Tales of

Sinnoh

Ze had nachten wakker gelegen van het holocaster bericht wat ze gekregen had. Haar ouders hadden haar een helder en duidelijk bericht gestuurd. Ze hadden haar ingeschreven voor de Contest Battle en ze had een week om zich voor te bereiden. En dat had ze gedaan, naast het paniekerig huilen, heel veel zoeken en als bevroren op een stoel in haar gehuurde kamertje zitten, starend naar de wolken, immobiel in haar paniek. In de momenten dat ze niet totaal bevroren was in haar eigen angst, probeerde ze nog een beetje te oefenen. Ze had wel een paar combinaties die op.. iets begonnen te lijken, maar het deed weinig om de paniek in haar hart weg te jagen.

En hoe erg je ook de tijd probeerde te dwingen dat het zou stoppen met tikken, de dag des onheils kwam steeds sneller dichterbij. Reyne had overwogen om zichzelf gewoon te verbergen onder de dekens, ervoor te zorgen dat ze nooit meer uit haar kamer kwam, maar ze had zichzelf toch robotisch naar de Contest Hall bewogen. Haar hoed was ver over haar ogen gezakt terwijl paniek haar hart al naar haar keel had gejaagd en haar hoed iets over haar ogen gezakt was. Ze was nauwelijks verstaanbaar terwijl ze haar inschrijving afrondde met de receptioniste. Haar adem was bijna hyperventilerend, maar ze stond nog overeind. Desondanks voelde ze zich licht in haar hoofd worden terwijl ze naar achteren begeleid werd, naar de kleedkamer.

Ze had niet eens iets anders om aan te trekken. Ze trok haar hoed weer wat verder over haar ogen heen terwijl ze Celeste op haar schoot hield. De Minun liet kleine, sussende geluidjes gaan, maar het hielp weinig met haar opkomende paniek. Eén voor één werden de mensen vanuit de kleedkamer opgeroepen, totdat het uiteindelijk Reyne's beurt was. Ze wist niet dat haar spanning nog hoger kon komen, maar het voelde praktisch alsof ze zweefde, keek naar een ander, terwijl ze opstond en zich naar de backstage liet begeleiden. Onder lichte dwang liet ze haar Minun terugkeren naar de Pokéball zodat ze deze los kon laten op de stage. Een mevrouw haalde nog even een doekje langs haar klamme gezicht en deed nog wat poeder, zodat ze er wat beter uit zou zien in de spots.

Het liefste wilde ze wegrennen terwijl ze naar de stage begeleid werd. De vorige persoon kwam net naar buiten, begeleid door een daverend applaus voor haar optreden met haar Jigglypuff. Haar keel voelde afgeknepen. Er werd afgeteld. De camera's werden gericht en klaargemaakt. En met een zacht duwtje in haar rug, stond Reyne daar, op de spot waar ze haar debut zou maken. Haar vingers trilden rond haar Pokéball. Het ronde voorwerp viel bijna uit haar vingers terwijl ze hem gooide. Maar desondanks verscheen Celeste. De Minun spreidde haar armpjes, klaar voor alle aandacht, maar.. Er kwamen geen commando's uit haar trainer. De Minun haar oren gingen wat naar achteren terwijl ze omkeek, afwachtend tot een commando gezegd zou worden, een start, een begin. Maar er kwam niks. In plaats daarvan zag ze haar eigenaar, wie als bevroren in de spotlights stond.

Reyne had het niet meer, haar knieën knikten, haar keel was afgeknepen en het liefste wilde ze weer van de stage afrennen. Haar gedachten tolden terwijl ze als bevroren stond als een Deerling in de koplampen van een auto.

Ik wil hier weg. Ik kan dit niet. Iedereen kijkt naar me. De lichten zijn zo fel. Ik krijg geen lucht. Ik krijg geen lucht. Ik krijg geen lucht. Ik wil hier weg. Oh Arceus. Ik heb het verpest. Ik verpest alles. Ik had dit nooit moeten doen. Waarom ben ik hier. Ik heb het zo warm. Ik wil hier weg, ik wil hier zo graag weg. Waarom kan ik niet bewegen? Ik moet wat zeggen. Celeste wacht op me. Maar ik durf niet. Ik kan niks. Iedereen kijkt. Iedereen wacht. Iedereen lacht me uit. Ik kan ze hier niet horen lachen. Maar ik weet dat ze lachen. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg. Ik wil hier weg-

Achteraf zou Reyne je vertellen dat het één grote waas was. Hoe ze uit de spotlights begeleid werd door een vriendelijk jurylid, hoe Celeste weer in haar armen sprong en haar hoofdje onder haar kin duwde. Het water trilde bijna uit het bekertje wat ze vast had terwijl ze in één van de zijkamers van de Contest Hall weer een beetje probeerde bij te komen. Het was er leeg, maar de ruimte vulde zich met het geluid van het spetterende optreden wat na haar plaatsvond, een livefeed tonend van de grote hal.

