Tales of

Sinnoh

Iris grijnsde. Het vorige evenement was nog niet afgelopen of het nieuwe had zich al aangekondigd. Ze had Cobra als enige uit zijn bal gelaten omdat ze vond dat hij van de vier die ze bij zich had het minste op het toneel verscheen. Ze wilde een band met hem opbouwen, in hoeverre de Servine het toe zou laten. Hoewel ze haar best had gedaan om hem te laten evolueren, leek hij haar nog steeds niet te vertrouwen. En dan was er nog dat litteken op zijn kopje waar ze zich zorgen over maakte en waar hij al eens lelijk naar haar uit had gehaald toen ze het aan had willen raken. Zijn liaan was vrij hard op haar onderarm neergekomen en had een bloederige striem achtergelaten, eentje die zeker weten een litteken achter zou laten. Ze was niet boos op hem geworden omdat ze wist dat het zelfverdediging moest zijn. Ze had de vrouw die haar de Servine, toen nog een Snivy, had overhandigd ook niet meer teruggevonden, anders had ze het daar wel aan kunnen vragen. Cobra liep een eindje voor haar uit, weigerend om onderdeel uit te maken van haar team. Iris had buiten enkele trainingen tegen wilde Pokémon, die al niet zo soepel liepen, het nog niet gewaagd om hem al voor gevechten tegen trainers uit zijn bal te laten. Dan moest hun vertrouwensniveau hoger zijn. Haar blik werd getrokken door een groepje luid lachende jongeren die hun afval op de grond gooiden en niet eens de moeite namen om het op te ruimen. Ze klakte afkeurend met haar tong, maar werd verrast door een Pokémon die op het toneel verscheen en hun daar al heel gauw verandering in liet brengen. Ze lachte hardop toen ze hun hoorde gillen en hun het afval op zagen ruimen, waarna ze zich uit de voeten maakten. Haar blik gleed naar een man verderop naar wie de Pokémon terugkeerde en met een glimlach om haar lippen stapte ze op hem af. ”Dat is nog eens een effectieve manier om de wereld te verbeteren,” zei ze geamuseerd tegen de man. ”Die moet ik onthouden.” Ondanks dat Cobra zijn afstand hield, was zijn blik toch waakzaam naar de man gericht en stonden zijn lianen vanbinnen al gespannen om aan te vallen als dat nodig was.

Iris perste haar lippen om elkaar om een giechel in te houden toen de man zijn opmerking over de jeugd maakte. ”Ik weet niet of ik me nu beledigd moet voelen of niet,” zei ze op een plagerige toon tegen haar, al was wel duidelijk uit haar houding dat ze zich niet aangesproken voelde. Zij gooide haar afval immers wel netjes weg. En zo hoorde het ook, toch? De uitwisseling tussen de Sneasel van de man en haar Servine was haar niet ongemerkt voorbijgegaan en haar spieren spanden zich lichtelijk aan toen ze zag dat Cobra zijn ogen vernauwde naar de Sneasel. Ze stond al klaar om hem terug te fluiten, maar de man was haar voor en Cobra ontspande wat toen de Sneasel zich van hem afwendde, al was het duidelijk dat hij uit zou halen als dat nodig was. ”Mijn naam is Iris en dat daar is Cobra,” zei Iris met een glimlach tegen de man. ”En wie bent u?” Ondertussen ging ze naast Cobra staan om hem een zacht zetje te geven. ”Vergeef me voor zijn gedrag. Ik weet niet wie die vorige trainer met hem gedaan heeft, maar veel goeds kan het niet geweest zijn.” Ze wees met een ietwat sombere blik naar het litteken dat prominent aanwezig was op de zijkant van het kopje van Cobra. De Pokémon was als Snivy met geweld behandeld en dat leek haar wel duidelijk, zowel van het litteken op zijn kopje als zijn gedrag. Ze wilde dat ze de tijd terug kon draaien en dit wist voordat ze de Snivy had ontvangen van de trainer, want ze was er vrij zeker van dat de vrouw van wie ze de Snivy had gekregen, ook diegene was die hem mishandeld had.

