Tales of

Sinnoh

Ze kon de vernedering van de Contest Battle niet van zich af schudden. Sterker nog, ze voelde zich alleen maar ellendiger worden met die ervaring rijker. Ze had die ochtend gebeld met haar ouders, wie haar met zoveel liefde aanmoedigden dat het haar alleen maar meer verstikten. Ze had gehoopt dat ze het zouden zien als een gefaalde ervaring, dat het tijd was om terug naar huis te komen. Maar nee, ze noemden enkel dat er binnenkort een cadeautje haar kant op kwam en ze zich dan weer beter zou voelen. Zo ging het altijd, haar ouders dachten altijd dat je met cadeautjes het een hele boel beter kon maken. Maar ze kon het ze ook niet helemaal kwalijk nemen, ze bedoelden het goed...

Desondanks voelde ze zich zo verstikt dat ze Jubilife City uitgevlucht was, rechtstreeks een grot in de stadsrand. De stilte van de grot was overweldigend en welkom. Ze wilde niks anders dan hier eventjes rust vinden. Met haar Minun op haar schouder ter bescherming, stapte ze door het stille duister heen, zachtjes zuchtend terwijl ze zichzelf weer bij elkaar probeerde te rapen.

Haar Minun hobbelde op en neer op haar schouder terwijl ze voorwaarts stapte. Het licht filterde door de gaten in het plafond van de grot heen terwijl ze dichterbij stapte, maar er hing een vreemd soort spanning in de lucht die ze niet kon plaatsen. Haar Minun leek ervan te genieten, sidderend op haar plek en alerter dan ooit tevoren. "Alles oké?" vroeg Reyne de Pokémon zachtjes, maar toen deze een vreugdevol kreetje liet gaan, besloot Reyne het maar te laten. Blijkbaar voelde Celeste zich wel kiplekker. Ergens was Reyne wat jaloers, maar ze was ook wel blij voor de kleine muis.

Een soort tweesplitsing liet haar twijfelen op haar plaats. Reyne beet op haar lip. Nauwe gangen waren zichtbaar die het normale pad leken uit te tekenen, maar rechts van haar was er een scheur die ten eerste wat breder leek en ten tweede niet deel van het normale pad leek. Ze hoefde dan niemand tegen te komen waarschijnlijk... En eigenlijk klonk dat voor nu best wel oké. Ze haalde dan ook diep adem en stapte de donkere scheur in, waarbij ze de spanning als elektriciteit door haar lichaam voelde gaan.

[Kiest scheur]

Gelukkig was ze klein en kon ze zich enigszins in de scheur wringen. Wist zij veel dat ze daar hele diepe, intense spijt van ging krijgen? De eerste spinnenwebben gleden als suede langs haar gezicht heen. Dit was eigenlijk de eerste red flag die ze had moeten duiden en had moeten erkennen. Maar dat had ze niet gedaan. In plaats daarvan herkende ze pas dat er echt wat mis was toen er weer licht naar binnen viel en ze aangekeken werd door wat wel honderden ogen leken. Joltiks hingen overal, van de plafonds, naast haar, vlakbij haar hoofd ook.

Rey bevroor compleet terwijl ze het schouwspel aanschouwde. Maar al snel voelde ze iets opwellen in haar borstkas. Ze besefte zich pas na enkele hartslagen dat de luide gil die ze hoorde van zichzelf was. Ze wrong zich terug met haar Minun op sleeptouw, weg de scheur uit, de gang in zonder webben. Weg, weg weg weg.

Reyne had al niet heel erg veel plezier gehaald uit haar coördinatorschap, maar het reizen met haar Pokémon was tot op heden leuk geweest. Met nadruk van tot op heden. Angst was zwak uit gedrukt toen ze de grote hoeveelheid spinnen zag, welke ook nog begonnen met krioelen over de wanden en vonken toen ze begon met gillen. Ze had zich omgedraaid en letterlijk door de grot heen geperst, weg bij de spinnen.

