Tales of

Sinnoh

Voorzichtig boog ze voorover zodat ze in de grot kon kijken. Het was er redelijk donker, maar licht genoeg om de omgeving uit te maken. Enkel het gebrek aan geluid en een teken van leven maakte het verontrustend. Buiten het constante gedrup van water ergens, was er niet veel te horen. “We gaan er toch door moeten,” mompelde Vixen zachtjes tegen Irminea. De pidgey had haar ogen weer gesloten en zachtjes was ze aan het snurken. Lui beest dat het was. Vixen rechtte haar rug weer, zetten een stap vooruit zodat ze in de grot stond. Nu zou het dom zijn om terug te draaien.
De plotse verandering in omstandigheden zorgde ervoor dat Irminea wakker werd. Een luide kreet galmde door de grot waardoor Vixen in een snelle beweging een hand tegen haar oor legde. “A-auw,” zei ze licht verontwaardigd tegen de pokémon. Haar pidgey leek het probleem niet te snappen en begon enkel luider te krijsen. Ze greep haar pokémon vast, waardoor het wezen hard met haar vleugels begon te fladderen. “Ssst, nee, rustig, stop,” begon ze, maar de pokémon luisterde niet. Integendeel zelfs, ze pikte haar hand waardoor Vixen geforceerd werd haar los te laten. “Auw! Wat was dat nu?” haar pokémon sprong van haar weg terug richting de uitgang. “Oh nee, niks daarvan.” Vixen was net op tijd om het pad van Irminea te blokkeren. “We gaan door de grot, of je wilt of niet.” Ze pakte haar Pidgey weer vast, wat terug resulteerde in een kwade pokémon, maar deze keer liet ze niet los. De pokémon hield ze tegen haar borstkas met haar armen zodat ze niet in haar vingers kon pikken. Een korte zucht verliet haar mond waarna ze een glimlach op haar gezicht toverde en verder de grot in wandelde.

Vixen wist net op tijd te stoppen om niet in het grote gat dat voor haar verscheen te vallen. Voorzichtig keek ze over de rand heen, maar ze kon de grond beneden niet eens zien. Als ze daar in gevallen was, zou ze het vast en zeker niet overleefd hebben. De pidgey op haar schouder zou ook geen grote hulp zijn geweest, als ze al hielp, was ze alsnog te klein. “Dat was close,” mompelde zacht. Vixen greep naar haar holocaster en zetten het kleine zaklampje aan om ermee in het hol te schijnen. Alsnog kon ze niks zien, maar wat had ze ook verwacht met wat zielige lichtje. Ze propte het weer in de zak van haar bontjas en zakte door de grond. Er lagen gelukkig genoeg steentjes rond haar waar ze er één van nam. Ze stond weer op en hield haar arm uitgestrekt over de rand om dan haar hand na enkele seconden te openen. Het was ratatastil in de grot, dus wanneer het de grond raakte, hoorde ze het. Toen dat ze eindelijk de zachte TIK! hoorde, floot ze, een geluid dat galmde door de lege gangen. “Dat is niet niks.” Het klonk dieper dan ze had verwacht. Naar beneden gaan was vast geen probleem, maar het was terug naar boven komen dat wel eens voor problemen kon zorgen.
Niet ver onder haar kon ze een rand zien waar ze makkelijk op kon staan. Vixen liet zich dan ook zakken tot de neer zat op de grond aan de rand van de afgrond. Irminia zat naar haar te kijken alsof ze gek aan het worden was, maar leek zich geen zorgen te maken. Natuurlijk niet, zo kon gewoon weer naar boven vliegen. Ze liet zich zakken tot ze onder haar voeten de rand van eerder kon voelen. Voor een tweede keer keek ze over de rand heen, en er was zowaar ergens nog een rand waar ze op kon springen. Zonder verder na te denken over de gevolgen van haar acties, sprong ze naar de volgende rand om zo langzaam (maar ‘veilig’) af te dalen. Irminia daarentegen was nog niet overtuigd en zat nog steeds van boven aan de rand naar beneden te kijken.

