsof het ding zijn nek had gebroken. Een luide schreeuw klonk achter zijn rug en hij voelde hoe Ann zich in zijn rug duwde, terwijl de Mimikyu er geschrokken vandoor ging.

Kyle deed een vergeefse poging om een grijns te onderdrukken voor hij zei, “Ann! Je kan de Pokémon niet wegjagen!” Hij wuifde even dramatisch met zijn hand en stapte voor haar weg, waarna hij zijn hand uithield. Ze pakte zijn hand zonder twijfel en hij liep rustig door, de Dedenne nog altijd op zijn hoofd en de Beldum, nog altijd ongevangen, achter hem aan zwevend. “Sssh~ Wie weet wat we nog meer tegen komen.”

Het moment waarop Ann de Pokémon zag, kwam er een hoog geluid uit. Kyle hief een wenkbrauw en zag… dat ze verliefd was. Uiteraard. Kyle nam de brug van zijn neus tussen duim en wijsvinger en liet een diepe zucht klinken. Waar hij toe moest geven dat de Pokémon erg aandoenlijk was en zeker één van de eeveeluties waar hij een voorkeur voor had, was het geen Pokémon die hij zou proberen te vangen. Niet dat hij hier naar binnen was gestapt met de intentie iets te vinden. Immers raakte zijn team al aardig vol.

“Kom op,” zuchtte hij, voor hij haar hand weer beet pakte en besloot de blondine mee te slepen, terwijl zij riep hoe hij de liefde van haar leven aan het stelen was. Hij wilde een dramatische opmerking maken over dat de liefde van zijn leven ook een Ghost was, maar besloot die wijselijk in te slikken. Hij blikte even achter zich om te zien of de Beldum hen nog volgde, voor hij de pas er weer in zette.

Terwijl Ann rouwde om het verlies van de liefde van haar leven, alsof die van hem geen letterlijke geest was, sleurde Kyle haar verder door. De Beldum zoemde nog altijd ietwat geïrriteerd aan zijn zijde, duidelijk niet tevreden met de levenskeuzes die hen hier hadden gebracht. Maar, Kyle had zijn route al uitgepland en was op weg naar het einde van de tour.

Net voor ze door de opening zouden gaan, verscheen een Misdreavus voor zijn gezicht. Waar hij alleen even een geschrokken geluidje maakte en naar achteren stapte, schreeuwde Ann zo hard dat hij daar weer van schrok en ze naar elkaar gilden. Wonder boven wonder was dát weer genoeg om de Misdreavus te laten schrikken.

“Herinner me eraan dat ik nooit meer met jou naar een Ghost tour ga,” klaagde Kyle, voor hij de blondine weg begon te sleuren.