En die vluchtpoging ging ook best oké, totdat ze half over een Pokémon struikelde. Haar Minun liet ze vallen op de grond. De kleine muis rolde een paar keer tot ze tot stilstand kwam en sprong bijna meteen overeind, dit keer iets foeterend naar haar trainer. Want hallo, gooien met konijnen was een klein beetje not done. Reyne moest zelf met haar armen zwaaien om te voorkomen dat ze niet zelf ook op haar muil ging, haar arm langs de muur schavend in het proces. "Sorry!" reageerde ze hees op haar Pokémon, waarna ze pas de twee grote blauwe ogen zag. Haar mond werd droog en ze griste haar Minun mee, waarna ze hard begon te rennen. Nope.

[Le skip]

Ze had geen idee hoe hard ze gerend had, maar ze wist wel dat ze weg wilde van de Pokémon wie haar nu ook weer had laten schrikken. Wat een nachtmerrie, ze had gehoopt dat een grot lekker rustig zou zijn, maar niets bleek minder waar. In tegendeel, ze kwam hier alleen maar dingen tegen die ze doodeng vond. Ze keek nog kort over haar schouder om te zien of ze de blauwe ogen van de metaalachtige Pokémon nog zag, maar besloot toen dat ze ver genoeg weggerend was van het wezen. Er was rust.

Maar het bleek niet het einde van haar martelgang te zijn. Een nieuwe situatie deed zich voor. Een plotselinge brul liet haar totaal bevriezen en haar Minun nog wat steviger beetgrijpen. De kiezels op de grond leken te trillen en spontaan begonnen haar benen mee te doen. Oh nee, oh nee... De eerste paar seconden bleef ze gewoon stil staan, niet in staat om zichzelf tot beweging te dwingen. Maar uiteindelijk moest ze wel, uiteindelijk moest ze gaan rennen. En dat deed ze ook, ze rende voor haar leven, zo hard als ze kon.

Haar longen branden, totaal niet gewend aan het geweld waar ze ze aan onderworp. Ze voelde misselijkheid door vermoeidheid omhoog komen in haar lijf. Ze wilde nooit, nooit meer dit doen. Ze ging nooit meer in haar Arceus vervloekte leven een grot in. Haar Minun maakte een vliegende sprong en kwam op haar schouder terecht, hangend aan haar mouw en aan een deel van haar haar om ervoor te zorgen dat ze niet viel. Tranen stonden in haar ogen terwijl ze het gebrul nog achter zich hoorde. Ze probeerde haar holocaster nog uit haar zak te trekken, in de hoop om haar broer te kunnen berichten, maar al rennend ging dat domweg niet.

Uiteindelijk bleef ze stil, geen idee meer hebbende waar ze was. Ze was kriskras de gangen door gerend. Geen uitgang meer in zicht, geen gevoel voor richting. En.. Toen ze haar holocaster openklapte, geen bereik. Twee grotten strekten zich voor haar uit terwijl ze langzaam op haar knieën zakte. Ze kon niet meer, ze durfde niet meer verder. Ze koos geen enkele grot. In plaats daarvan bleef ze roerloos zitten in de hoop dat alle geluiden die ze hoorde zouden verdwijnen.

Tranen liepen langs haar wangen heen terwijl ze bleef zitten op haar plek, in de donkere, koude grot. Totdat iets warms haar knie aanraakte. Reyne keek geschrokken op, wangen nat van de tranen. In haar door de tranen wazige zicht leek het net alsof ze naar Celeste keek, maar... Dat klopte niet. Het was.. een tweeling van Celeste maar dan rood. Van de verbazing was ze gestopt met tranen laten.

Voorzichtig stak ze haar hand uit en de Plusle drukte haar hoofdje tegen de hand aan. Ze leek te begrijpen wat Reyne nodig had, een uitgang. Langzaam, een beetje bibberig, kwam Reyne overeind. Ze moest haar hand tegen de ruwe wand van de grot zetten, maar ze stond weer. De Plusle vonkte eventjes kort en Celeste, op haar schouder, vonkte vrolijk terug. Daarna begon de Plusle te rennen. Met grote ogen keek Reyne de Plusle achterna, waarna ze ook begon te rennen. Gang na gang passeerde ze, totdat er licht aan het einde van de grot straalde. Met grote ogen stapte ze naar buiten, waarna ze al snel haar ogen afschermde tegen het licht. "Bedankt-' begon ze, waarna ze zich omdraaide naar de Plusle, maar deze was al verdwenen. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, waarna ze met een zachte glimlach nog naar de grot keek. Daarna draaide ze zich vlug om en trok ze terug naar het Pokémon Center.

[Journey beëindigd]