Langzaam maar zeker begonnen de tranen langs haar wangen naar beneden te lekken terwijl ze zich besefte wat er gebeurd was, terwijl ze door had dat ze zichzelf totaal voor paal had gezet. Waar ze zich had kunnen voorbereiden, had ze dat gedaan, maar het had allemaal niks uitgemaakt. Water uit haar bekertje liep langs haar handen naar beneden terwijl ze zich wat naar voren bewoog en begon te snikken. Ze wilde weer naar huis, naar haar kamer, naar de plek waar ze zich weer veilig kon verbergen. Maar dat was geen optie. Haar ouders hadden besloten dat ze wat van de wereld moest zien. Ze zouden het niet accepteren dat ze terugkwam. Misschien hadden ze ook wel gelijk, maar ze kon het niet... Ze kon het niet.

Dikke tranen liepen langs haar wangen naar beneden. Elke keer dat ze haar hand langs haar wangen liet gaan om ze weg te vegen, kwamen er weer nieuwen. Haar vingers trilden en er was momenteel absoluut geen kalmte in haar te vinden terwijl de spanning iets los kwam uit haar lichaam. Maar tegelijkertijd voelde ze alsof de spanning en angst eindeloos leek. Ze zat helemaal alleen hier in de ruimte, haar Minun nog wel op schoot maar op dit moment vergeten in de zee van emoties. Ze wist gewoon domweg niet meer wat ze moest. Ze wist het echt niet meer. Ze kon niet van dit carrièrepad afwijken, niet zonder gigantische ruzie te riskeren. Er was geen uitweg.

Een plotselinge klop op de deur liet haar opschrikken en zelfs eventjes stoppen met snikken, tot de tranen weer onverbiddelijk over haar wangen begonnen te stromen. Weer probeerde ze ze ruw weg te vegen met haar mouw maar ze bleven stromen. Even overwoog ze om stil te blijven, maar al snel zonk het besef in dat dat geen zin had. Wie weet kwam er alsnog iemand binnen en dan gingen ze haar ook nog raar vinden dat ze niet geantwoord had. Daarom liet ze uiteindelijk haar stem alsnog hortend en stotend luiden, zacht maar net hoorbaar door de deur heen. ”J-ja?” Het trillen was zelfs hoorbaar in haar stem op het moment terwijl ze nog wat wegdook in de stoel, in de hoop dat er niemand binnen kwam.

Ze sloeg haar ogen heel kort op om te zien wie er precies door de deur gelopen kwam, maar liet ze heel erg snel weer zakken toen ze de persoon herkende. Het was de jongen die ze tegengekomen was op het festival, wie haar uit de menigte gehaald had voordat ze haar broer gevonden had. Welk geluk of pech haar nu weer getroffen had dat hij nu tegenover haar stond wist ze niet, maar wat ze wel wist was dat ze alleen maar nerveuzer werd doordat hij daar stond. Juist omdat hij haar de vorige keer al had moeten helpen en nu kwam hij haar weer in zo'n miserabele staat tegen.

Ze trok haar knieën wat hoger op terwijl haar Minun van haar schoot sprong, enthousiast zwaaiend naar Myrddin. Zij was wel vrolijk en sociaal, Reyne kon nog wel van haar leren op dat vlak. Maar Reyne leerde niet, daarvoor vond ze andere mensen veels te eng. Het welbekende schriftje werd uit de tas van de jongen gehaald toen hij dichterbij stond. Reyne sloeg haar blauwe ogen hierop iets op. Ze wist dat ze zo meteen moest lezen wat hij te zeggen had. Ergens vond ze het wel prettig. Ze had altijd chatten makkelijker gevonden dan fysiek met mensen praten. En dit had er toch iets van weg. Misschien kon ze... Ze schudde haar hoofd zachtjes bij zijn woorden en pakte vervolgens haar eigen holocaster erbij, waarna ze zijn nummer opzocht met de Nearby functie.


Is oké. Je mag blijven.

Haar vingers trilden terwijl ze een berichtje stuurde naar de jongen. Ze wist niet goed wat ze hem kon zeggen, wat ze wilde zeggen, maar ze wist wel dat het makkelijker was om het uit te spreken via de Holocaster. Dan hoefde je niet na te denken over de toon of of je stem het wel zou doen. Dan kon je gewoon typen… Dat aws wat ze ook jaren had gedaan vanaf haar kamer, echte interactie vermijdend en dit gat opvullend doormiddel van chat gesprekken.

De jongen opende zijn eigen holocaster toen deze afging. Ze wachtte in stilte af totdat zijn ogen over het scherm gegaan waren en zijn eigen vingers een reactie intypten. Ze wreef zelf haar vingers wat nerveus langs haar Holocaster heen, een lichte zenuwtrek waar ze zichzelf wat rustiger mee hield. Haar schermpje lichtte op met een antwoord. Eventjes keek ze omhoog naar de jongen, en vervolgens naar de Espurr. Een eerste lach sinds een hele tijd verscheen op haar gezicht toen ze de bloemen zag die de Espurr aandroeg. Oh… Dat was zo lief.