Iris trok een pruillipje naar de man toen hij zijn opmerking maakte, maar moest daarna wel lachen. Ze mocht hem wel. Hij was ouder dan de gemiddelde persoon die ze kende en waar ze mee om zou gaan, maar ze had uit haar ervaring met Mace geleerd dat oudere mannen ook heel aangenaam in omgang konden zijn. Bovendien was ze zeker niet iemand die anderen onderschatte en had ze veel respect voor mensen die op oudere leeftijd nog iets besloten te doen dat zogenaamd meer weggelegd zou zijn voor de jeugd. Ze had natuurlijk geen idee wat de man voor een occupatie had, maar aangezien hij een Pokémon had, vermoedde ze dat hij wel een trainer of een researcher kon zijn. Of één van de andere beroepen, natuurlijk. De man stelde zichzelf voor als Mortem en zijn Sneasel als Sparda. ”Mooie namen,” merkte Iris met een glimlach op, al verflauwde deze weer wat toen Mortem zijn opmerking maakte over de Servine. ”Geen van beiden. Ik heb hem van een vrouw gekregen in ruil voor geld. Ze zei dat ze het geld hard nodig had en ik kon een Grass type wel gebruiken in mijn team, dus het leek me een goede deal. Ik heb haar ontmoet op een festival en ze was alweer weg voordat ik gegevens van haar had, alsof ze er vanaf wilde zijn. Nu begrijp ik wel waarom.” Op het litteken na leek Cobra gelukkig geen schade te hebben geleden, maar soms was één ding al genoeg en Iris hoopte dat ze gaandeweg zijn vertrouwen wel zou kunnen winnen. Maar dat ze zich een soort van erin had laten luizen, dat was één ding dat zeker was. Ze beschouwde Cobra echter als een waardevol onderdeel van haar team, of hij nu een handleiding had of niet. Maar dat ze nu redelijk knullig naar de oudere man over zou komen, was vast wel één ding dat zeker vast moest staan.

Iris humde instemmend toen Mortem aangaf dat het niet veel beter was dan de eerdere opties die hij had genoemd. Het amuseerde haar wel dat hij vervolgens verwensingen onder zijn adem door mompelde en een paar ving ze ook op, maar ze zei er niks van omdat ze hem honderd procent gelijk gaf. Als ze die vrouw nog eens tegen zou komen, zou ze haar waarschijnlijk de huid volschelden. Ze hoopte dat Cobra vroeg of laat over zijn trauma heen zou komen en haar zou accepteren als zijn trainer. Tot dan zou ze hem niet dwingen om te vechten in een trainer- of gymgevecht als hij dat niet zou willen. Ze knipperde wat verrast met haar ogen toen de man haar een kopje koffie aanbood en een brede grijns verscheen om haar lippen. ”Mag chocolademelk ook? Ik hou niet zo van koffie,” bekende ze. Het leek er echter op dat de man haar niet gehoord had en in gedachten verzonken voor zich uit keek, totdat zijn Sneasel hem een por met zijn klauw gaf. Iris gniffelde zachtjes, maar besloot om het niet gênant voor hem te maken en deed net alsof ze hem de eerste keer ook niet gehoord had. ”Maak van die koffie een chocolademelk en we hebben een deal,” zei ze op een plagerige toon tegen hem. Haar blik gleed kort langs de kraampjes die zich in het pretpark bevonden en ze zag toevallig een kraampje waar ze ook eten verkochten. ”Durf jij het aan als ik je trakteer op een wafel?” vroeg ze toen aan hem, haar ogen glinsterend van de pret terwijl ze haar blik weer naar hem wendde. Hij mocht misschien wat ouder zijn dan haar, maar daar voelde ze zich niet echt geïntimideerd door. Mace was ook ouder dan haar en met hem had ze ook een fijn gesprek gehad. Leeftijd wilde niet altijd wat zeggen en soms was de oudere generatie veel gemakkelijker en leuker in omgang dan zij van haar eigen leeftijd.