Tales of

Sinnoh

Sinds dat ze Irminia had uitgekozen, had dat pokémon haar schouder opgeëist. Het veel te lui ding wilde er niet af komen, laat staan zelf vliegen. Zeker wanneer ze haar nep bont jas aan had, zoals nu. De pokémon zat diep in de vacht verscholen, zachte snurkende geluiden verlieten haar snavel. Vixen moest er niet aan denken om haar wakker te maken, ze had al genoeg sneetjes op haar handen en armen. Er moest toch iets zijn waardoor ze de pidgey haar vertrouwen kon opwekken?

Haar ogen bleven hangen op het snoepjeskraam. Wie hield er niet van eten? Dit kon misschien de oplossing zijn. Met grote passen begaf ze zich naar het kraam, haar ogen scande alles wat er lag. Een keuze maken was moeilijk wanneer alles er zo goed uit zag. Bedenkelijk neuriede Vixen vooraleer ze Imrinia een por gaf en snel wegtrok. Zoals verwacht pikte de pidgey direct naar haar vinger.  “Zeg eens welke je wilt?” Met duidelijke interesse stond de vogel pokémon op, maar vloog dan het standje op en begon overal van te proeven. “Irminia, stop dat direct!” riep Vixen kwaad naar haar pokémon. Ze deed haar best de pokémon te vangen, maar iedere keer greep ze elk lucht. De pidgey was te snel, en sprong iedere keer op, fladderde en lande daarna ergens anders. Snoep vloog alle kanten op en ook Vixen haar falende pogingen zorgde ervoor dat meer snoep de grond op viel.