Met nog enigszins natrillende vingers pakte ze de bloemen aan, waarna ze bloemenkroon op haar eigen hoofd plaatste. Een voorzichtige glimlach kwam op haar gezicht terwijl ze sprak tegen de prachtige, zachtroze Pokémon. ”Dankjewel…” fluisterde ze stilletjes, het wel reddend om tegen de Pokémon te praten. Daarna kwam echter de jongen weer aan bod en begon ze weer iets te twijfelen, voordat haar vingers weer een reactie intikten.


Je Espurr is zeker nieuw? Hij is echt super lief. <3


Heb je nog meer nieuwe Pokémon?

Het was fijn om eventjes niet na te hoeven denken over wat er zojuist gebeurd was, over de druk die vanuit huis aan haar opgelegd werd om een coördinator te worden. Ze wist zo zo zeker dat haar ouders het goed bedoelden, dat ze haar wilden leren dat buiten niet zo eng was als ze dacht. Maar elke dag dat ze buiten was, leek het alleen maar enger te worden en haar angsten alleen maar groter, totdat ze haar leken te verzwelgen.

De Espurr bood in ieder geval al wat afleiding. Reyne stak haar handen voorzichtig uit om de Pokémon over de oren te aaien, wachtend op permissie van de roze kat totdat ze naderde. Maar al snel was ze afgeleid door nog meer Pokémon ten tonele verschenen. Haar aandacht ging eerst naar de prehistorisch uitziende vogel, die vond ze eigenlijk een beetje eng met de kraaloogjes en de vlijmscherpe tandjes. Maar de Cottonee vond ze echt heel leuk. Haar lach werd alleen maar breder terwijl ze naar het pluisje keek en de tranen droogden zich ook langzaam.


Je pluisje is echt prachtig



Die paarse kleur is echt super mooi! <3



Ik dacht dat ze ook andere kleuren konden hebben???

Voorzichtig hief ze haar blik op naar Myr, hem voor de eerste keer echt een beetje aankijkend in plaats van haar ogen verlegen afgewend te hebben. Ze had altijd wat tijd nodig om aan iemand te wennen, maar daarna ging het meestal steeds beter. Het was niet alsof ze reden had om te denken dat hij feral zou gaan ofzo.

De Espurr drukte enthousiast haar kopje tegen Reyne's hand aan, waarop het donkerharige meisje begon te grinniken. De warme pels kietelde aan haar hand en ondanks dat Espurr een beetje creepy uit de ogen kon kijken, was het meisje meteen verkocht bij het aanzien van het lieve wezentje. Pokémon, wat haar betrof, waren te vertrouwen, in tegenstelling tot mensen. En deze Espurr bewees het al direct weer. Voorzichtig kwam ze iets naar voren en begon ze onder de kin van de Espurr te kroelen. Uiteindelijk zat ze op haar knieën voor de Espurr, Holocaster in de ene hand, andere hand gebruikend om de Espurr te kroelen.

Ze maakte even een geschrokken geluidje toen iets op haar hoofd kroop en greep meteen naar haar eigen kruin, maar toen ze eenmaal voelde, was hetgeen wat op haar hoofd wilde zitten al verdwenen. Ze zag de Cottonee nog net weg hupsen en grinnikte zachtjes. Wat een brutale Pokémon. Zachtaardig dat ze was, kon ze wel met de meeste Pokémon omgaan. Ze was alleen zo verschrikkelijk onzeker dat ze dichtklapte bij elke vorm van menselijk contact.

Haar holocaster begon weer te trillen, waarna ze deze er weer bij pakte. Meerdere berichten van Myrddin vertelden haar het verhaal van zijn traited Pokémon. Amethyst.. Ja dat paste er ook wel bij inderdaad. De namen van zijn Pokémon zou ze waarschijnlijk nooit onthouden, maar ze was blij dat hij zo blij was met ze.

Dat klinkt prachtig! Waar is dat veld dan?


Ze zou het graag een keer willen zien. Ondertussen kreeg de Togedemaru ook nog snoep. Celeste keek een beetje verbouwereerd ernaar en vervolgens weer naar Reyne. Dat wilde zij ook! Maar voordat ze kon gaan schooien, werd haar al een snoepje aangeboden door de Togedemaru. Celeste stak kort haar tong uit naar haar eigen trainer en pakte het aan, meteen het in haar mond proppend zonder enige gratie. Reyne zuchtte, ze had haar Pokémon toch niet zo opgevoed, maar vervolgens richtte ze zich weer naar haar holocaster. Haar vingers hoverden over de toetsen bij de vraag van de jongen tegenover haar, maar in plaats van dat ze een bericht tikte, maakte ze voor het eerst oogcontact met de jongen en knikte ze heel zachtjes.