NOTE: Langzaam maar zeker aan het afdalen

Als Vixen dit pad straks terug naar boven nam, was ze er zeker van dat ze weer uit de afgrond kon geraken. Al hing het ook van af wat ze beneden zou vinden. Zolang ze niet verdwaalde, kwam het vast wel goed. Je moet positief blijven in het leven.
Er kwam eindelijk een grotere open vlakte in zicht en snel pakte Vixen haar holocaster erbij om een beter zicht te krijgen. Daar vlak voor haar neus was er een groot meer.  “Wow, Irminia je moet eens zien!” riep ze naar boven toe waar de pokémon een zachte kraai gaf. Vixen was impulsief, en de verleiding was groot om erin te springen recht in het water, maar ze wist wel beter. Het was veel te koud en ze had geen zin om onderkoelt te geraken. Hoe ging ze dan terug boven geraken als haar vingers helemaal verkleurde? “Irminia!” riep ze nogmaals en alweer kraaide de vogel, enkel deze keer werd het gevolgd door het geklapper van haar vleugels. Met een brede glimlach keek Vixen toe hoe de vogel pokémon op haar schouder ging zitten. “Moet je zien, een heel meer,” zei Vixen enthousiast, maar haar pokémon zag er enorm ongeïnteresseerd uit. Saai beest. “Misschien moet ik jou erin gooien,” grapte Vixen. De pokémon kraaide kwaad en trok aan één van haar vlechten. Ze zou niet durven om een pokémon in het water te gooien, om dezelfde reden als waarom zij er niet in sprong.
Ze wandelde naar het water toe en in plaats van erin te springen, zakte ze door haar knieën op één hand in het water te stekene. Het was absoluut een slecht idee geweest om erin te springen. Dieper in het water voor haar viel haar blik op een doodnormale steen, maar wel eentje met een mooie kleur.  Vroeger had ze altijd al een fascinatie gehad voor stenen, ze had zelfs een hele verzameling gehad, één die ze helaas had moeten achterlaten. Zonder twijfelen trok ze haar warme jas uit en gooide die achter haar. Irminia vloog gelijk om en nam terug plaats in het warme bont. Dan trok ze haar mouw naar boven, ging op haar knieën zitten en reikte in het water om de steen op te vissen die dieper lag dan ze verwacht had. Eén van haar lange vlechten viel daardoor in het water, maar ze leek er geen erg in te hebben.

Met hoe diep het water was, waren natte kleren onvermijdelijk. De rand van haar mouw werd alsnog nat door het koude water, wat volledig werd genegeerd door Vixen, ze leek het niet eens door te hebben. Bijna. Haar toppen van haar vingers raakte de steen aan. Voorzichtig boog ze dichter naar het water toe en meer water raakte haar mouw aan. Door de uiterste concentratie beet ze zachtjes neer op haar onderlip. Het was zo dichtbij, maar net buiten handbereik.
Een diepe zucht rolde over haar lippen. Verslagen ging ze weer rechtop zitten, haar benen over elkaar heen geslagen en neerkijkend op de steen. Zo ging het niet lukken, maar opgeven stond niet in haar woordenboek. Misschien dat ze ergens een verdwaalde stok kon vinden om de steen dichterbij te schuiven. Haastig keek ze om zich heen tot haar ogen vielen op het water. Er zat meer beweging in. Irminia begon luidkeels te kraaien en dan zag Vixen het ook. Ze plaatste haar handen naast haar neer op de grond en zetten één voet plat neer terwijl ze voorover boog. Zo stond ze klaar om recht te schieten indien nodig, maar haar nieuwsgierigheid hield haar ter plekke. Iets kwam haar richting uit en het zag er groot uit. “Wat is dat?” mompelde ze tegen zichzelf. Iets in haar zei dat ze weg moest gaan bij het water, maar wat voor researcher was ze als ze weg liep van iets nieuw?
Irminia zat niet langer ergens op de grond, maar was in lichte paniek rondjes aan het vliegen. Dom ding ook.

Vixen haar ogen werden groot toen het wezen oprees uit het donkere water. Een schaduw trok over haar heen. De grootte van dit wezen deed haar mond openvallen van verbazing en angst tegelijk. Zo snel als ze kon sprong ze recht en tegelijkertijd haalde de pokémon uit naar haar. Op een haar na wist ze het net te ontwijken, de kracht waarmee de aanval uitgevoerd werd, was genoeg om haar voeten onder haar uit te krijgen. Vixen viel hard neer op de grond, maar ze draaide zich gelijk om en sprong weer recht.
Achter haar kon ze de grote pokémon uit het water komen. De verleiding was groot om achterom te kijken, maar ze weerhield zich ervan. Pas als ze veilig was zou ze kijken. Haar ogen schoten naar haar Pidgey die als een malle in het rond vloog en maar bleef kraaien. Aan haar had Vixen ook niet.
De enige uitweg die ze dag waren de rotsen van waar ze kwam. Ze klom op één van de randen tot op een plat stuk waar ze hopelijk hoog genoeg stond. Haar ademhaling was sneller als ooit tevoren terwijl de adrenaline door haar bloed stroomde. In een snelle beweging draaide ze zich om en keek naar beneden waar de gigantische pokémon stond. Zonder te twijfelen klom ze nog iets hoger. Hopelijk was dit genoeg. “Dit is niet goed, helemaal niet goed, heel slecht zelfs,” ratelde ze tegen zichzelf. Haar blik richtte ze op, misschien was het beter om te vluchten en nooit terug te komen. "Kan jij niet wat doen?" riep ze naar Irminia die weer bijna helemaal vanboven zat. Wat had ze ook verwacht, alsof zo'n klein ding haar kon helpen.